Van die dagen waarop je om 11u al zoveel moeten communiceren hebt dat je kop aanvoelt als watten en je gedachten chaotisch zijn geworden met inhoud en dynamiek die door anderen is geproduceerd.
Daarom dat ik soms niet wil communiceren. Omdat ik het eigenlijk niet kan, tenzij ten koste van mijn eigen rust.
Het creëert gewoon direct chaos als ik 'er nog niet klaar voor ben'.
De ene persoon creëert al wat meer chaos dan de andere natuurlijk. Moeilijk te zeggen hoe dat juist komt.
Ik wil eigenlijk in het begin van de dag aan niets denken of heel langzaam beginnen denken aan dingen. Mijn tempo. Mag dat?
Een mail, telefoontje of sms verplicht mij om plots op volle toeren te draaien, om antwoorden te kunnen formuleren. Zelfs niet antwoorden brengt geen soelaas, dan blijft het toch in mijn kop jagen. Het voelt als energie die ik naar buiten stuur, moét sturen, terwijl ik nog niet genoeg energie heb opgebouwd om de chaos wat onder controle te kunnen houden. Ik kàn dan met moeite een zinnig antwoord formuleren, en nadien ben ik compleet prut.
Het voelt zo: er is een kamer met de naam 'externe communicatie' waar ik pas binnenga als ik er klaar voor ben. Anders blijft die deur dicht.
Soms moét ik die kamer betreden op momenten dat ik er echt niet klaar voor ben en kan ik al die informatie en gedachten en zo nog niet aan. Ik betreed die kamer dan toch, terughoudend en een beetje bang, niet genoeg beschermd tegen de overweldigende invloeden ervan.
Overprikkeld? Doodop, dat alleszins.
Dat is wat contact met mensen met mij doet. Soms. Dat ik daardoor soms veel tijd nodig heb om terug tot mezelf te komen zorgt ervoor dat ik soms dagen alle contact met eender wie moet mijden, maar dat is zo enorm eenzaam. Soms kies ik bewust voor die pijnlijke eenzaamheid omdat het gevoel van 'niet in mezelf te zijn' nog veel ambetanter is. Bovendien geraak ik daar niet zo snel weer uit, als ik mijzelf de tijd niet geef.
Vind ik dat leuk, om soms te merken dat ik compleet op ben, dat ik afstand moet nemen. Vaak lukt dat niet, omdat het niet begrepen word en daardoor niet gerespecteerd. Vaak ook omdat ik mijn eigen grenzen niet zo duidelijk aangeef. Soms omdat die grenzen redelijk wisselvallig lijken.
Dat ochtendhumeur waar niemand rekening mee kan houden en soms dagen aan een stuk duurt.
Ik voel de gevolgen. Ik kan het op niemand steken, maar ik schijn niet bij machte te zijn mijzelf hiertegen te beschermen, vooral omdat ik niet té ambetant wil overkomen naar mensen die dat niet verdienen en ze ook gewoon niet kùnnen weten wanneer het te veel is en wanneer niet.
Het is ook niet zo, dat ik me per sé slecht voel op momenten dat ik niet wil communiceren. Het is dan gewoon nog te vroeg, bij wijze van spreken. Een paar uur later kan alles mogelijk zijn. Helaas heb ik moeite mezelf af te schermen tegen de negatieve gevolgen van externe communicatie waardoor de dag snel volledig om zeep lijkt.
Gedachten zijn wollig. Alles zweeft wat door elkaar. Conflict. Loyaliteit. Vriendschap. Praktische zaken. Een grote tornado. Niet nodig. Niet belangrijk. Altijd overweldigend.
Dit uiten = altijd kwetsend.
En niemand niemand die dat schijnt te begrijpen.
zaterdag 12 december 2015
donderdag 10 december 2015
flatlined
En dan is er weer plots dat moment van verhoogde innerlijke rust. Het besef dat alles is hoe het is en dat het niet anders kan. Dat werken aan de toekomst het enige is dat nut heeft. Vastklampen aan het verleden doet alleen maar pijn. Zoeken naar oorzaken maakt het allemaal nog veel complexer.
Dat heerlijke gevoel van kracht en besef dat controle een illusie is.
Soms eens 5 minuten.
