Ik wil brullen en schreeuwen en wenen en vertellen dat het me niet meer lukt...
maar ik wil geen aansteller zijn, geen aandachtszoeker...
Ik kan niet lang meer doen alsof alles ok is... nu lukt het nog, maar alles lijdt eronder...
Tegelijk denk ik: 'Wat is er eigenlijk?'
Ik heb het nog goed, wat problemem, maar die zitten tussen mijn oren, alleen maar daar.
Ik wil ze eruit.
Zeggen dat het niet gaat lukt niet... Want wat dan...Dan voel ik me stom. Het lijkt zo zinloos. Wat doe je daarna dan?
Schreeuwen om aandacht werkt niet. Ik schreeuw verkeerd, tegen de verkeerde mensen, zij kunnen me niet helpen.
Doen alsof het nog maar een beetje goed met me gaat lukt ook minder en minder. Het lukt vooral niet meer om mezelf dat voor te liegen. Ik kan het gewoon niet meer...
Ik hang hier maar in de zetel, vast in mijn eigen gedachten, verstard met wie ik zelf ben, geen plezier, geen impulsen, geen bal om naar uit te kijken.
Een hele dag zit ik in een rotomgeving te wachten tot de dag om is en ik naar huis kan - en thuis wacht mij het besef dat daar niks méér is voor mij. Alles is alle betekenis verloren, geen houvast meer, geen toekomst, alleen het besef dat eigenlijk alleen maar gelukkig wil zijn maar dat dat simpelweg niet mukt.
Het is vreselijk om je dromen op te geven...
Maar wat moet ik anders... makkelijkst is het om er niet aan te denken, er met niemand over te spreken, want dromen blijven dromen en die maak je zelf - je legt de lat zelf hoog en als je het niet haalt is dat jouw schuld...
Vorig jaar zat ik nog vol dromen - nu is echt alles weg.
Hoe kan iemand me hierbij helpen - hoe kan ik dit winnen.
Ik haat wie ik ben - what's there to like.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten