Dramaboy

Kwaad. Ontgoocheld.

Bang. Onrustig.

Paniek. Pijn.

Schuld. Of gevolg.

Rekening houden. Uitlokken.


Dag om zeep.
Dag dag.
Dag leven.
Da-ag.


"Je overdrijft. Een beetje belachelijk. Niet veralgemenen. En stop met dat gesmak of ik sla je in elkaar."


Zelfportret als mens. Waar is dat ding.

Zo is het, zo voelt het.

Geen poging tot poëzie. En toch zoveel drama.


Het leven is een ramp. Vooral dan voor mij en de mensen die met mij moeten leven.
Ik wou dat het niet zo was. Ik zou wenen van blijdschap in plaats van uit onmacht.


Ook dit mag ik niet doen. Schrijven. Me erin verliezen. De gevoelens laten komen.

Uit mijn vingers stromen tranen die ik anders nooit kan vinden. Zacht verdriet. Wenen omdat het kan.

Alleen.

Dromen

Ik kan het niet meer...

Schuldgevoel
Kwaadheid
Onmacht

Ik heb in mijn dromen weer geweend. Omdat ik niet kon slaan, omdat ik de kracht niet had om een impact te hebben... Omdat er iemand anders was die dat wist, en die me in elkaar wou timmeren.
Ik was 'te lomp' om te slaan. Dat was de conclusie.

De euforie voorbij. Helaas.

Antdepressiva vlakken de emoties af. No shit.
De eerste weken voelde ik me licht, het gewicht letterlijk weg, deur dicht, geen last meer van.
De deur staat niet helemaal terug open, maar wel op een kier.

Ik voel me langzaam weer wegzakken... Als in drijfzand.

Zal het 'gaan lopen' dan al het verschil maken? Fysieke inspanning om een levenslang trauma te verwerken en uit de chronische depressie te geraken...

Ik weet niet hoe ik me voel... Goed is het niet. Damn. Hoe lang nog. Hoe lang nog. En waarom.

Psychopathie

Ik heb net een online test bekeken over psychopathie.
Zo koel, zelfzeker en misleidend ben ik nu ook weer niet.

Denken en voelen gaan eigenlijk gewoon niet samen. En met deze zin demonstreer ik dan ook meteen de nutteloosheid van het woord eigenlijk en van het woord gewoon...

Dromen en niet kunnen.

Ik wil brullen en schreeuwen en wenen en vertellen dat het me niet meer lukt...

maar ik wil geen aansteller zijn, geen aandachtszoeker...

Ik kan niet lang meer doen alsof alles ok is... nu lukt het nog, maar alles lijdt eronder...

Tegelijk denk ik: 'Wat is er eigenlijk?'

Ik heb het nog goed, wat problemem, maar die zitten tussen mijn oren, alleen maar daar.

Ik wil ze eruit.

Zeggen dat het niet gaat lukt niet... Want wat dan...Dan voel ik me stom. Het lijkt zo zinloos. Wat doe je daarna dan?
Schreeuwen om aandacht werkt niet. Ik schreeuw verkeerd, tegen de verkeerde mensen, zij kunnen me niet helpen.
Doen alsof het nog maar een beetje goed met me gaat lukt ook minder en minder. Het lukt vooral niet meer om mezelf dat voor te liegen. Ik kan het gewoon niet meer...

Ik hang hier maar in de zetel, vast in mijn eigen gedachten, verstard met wie ik zelf ben, geen plezier, geen impulsen, geen bal om naar uit te kijken.

Een hele dag zit ik in een rotomgeving te wachten tot de dag om is en ik naar huis kan - en thuis wacht mij het besef dat daar niks méér is voor mij. Alles is alle betekenis verloren, geen houvast meer, geen toekomst, alleen het besef dat eigenlijk alleen maar gelukkig wil zijn maar dat dat simpelweg niet mukt.

Het is vreselijk om je dromen op te geven...

Maar wat moet ik anders... makkelijkst is het om er niet aan te denken, er met niemand over te spreken, want dromen blijven dromen en die maak je zelf - je legt de lat zelf hoog en als je het niet haalt is dat jouw schuld...
Vorig jaar zat ik nog vol dromen - nu is echt alles weg.

Hoe kan iemand me hierbij helpen - hoe kan ik dit winnen.

Ik haat wie ik ben - what's there to like.

Wedstrijden

Ik voel me ontzettend leeg, waardeloos, alleen, ....

kwaad

Het voelt alsof ik in een kamer opgesloten met ramen maar geen deur om te ontsnappen.

'Waarom is het leven toch zo een strijd?' vroeg iemand me gisteren, zich bewust van het cliché...

Kan je iets een strijd noemen als er bijna alleen achteruitgang is?

Kan je vechten tegen de branding van de zee? Ben ik zo naïef?

Is de situatie uitzichtloos? Enkel voor degene die op de grond liggen en vertrappeld worden. Zij kunnen enkel kreunen onder het gewicht.

Als het geheim voor succes een naald in een hooiberg is, dan wordt het tijd dat ik me een metaaldetector aanschaf...

Wat een vergelijking. Moronic.