En dan steekt twijfel weer de kop op. Verveling. Eenzaamheid. Piekeren. Wegduwen.
Ach.
Dat heerlijke gevoel van kracht en besef dat controle een illusie is.
Soms eens 5 minuten.
En dan steekt twijfel weer de kop op. Verveling. Eenzaamheid. Piekeren. Wegduwen.
Ach.
vrijdag 27 november 2015
Kakakaka
Verveling.
Wanneer kan ik hetgeen IN mijn kop en lijf zit, eruit laten komen. Wanneer is daar eens een plaatsje voor.
Nu?
Neen, want het voelt allemaal verkeerd. Alles voelt verkeerd.
'Zet je erover' zeggen teveel mensen. Nog veel meer mensen zeggen helemaal niks.
Ik weet niet wat meest pijn doet. Pijn hebben of er zo alleen mee zitten (en beseffen dat dat niet anders kan).
Al die tijd dat ik hier alleen zit, ben ik kwijt.
Zit ik echt te niksen. Neen. Sinds ik een tiental jaar geleden gecrasht ben spendeer ik het meeste van die tijd met dingen proberen bijleren... als dat enigszins lukt. Me verdiepen in zaken die ik plezant vind, zonder dat ik ze kan doen nu, dus ik lees en leer erover.
Maar waarom eigenlijk nog?
Alsof ik een oneindig lange film opgezet heb over iets dat me passioneert en ik moet me er maar bij neerleggen dat naar die film kijken het dichtste is bij echt leven wat ik zal bereiken.
Bullshit?
Zo voelt het wel. Iedere dag weer.
Tijd is mijn grootste vijand.
Er is zoveel tijd verloren gegaan waarin ik me compleet hol gevoeld heb waar ik geen enkele herinnering aan heb, tijd die ik kwijt ben, jaren, tien, vijftien? Ondertussen 33 en ik zit 'hier' al over te piekeren sinds ik begin de 20 was. De dagen kunnen niet snel genoeg om zijn. Ik haat het hier. Ik heb er geen plezier aan. Anderen hebben ook vooral last van mij. Als dat te hard is, dan klopt het alleszins dat er weinig mensen plezier aan/met me beleven.
Al 2 jaar 'op zoek' naar iemand die gewoon eens een second opinion over iets kan geven.
Al 15 jaar op zoek naar mezelf.
Ik ben er al? Neen, toch niet. Dat is het net. Hoe vaak men er mij ook probeert te overtuigen dat het niet zo is, en hoe vaak mijn ontkenning als onwil wordt aanzien, het is gewoon niet zo.
Een kapotte identiteit kunt ge misschien repareren, maar iemand die nog altijd op zoek is naar zijn stem kan je niet helpen door te zeggen dat hij zijn stem al heeft.
donderdag 19 november 2015
Actie
Straks.
45 minuten.
En moet ik nu hopen dat ik daar straks zit kapot te gaan?
Moet ik vragen of de therapeut überhaubt wel ervaring heeft met 'Complex PTSD', want dat is de juiste term. Er wordt niet meer gesproken over type 1 of type 2 bij de 'complexe' variant... omdat het compleet iets anders is. Therapie die voor één 'probleem' werkt zal waarschijnlijk niet werken voor het andere probleem, dat kan ik weten door over de methode te lezen, maar dat leek de therapeut zelf ook toe te geven.
Toch geef ik het een kans.
Als ik nadien tegen mensen zal vertellen dat het niet werkt, zal het wel weer op mij gestoken worden, dat ik te negatief ben enzovoort. En als ik zal uitleggen dat ook de therapeut er niet veel geloof in had, zullen mensen het ook op mij steken, dat het toch onzin is om geld, tijd en energie te steken in therapie waarvan je 'weet' dat ze niet werkt.
Mijn antwoord: ik weet dat ik moeite doe, heel veel moeite, ... ik steek heel veel energie in het proberen ontleden van mijn situatie, simpelweg omdat ik ondertussen ingezien heb dat ik de enige ben die dat kan. Is het omdat ik een uitzonderlijk brein heb? Geen idee. Ik zoek een oplossing, maar het is heel moeilijk want veel hangt af van mijn 'performance' bij de therapeut... en alle foute conclusies hangen dus ook van mijn performance af. Hoe hard ik ook brul dat het de anderen hun schuld is dat ze mij niet ernstig nemen, is het schijnbaar iets dat ik veroorzaak.
