Geluk uit mezelf.

It doesn't matter what I do, it will never be good enough.

Wat dan...

En wat kan je doen, als je zo eenzaam bent en ongelukkig, dat je de (weinige) mens(en) die je wél willen helpen zodanig belast dat ze er niet meer mee omkunnen.

Het is een beetje koud in mijn hart.

Wat ik zie, hoe ik het ervaar, is niet altijd de realiteit, dat weet ik. Maar ondertussen leef ik al 30 jaar in een wereld en kan ik dus wel beschrijven hoe die wereld er voor mij uitziet. Impressionisme.


Ik zie een wereld waarin mensen liegen. Wie een put graaft voor een ander zorgt er meestal wel voor dat die ander er ook daadwerkelijk invalt. Wie een put dicht voor een ander valt er zelf in. Dat wel.

Wie hulp nodig heeft wordt opzij geschoven. Dat is perceptie natuurlijk. Wat er echt gebeurt is dat mensen niet begrijpen waarom iemand hulp nodig heeft. Hun realiteit is anders en zij zien het probleem niet. 'Je kan toch dit. Of je kan toch dat.' Neen, ik kan het niet.

Denkt iedereen dan echt dat dit een gimmick is. Een manier om mezelf te profileren?

Ik heb me toen ik jong was (kind nog) altijd afgevraagd wat er 'anders' was aan mij, een knagend gevoel dat (dacht ik toen) ooit over zou gaan.
Nu besef ik dat dat knagende gevoel geen autisme was of schizofrenie, geen hoogbegaafdheid of depressie... maar wel een eenzaamheid die elke metafoor overstijgt.

Die eenzaamheid voel ik nog. Dat is de enige reden dat ik zo obsessief ben als ik verliefd ben. Verliefdheid is de snelste remedie tegen eenzaamheid maar ook de minst nuttige... vooral als die verliefdheid onuitgesproken, ongepast is en zich enkel in mijn kop afspeelt.

Mensen vinden me 'ne grappigen'. Mij ontgaat de humor compleet.
Mensen vinden me 'ne raren'. Dat hoef je me niet te vertellen. Ik voél me ook raar. Of misschien ligt dat grotendeels aan het feit dat ik geen verbondenheid voel met mensen.

Ik was te volgzaam als kind. Dat vonden mijn grootouders. Dat zeiden ze ook tegen mij en mijn ouders.

Als 17 jarige had ik ook nog altijd het gevoel dat ik bij niemand mezelf kon zijn, dat ik nergens op mijn gemak was... behalve thuis. Ik wilde muziek delen die ik niet kon delen met leeftijdsgenoten, praten over zaken die hen niet interesseerden, ... de muziek waar mijn leeftijdsgenoten naar luisterden kon ik niet verdragen en de onderwerpen waar zij over babbelden daar voelde ik me ver weg van of ongemakkelijk bij.
Vanaf het moment dat ik me ben beginnen interesseren in de zaken die 'normaal' waren voor mijn leeftijd (rockmuziek, een lief, op café gaan, een sociaal leven hebben, ...) kon ik thuis op geen begrip meer rekenen en - om een lang verhaald kort te maken - ben ik dan ook gewoon aan de deur gezet.

Er werd zo buitenproportioneel gereageerd op het moment dat ik (naar mijn gevoel) gewoon een tiener was en eindelijk de dingen begon te doen die een tiener doet, dat ik zoveel schrik gekregen heb, zoveel angst, zoveel schaamte over alles wat mij mij maakt... zoveel frustratie en complexen dat ik nu al sinds mijn 18 kamp met enorme stress, paniekaanvallen, faalangst, depressie, opsluit- en wegloopgedrag.

Mijn vader heeft ooit gezegd over mij dat ik 'het slechtste wat een kind zijn vader kan aandoen' hem had aangedaan. Doordat ik zogezegd porno op zijn computer had geïnstalleerd om zijn kutwijd tegen hem op te zetten en haar aan 'mijn kant' te krijgen. Ik keek geen porno maar hij wel. Dat was de waarheid. Maar dat maakt jaren later precies niks meer uit. Zij zijn dat allemaal vergeten. Maar voor mij is het alsof al die zaken gisteren gebeurd zijn... ze zitten onverwerkt, in bulk opgeslagen op de meest toegankelijke plek in mijn hersenen. Geluk, vertrouwen, goede herinneringen, ... die zitten achteraan, onder een laagje vuil.

Ik ga al jaren neer. Tegen de grond. Ik ploeter verder maar waarom. Ik wou willen zeggen dat het me moeite kost om verder te doen, maar dat is een leugen. Ik ben nooit anders gewoon geweest. Het leven was altijd al een angstige belevenis, vol vijanden en zonder kompanen. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik er op deze manier niets aan heb, aan dit leven, en dat als het niet meer beter wordt het ook niet meer hoeft. Eerlijk. Zonder drama. Maar dit is niet leuk meer, dit is saai, dit is onzinnig.

Elke keer ik me weer optrek aan iets, besef ik nadien dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Zoals vroeger mijn fantasieverliefdheden het enige waren dat me staande hield op school. Het enige waar ik kon naar uitkijken. Ik wist ook wel dat dat allemaal bullshit was... maar ooit zou daar verandering in komen. Ik moest iéts doen om 'gelukkig' te zijn, om verder te willen doen, om te kunnen dromen ...

Maar ik ben het dromen moe. Geen van mijn dromen zijn uitgekomen. Geen van mijn verwachtingen bij het leven zijn uitgedraaid zoals ik had gehoopt. En neen, er is ook niks beter of anders voor in de plaats gekomen... alleen maar meer van dezelfde shit, meer van dezelfde kutgedachten, meer van dezelfde eenzaamheid, meer van dezelfde gespannenheid en stress, meer schuldgevoel en schaamte dan ooit, meer woede en kwaadheid en onmacht omdat ik er maar niet uitgeraak.

