Sleutel op de deur.

Van die dagen waarop je om 11u al zoveel moeten communiceren hebt dat je kop aanvoelt als watten en je gedachten chaotisch zijn geworden met inhoud en dynamiek die door anderen is geproduceerd.

Daarom dat ik soms niet wil communiceren. Omdat ik het eigenlijk niet kan, tenzij ten koste van mijn eigen rust.

Het creëert gewoon direct chaos als ik 'er nog niet klaar voor ben'.

De ene persoon creëert al wat meer chaos dan de andere natuurlijk. Moeilijk te zeggen hoe dat juist komt.

Ik wil eigenlijk in het begin van de dag aan niets denken of heel langzaam beginnen denken aan dingen. Mijn tempo. Mag dat?

Een mail, telefoontje of sms verplicht mij om plots op volle toeren te draaien, om antwoorden te kunnen formuleren. Zelfs niet antwoorden brengt geen soelaas, dan blijft het toch in mijn kop jagen. Het voelt als energie die ik naar buiten stuur, moét sturen, terwijl ik nog niet genoeg energie heb opgebouwd om de chaos wat onder controle te kunnen houden. Ik kàn dan met moeite een zinnig antwoord formuleren, en nadien ben ik compleet prut.

Het voelt zo: er is een kamer met de naam 'externe communicatie' waar ik pas binnenga als ik er klaar voor ben. Anders blijft die deur dicht.
Soms moét ik die kamer betreden op momenten dat ik er echt niet klaar voor ben en kan ik al die informatie en gedachten en zo nog niet aan. Ik betreed die kamer dan toch, terughoudend en een beetje bang, niet genoeg beschermd tegen de overweldigende invloeden ervan.

Overprikkeld? Doodop, dat alleszins.

Dat is wat contact met mensen met mij doet. Soms. Dat ik daardoor soms veel tijd nodig heb om terug tot mezelf te komen zorgt ervoor dat ik soms dagen alle contact met eender wie moet mijden, maar dat is zo enorm eenzaam. Soms kies ik bewust voor die pijnlijke eenzaamheid omdat het gevoel van 'niet in mezelf te zijn' nog veel ambetanter is. Bovendien geraak ik daar niet zo snel weer uit, als ik mijzelf de tijd niet geef.

Vind ik dat leuk, om soms te merken dat ik compleet op ben, dat ik afstand moet nemen. Vaak lukt dat niet, omdat het niet begrepen word en daardoor niet gerespecteerd. Vaak ook omdat ik mijn eigen grenzen niet zo duidelijk aangeef. Soms omdat die grenzen redelijk wisselvallig lijken.

Dat ochtendhumeur waar niemand rekening mee kan houden en soms dagen aan een stuk duurt.

Ik voel de gevolgen. Ik kan het op niemand steken, maar ik schijn niet bij machte te zijn mijzelf hiertegen te beschermen, vooral omdat ik niet té ambetant wil overkomen naar mensen die dat niet verdienen en ze ook gewoon niet kùnnen weten wanneer het te veel is en wanneer niet.

Het is ook niet zo, dat ik me per sé slecht voel op momenten dat ik niet wil communiceren. Het is dan gewoon nog te vroeg, bij wijze van spreken. Een paar uur later kan alles mogelijk zijn. Helaas heb ik moeite mezelf af te schermen tegen de negatieve gevolgen van externe communicatie waardoor de dag snel volledig om zeep lijkt.

Gedachten zijn wollig. Alles zweeft wat door elkaar. Conflict. Loyaliteit. Vriendschap. Praktische zaken. Een grote tornado. Niet nodig. Niet belangrijk. Altijd overweldigend.

Dit uiten = altijd kwetsend.

En niemand niemand die dat schijnt te begrijpen.

flatlined

En dan is er weer plots dat moment van verhoogde innerlijke rust. Het besef dat alles is hoe het is en dat het niet anders kan. Dat werken aan de toekomst het enige is dat nut heeft. Vastklampen aan het verleden doet alleen maar pijn. Zoeken naar oorzaken maakt het allemaal nog veel complexer.

Dat heerlijke gevoel van kracht en besef dat controle een illusie is.

Soms eens 5 minuten.

En dan steekt twijfel weer de kop op. Verveling. Eenzaamheid. Piekeren. Wegduwen.

Ach.