Het meeste tijd dat ik bij een therapeut kreeg was 60 minuten.
Dat werkt toch niet zo. Ik moet veel vertellen om een compleet beeld te geven, en dat kan echt niet op een uurtje. Toch, als het uur voorbij is dwalen de blikken af en gaan gedachten naar de welverdiende middagpauze (zeker na een zwaar geval als ik).
Dat is menselijk en begrijpelijk, maar daar ben ik echt niet mee geholpen.
Het is toch compleet absurd dat ik mijn levensverhaal in stukken van een uur moet kappen.
'Moet jij dan altijd gans je levensverhaal doen?'
Ja, eigenlijk wel. Het is doordat ik telkens maar één klein facetje kan belichten dat men allerlei gehaaste conclusies trekt... ik denk telkens: wacht toch even met conclusies trekken (of zeggen dat iets niet kan), want ik ga daarmee naar huis en probeer dat een plaatsje te geven, en echt waar, er zit zo al genoeg chaos in mij.
Ik besef dat ik het enorm onaanvaardbaar vind dat alles in stukjes van een uur moet gekapt worden... het lukt NOOIT om de draad terug op te pikken bij het vorige gesprek... en dat kan toch heus niet mijn verantwoordelijkheid zijn? Ik kan proberen doorgaan over iets, maar als men al op voorhand concludeert dat 'die zaken er toch niet meer toe doen' dan merk ik ook wel dat men het niet hoort voor wat het is.
45 minuten.
En moet ik nu hopen dat ik daar straks zit kapot te gaan?
Moet ik vragen of de therapeut überhaubt wel ervaring heeft met 'Complex PTSD', want dat is de juiste term. Er wordt niet meer gesproken over type 1 of type 2 bij de 'complexe' variant... omdat het compleet iets anders is. Therapie die voor één 'probleem' werkt zal waarschijnlijk niet werken voor het andere probleem, dat kan ik weten door over de methode te lezen, maar dat leek de therapeut zelf ook toe te geven.
Toch geef ik het een kans.
Als ik nadien tegen mensen zal vertellen dat het niet werkt, zal het wel weer op mij gestoken worden, dat ik te negatief ben enzovoort. En als ik zal uitleggen dat ook de therapeut er niet veel geloof in had, zullen mensen het ook op mij steken, dat het toch onzin is om geld, tijd en energie te steken in therapie waarvan je 'weet' dat ze niet werkt.
Mijn antwoord: ik weet dat ik moeite doe, heel veel moeite, ... ik steek heel veel energie in het proberen ontleden van mijn situatie, simpelweg omdat ik ondertussen ingezien heb dat ik de enige ben die dat kan. Is het omdat ik een uitzonderlijk brein heb? Geen idee. Ik zoek een oplossing, maar het is heel moeilijk want veel hangt af van mijn 'performance' bij de therapeut... en alle foute conclusies hangen dus ook van mijn performance af. Hoe hard ik ook brul dat het de anderen hun schuld is dat ze mij niet ernstig nemen, is het schijnbaar iets dat ik veroorzaak.
Het meeste tijd dat ik bij een therapeut kreeg was 60 minuten.
Dat werkt toch niet zo. Ik moet veel vertellen om een compleet beeld te geven, en dat kan echt niet op een uurtje. Toch, als het uur voorbij is dwalen de blikken af en gaan gedachten naar de welverdiende middagpauze (zeker na een zwaar geval als ik).
Dat is menselijk en begrijpelijk, maar daar ben ik echt niet mee geholpen.
Het is toch compleet absurd dat ik mijn levensverhaal in stukken van een uur moet kappen.
'Moet jij dan altijd gans je levensverhaal doen?'
Ja, eigenlijk wel. Het is doordat ik telkens maar één klein facetje kan belichten dat men allerlei gehaaste conclusies trekt... ik denk telkens: wacht toch even met conclusies trekken (of zeggen dat iets niet kan), want ik ga daarmee naar huis en probeer dat een plaatsje te geven, en echt waar, er zit zo al genoeg chaos in mij.