Zondermeer verloren

Ik kan er nog heel slecht mee om. Ik hou me sterk en straf maar mijn innerlijke schreeuw wordt een - door merg en been- huil waar ik niets kan tégen doen, maar ook niks meer méé kan doen.

De eenzaamheid, het gevoel van 'niet op mn gemak', ... het blijft hardnekkig aan mijn kop knagen.

De extra druk van 2 grootouders die aan hun laatste dagen/weken bezig zijn - de beslissing is (zoals altijd) eenzijdig de mijne. Alle verantwoordelijkheid ligt bij mij en draait weeral zo uit dat ik overkom als de onredelijke want 'voel je niet verplicht' en 'ik hou je op de hoogte' staan vermeld in het smsje van mijn moeder. De moeder die zich niet verplicht voelt om mij graag te zien, de moeder die zich niet aan de regels houdt als het op 'grenzen overschrijden' gaat. Schizofreen of autistisch of ongelukkig of dronken... het zijn niet langer excuses waarmee zij zich tegenover mij kan redden. Ik kan soms het leven op zich niet aan, en ik heb weinig tot geen manieren geleerd of voorbeelden gehad hoe je daarmee om kan gaan.

De boodschap die ik al vaak woordelijk heb uitgesproken is : 'help'.

'Help mij'

- Ja maar je gaat het zelf moeten doen!

'Ja maar dat lukt (duidelijk) niet'

- ...


Al jaren zit ik met die gevoelens. Al te lang.
Als je je tienerjaren spendeert met bang zijn, beschaamd zijn, daarop gewezen worden 'allez doe eens normaal' maar tegelijk constant met de vinger gewezen worden voor 'de dingen die je verkeerd doet'... als je in bijna elke interactie uiteindelijk bij diezelfde kwestie terechtkomt...

Wel... dan is het moment daar dat hulp aangewezen is. Want ik weet niet hoe lang ik deze donkere momenten nog aankan.


Al bijna tien jaar heb ik verschillende blogs... het was shockerend voor mezelf om onlangs oude berichten te lezen (van 2006) waar de depressie afdruipt. Grootouders, ouders, ... 'jaja we lezen je blog'.

En dan nog durven beweren 'je was toch een gelukkig kind'. Ik ben nooit gelukkig geweest... altijd bang, beschaamd, gepest, geviseerd, altijd speciaal, altijd de rare, altijd verkeerdelijk 'dat meisje daar' of (voor mij nog veel erger) 'die jongen die er als een meisje uitziet'...

Hoe kan het dat ik argumenten moet aanbrengen om te erkenning te krijgen voor mijn eigen verdriet. Ik kàn daar geen uitleg meer aan geven, het gevoel van falen, van schaamte, van constant trekken en duwen, ... zijn verstikkend op momenten als deze.

En ondertussen liggen ze daar te sterven en twijfel ik zo hard wat ik moet doen en waarom ik elke moeilijke stap in mijn leven precies zonder de steun van mijn familie of vrienden moet doen. Ik besef dat niemand dit voor mij kan beslissen... maar ik kan het ook niet aan. Dit is niet de rust die ik nodig had, de reden waarom ik samen met iedere begeleider besloten had dat het in mijn geval uitzonderlijk toch beter was om mijn familie dan maar gewoon links te laten liggen. Ik wou dat het zo makkelijk was, dat ik geen gevoelens had whatsoever naar elk van die mensen...

Ik wou alleen maar vrij zijn. Dat wou ik al toen ik 10 was en hoopte dat mijn ouders verongelukt waren toen ze me eens kwamen ophalen en (uitzonderlijk) te laat waren... en dat wil ik nu nog altijd.

Dat 'vrij zijn' geen goede manier is om het uit te leggen... daar heb ik geen boodschap aan. Dat is het woord dat ik aan mijn gevoel geef, wie waagt het om te zeggen dat dat niet klopt?
Dit is geen vraag... maar een aanklacht. Want 'vrij zijn' begrijpt niemand en aangezien ik hulp vraag maar niet kan uitleggen waarmee ik hulp nodig heb zal het helaas weinig verschil maken.

'Trek uw plan. Hier nog 1 of 2 extra verantwoordelijkheden erbij. Mss binnenkort mijn job kwijt. En dan wordt de financiële - en daardoor woonsituatie ook rampzalig... '

En ondertussen maar ambras maken omdat ik blijkbaar nog altijd heel fout communiceer. Wel ja. Hoe doe ik het dan zodat het wel klopt.

Ik moet mezelf zijn maar mag tegelijk mezelf niet zijn.
Of mezelf zijn en inzien dat ik dus een vrij irritante mens ben.
Maar hoe is het dan mogelijk om jezelf graag te zien?

Vrij zijn. En tegelijk me verbonden voelen. De zaken die de meeste mensen als vanzelfsprekend ervaren (want de meeste mensen hebben op zijn minst wel 1 jeugdvriend of familielid of ... - en de meeste mensen zijn wel bezig met wat anderen van hen denken maar niet in zoverre dat het verstikkend en verlammend werkt).

Ik krijg wat de indruk, en ik begrijp dat, ... mensen keren zich weg van mij. Ik ben een cynisch donker gat waar soms (naar't schijnt) wel grappige dingen uitkomen... maar over't algemeen moet ik vooral stoppen met zagen.

En die muziek 'carriere'... gohja... forget about it.