Dan schrijf ik beter niks...

Ik ben gewoon kwaad en verdrietig. Erover schrijven maakt het momenteel alleen maar erger.

In de hoek.

Soms zie ik het gewoon allemaal een beetje somber in. Te weinig dingen die mijn kop bezighouden waar niet moet over nagedacht worden. Alles is beredeneerd, afgewogen, voordelen, nadelen, rekening gehouden met mogelijke onvoorzienbare omstandigheden, er is voorspeld wat er zal gebeuren en alles wordt opgehoest, herkauwd en brokje per brokje terug doorgeslikt. Begin terug van start... en opnieuw. Telkens opnieuw. Altijd maar opnieuw. Geen vrienden. Ik heb geen vrienden. (ik heb er een paar).

Altijd achteruit terwijl ik vooruit wil en vergeet dat nu bestaat. Ik draai rondjes rond mezelf en er is niemand die mee komt doen. Er is niemand die dat kan, toch niet voor lang. Na een tijdje neemt iedereen afstand - desnoods doe ik het zelf.

Ik schrik mensen af door mezelf te proberen zijn - daardoor word ik iemand die ik zelf niet wil zijn. Ik weet dat sommige dingen anders kunnen, maar het moet mogelijk zijn.

Het voelt niet alsof ik een keuze heb. Die heb ik volgens mij ook niet... Je bent wie je bent - ondanks eigen bedenkingen of wensen.