Ik besef dat ik het enorm onaanvaardbaar vind dat alles in stukjes van een uur moet gekapt worden... het lukt NOOIT om de draad terug op te pikken bij het vorige gesprek... en dat kan toch heus niet mijn verantwoordelijkheid zijn? Ik kan proberen doorgaan over iets, maar als men al op voorhand concludeert dat 'die zaken er toch niet meer toe doen' dan merk ik ook wel dat men het niet hoort voor wat het is.
woensdag 18 november 2015
EMDR
Morgen traumaverwerking.
Ik weet niet welk trauma ik moet kiezen.
Datgene waarin er seksueel overschrijdend gedrag gebeurde toen ik 6 was.
Of die keer dat die oude vent me 'daar' aanraakte om te zien of ik wel echt een jongen was?
Of die keer dat ik als kleuter gestraft werd omdat ik zogezegd express in mijn bed plaste?
Of die keer dat ik zo bang was dat ik in mijn broek heb geplast?
Of moet ik het zoeken in de totaalheid van mijn bestaan, waarin ik aanvoelde dat ik iets tekort kwam, maar niet in staat was daar als kind iets aan te doen, dus me er maar bij neerlegde... en het permanente gevoel van onveiligheid dat ik nooit helemaal van me kunnen afschudden heb.
Of moet ik kijken naar de ruzies tussen mijn ouders, die nooit gingen over simpele dingen, maar altijd over zaken als bedrog. En zelfs als het daar niet over ging, voelde ik dat het daar wel over ging.
Of moet ik het zoeken in de emotionele afstandelijkheid van gans mijn familie, waardoor ik me enorm alleen voelde maar tegelijk het gevoel kreeg dat dat maar normaal was.
...
Wat?
Tegen morgen moet ik het weten, want dan moet ik alweer 60 euro neerleggen voor iets dat ook weer niet echt geschikt is voor iemand met de complexiteit van mij.
Ik schaam me zelfs dat ik het zo zeg, alsof dat iets is om mee te stoefen.
Ik weet niet welk trauma ik moet kiezen.
Datgene waarin er seksueel overschrijdend gedrag gebeurde toen ik 6 was.
Of die keer dat die oude vent me 'daar' aanraakte om te zien of ik wel echt een jongen was?
Of die keer dat ik als kleuter gestraft werd omdat ik zogezegd express in mijn bed plaste?
Of die keer dat ik zo bang was dat ik in mijn broek heb geplast?
Of moet ik het zoeken in de totaalheid van mijn bestaan, waarin ik aanvoelde dat ik iets tekort kwam, maar niet in staat was daar als kind iets aan te doen, dus me er maar bij neerlegde... en het permanente gevoel van onveiligheid dat ik nooit helemaal van me kunnen afschudden heb.
Of moet ik kijken naar de ruzies tussen mijn ouders, die nooit gingen over simpele dingen, maar altijd over zaken als bedrog. En zelfs als het daar niet over ging, voelde ik dat het daar wel over ging.
Of moet ik het zoeken in de emotionele afstandelijkheid van gans mijn familie, waardoor ik me enorm alleen voelde maar tegelijk het gevoel kreeg dat dat maar normaal was.
...
Wat?
Tegen morgen moet ik het weten, want dan moet ik alweer 60 euro neerleggen voor iets dat ook weer niet echt geschikt is voor iemand met de complexiteit van mij.
Ik schaam me zelfs dat ik het zo zeg, alsof dat iets is om mee te stoefen.
stilte
Alweer een paar dagen geleden dat ik gepraat heb met iemand.
Ik heb geen schrik om alleen te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Soms is het de enige 'juiste' oplossing, ook al ga daar ook aan kapot.
Nooit normale liefde en acceptatie gekregen en nu moet ik me terugtrekken van alles wat met liefde te maken heeft omdat het gewoon een kettingreactie van onverdraaglijkheden met zich meebrengt die er tòch voor zorgen dat ik me terug heel alleen voel, maar dan in een context waarin dat eigenlijk niet zou mogen, waardoor ik dààrover begin te piekeren... en mijn gevoelens op dat moment zijn zo overweldigend dat ze niet ernstig genomen worden en enkel gezien worden als een resultaat van mijn veranderde staat. Ja, daar word ik redelijk gek van.
Ik heb gisteren gepraat met de chiropractor en diens onthaalmedewerker, de eerste vroeg ik enkele details over hoe hij bepaalde zaken test, de tweede ontving mijn centen.
Ik heb het idee dat het dus nog wel meevalt, het is niet dat ik compleet afgesneden zit van alle menselijkheid. Mijn opvoeding heeft er echt voor gezorgd dat ik zo naar de dingen kijk. Ik voel natuurlijk dat ik kapotga. Ik hunker naar een menselijk woord, een aanraking, ... en dat is iets waar ik al gans mijn leven mee rondloop... maar iets zorgt er telkens weer voor dat ik enorme lange periodes de eenzaamheid maar moet accepteren, omdat ik 'er' gewoon niet mee om kan.
Mensen komen dichtbij. Hun wensen worden mijn wensen, omdat ik mijn eigen wensen niet nààst die van anderen kan plaatsen. Het is of het ene of het andere. De tussenweg is er niet. Het lijkt altijd neer te komen op: ik werk samen met anderen, de anderen werken niet samen met mij.
Klopt dat?
Wat doet het ertoe. Als iets onmogelijk voelt voor mij en ik probeer door te zetten dan leidt het toch altijd maar naar nog onmogelijkere problemen omdat ik mijn eigen impulsen heel snel begin te verdringen en ik 'wegzink' in iets dat heel venijnig wil uithalen, héél hard probeert dat niet te doen maar op een 'normale' manier probeert zijn wensen te verdedigen. Dat gaat uiteraard niet meer vanuit die staat. Onbegrip volgt en versterkt vooral dat ganse mechanisme.
Hier zit ik. Nood aan heel veel doodnormale dingen. Waarom kan ik er dan allemaal zo slecht mee om.
Jaja, autisme. Moeite met voelen. Ok, check, dat lijkt te kloppen.
Hoogbegaafd. Ook dat nog. Analytisch denken is het enige denken dat bestaat. Piekeren is de enige echte 'output' aangezien ik tegenwoordig mijn brein nergens voor kan gebruiken... dus het zit hier maar, hongerig naar een uitdaging. Gefrustreerd.
ADHD, tamelijk zeker van wel. Hoe anders verklaar ik die enorme jachtige energiestromen die soms zelden maar soms heel vaak door mijn lichaam jagen. Rustig overkomen is tweede natuur geworden. Tics waren niet iets waar ik zelf last van had, neen tics waren iets dat mij en mijn ouders beschaamde, bovendien deed ik het erom. Dat concludeerden mijn ouders. Hulp bieden of verlichting hebben ze nooit gedaan. Ze maakten het alleen maar erger en neen, ze zijn daar nooit mee gestopt, hun 'frank' is nooit gevallen dat zij me misschien konden helpen.
En dan nog fucking dissociatief (depersonalisatie) stoornis ook.... godverdomme. Plots blijken al die onmogelijke ervaringen (ik voelde me plots meer 'mezelf' als ik een weekje weg was van huis, dat was snel terug over als ik thuis was natuurlijk) heel goed mogelijk en net aan te tonen hoe problematisch het was. Normale schizo's vervallen af en toe in een 'andere staat' dan 'zichzelf'. Bij mij is het omgekeerd. Ja dat kan. Als je iemand lang en consequent (of net inconsequent) genoeg kleineert, vernedert, isoleert en vervolgens verstoot... dan ben je aardig op weg om 'iets' vreemds te creëren.
Dat 'iets' ben ik.
Het enige wat ik wil is dingen delen met mensen. Kennis. Warmte. Passie. Interesse. Tijd.
Net die dingen maken me telkens weer opnieuw knettergek waardoor ik er afstand van moet nemen.
Waarom ben ik hier nog?
Ik heb geen schrik om alleen te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Soms is het de enige 'juiste' oplossing, ook al ga daar ook aan kapot.
Nooit normale liefde en acceptatie gekregen en nu moet ik me terugtrekken van alles wat met liefde te maken heeft omdat het gewoon een kettingreactie van onverdraaglijkheden met zich meebrengt die er tòch voor zorgen dat ik me terug heel alleen voel, maar dan in een context waarin dat eigenlijk niet zou mogen, waardoor ik dààrover begin te piekeren... en mijn gevoelens op dat moment zijn zo overweldigend dat ze niet ernstig genomen worden en enkel gezien worden als een resultaat van mijn veranderde staat. Ja, daar word ik redelijk gek van.
Ik heb gisteren gepraat met de chiropractor en diens onthaalmedewerker, de eerste vroeg ik enkele details over hoe hij bepaalde zaken test, de tweede ontving mijn centen.
Ik heb het idee dat het dus nog wel meevalt, het is niet dat ik compleet afgesneden zit van alle menselijkheid. Mijn opvoeding heeft er echt voor gezorgd dat ik zo naar de dingen kijk. Ik voel natuurlijk dat ik kapotga. Ik hunker naar een menselijk woord, een aanraking, ... en dat is iets waar ik al gans mijn leven mee rondloop... maar iets zorgt er telkens weer voor dat ik enorme lange periodes de eenzaamheid maar moet accepteren, omdat ik 'er' gewoon niet mee om kan.
Mensen komen dichtbij. Hun wensen worden mijn wensen, omdat ik mijn eigen wensen niet nààst die van anderen kan plaatsen. Het is of het ene of het andere. De tussenweg is er niet. Het lijkt altijd neer te komen op: ik werk samen met anderen, de anderen werken niet samen met mij.
Klopt dat?
Wat doet het ertoe. Als iets onmogelijk voelt voor mij en ik probeer door te zetten dan leidt het toch altijd maar naar nog onmogelijkere problemen omdat ik mijn eigen impulsen heel snel begin te verdringen en ik 'wegzink' in iets dat heel venijnig wil uithalen, héél hard probeert dat niet te doen maar op een 'normale' manier probeert zijn wensen te verdedigen. Dat gaat uiteraard niet meer vanuit die staat. Onbegrip volgt en versterkt vooral dat ganse mechanisme.
Hier zit ik. Nood aan heel veel doodnormale dingen. Waarom kan ik er dan allemaal zo slecht mee om.
Jaja, autisme. Moeite met voelen. Ok, check, dat lijkt te kloppen.
Hoogbegaafd. Ook dat nog. Analytisch denken is het enige denken dat bestaat. Piekeren is de enige echte 'output' aangezien ik tegenwoordig mijn brein nergens voor kan gebruiken... dus het zit hier maar, hongerig naar een uitdaging. Gefrustreerd.
ADHD, tamelijk zeker van wel. Hoe anders verklaar ik die enorme jachtige energiestromen die soms zelden maar soms heel vaak door mijn lichaam jagen. Rustig overkomen is tweede natuur geworden. Tics waren niet iets waar ik zelf last van had, neen tics waren iets dat mij en mijn ouders beschaamde, bovendien deed ik het erom. Dat concludeerden mijn ouders. Hulp bieden of verlichting hebben ze nooit gedaan. Ze maakten het alleen maar erger en neen, ze zijn daar nooit mee gestopt, hun 'frank' is nooit gevallen dat zij me misschien konden helpen.
En dan nog fucking dissociatief (depersonalisatie) stoornis ook.... godverdomme. Plots blijken al die onmogelijke ervaringen (ik voelde me plots meer 'mezelf' als ik een weekje weg was van huis, dat was snel terug over als ik thuis was natuurlijk) heel goed mogelijk en net aan te tonen hoe problematisch het was. Normale schizo's vervallen af en toe in een 'andere staat' dan 'zichzelf'. Bij mij is het omgekeerd. Ja dat kan. Als je iemand lang en consequent (of net inconsequent) genoeg kleineert, vernedert, isoleert en vervolgens verstoot... dan ben je aardig op weg om 'iets' vreemds te creëren.
Dat 'iets' ben ik.
Het enige wat ik wil is dingen delen met mensen. Kennis. Warmte. Passie. Interesse. Tijd.
Net die dingen maken me telkens weer opnieuw knettergek waardoor ik er afstand van moet nemen.
Waarom ben ik hier nog?
maandag 16 november 2015
ploink
Januari 2011
Zit 'kalm' bij de therapeut. Al die overweldigende gevoelens waarvoor ik hier net zit, lijken ver weg. Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt, dat mijn inzichten te makkelijk van tafel geveegd worden, ... zowel op vlak van persoonlijke relaties als professionele situaties als in mijn vrije tijd en mijn hobby-bezigheden. Wat ik ook probeer, het simpele gevoel hebben dat ik echt besta en niet onzichtbaar ben... me eens niet zo ver van mezelf voelen... eens iets proberen bereiken samen met anderen zonder dat along the way zij beslissen dat ik enkel wil tegenwerken... of dat elk argument waar ik mee afkom (om uit te leggen dat dat niet zo is) compleet getrivialiseerd mag worden. Zij beslissen voor mij wie ik ben/wat ik denk/wat ik voel of niet voel en wat mijn intentie is. Het leven hangt er van aan elkaar. Het maakt me kapot.
Maar nu, zit ik hier, en voel ik me redelijk veilig, ook al zit ik bij een vreemde. Die vreemden zijn net heel makkelijk om mee te praten, normaal gezien. Ik kan er niet aan, ik voel de verlammende stress niet nu ik hier zit en het lijkt daardoor absoluut banaal ...
Hoe kan ik uitleggen wat het probleem is als ik het niet voel. Ik verval op ratio. Wat kan ik anders doen.
Ik begin met te vertellen wat ik hierboven schreef. Ik eindig met iets als dit: 'Ik kan niet goed mijn gevoelens uitleggen want het voelt allemaal zo ver nu.'
Daarop zegt de therapeut: Ja, je kan dat wel.
Verder negeert ze al het bovenstaande.
Jaren later te weten komen dat bovenstaande uitleg eigenlijk het enige is dat mijn probleem net heel goed omschrijft en dat er wel degelijk enkele serieuze blokkades zitten. Dat bovenstaande ervaringen net heel kenmerkend zijn voor bepaalde problematieken.
Dat maakt me boos. Heel boos.
En los daarvan... wat nu? Jaren moeten vechten om hard te maken dat 'wat ik heb' niet iets is waar je je zomaar kan bij neerleggen, net omdat het zo ernstig is. Eindelijk op het punt dat de puzzelstukken op hun plaats beginnen vallen. Om in te zien dat er feitelijk, waarschijnlijk, eigenlijk, ... weinig aan te doen valt.
Angst van beïnvloeding. Dat gebeurt zo makkelijk bij mij. Ik ben een rigide klootzak maar ik kan verdorie flexibel lijken... maar wat gebeurt er dan? Dan breekt het plots omdat ik het eigenlijk niet aankon, en het al van in het begin te overweldigend was. Waarom? Hoe? Weet ik het nog?
Zit 'kalm' bij de therapeut. Al die overweldigende gevoelens waarvoor ik hier net zit, lijken ver weg. Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt, dat mijn inzichten te makkelijk van tafel geveegd worden, ... zowel op vlak van persoonlijke relaties als professionele situaties als in mijn vrije tijd en mijn hobby-bezigheden. Wat ik ook probeer, het simpele gevoel hebben dat ik echt besta en niet onzichtbaar ben... me eens niet zo ver van mezelf voelen... eens iets proberen bereiken samen met anderen zonder dat along the way zij beslissen dat ik enkel wil tegenwerken... of dat elk argument waar ik mee afkom (om uit te leggen dat dat niet zo is) compleet getrivialiseerd mag worden. Zij beslissen voor mij wie ik ben/wat ik denk/wat ik voel of niet voel en wat mijn intentie is. Het leven hangt er van aan elkaar. Het maakt me kapot.
Maar nu, zit ik hier, en voel ik me redelijk veilig, ook al zit ik bij een vreemde. Die vreemden zijn net heel makkelijk om mee te praten, normaal gezien. Ik kan er niet aan, ik voel de verlammende stress niet nu ik hier zit en het lijkt daardoor absoluut banaal ...
Hoe kan ik uitleggen wat het probleem is als ik het niet voel. Ik verval op ratio. Wat kan ik anders doen.
Ik begin met te vertellen wat ik hierboven schreef. Ik eindig met iets als dit: 'Ik kan niet goed mijn gevoelens uitleggen want het voelt allemaal zo ver nu.'
Daarop zegt de therapeut: Ja, je kan dat wel.
Verder negeert ze al het bovenstaande.
Jaren later te weten komen dat bovenstaande uitleg eigenlijk het enige is dat mijn probleem net heel goed omschrijft en dat er wel degelijk enkele serieuze blokkades zitten. Dat bovenstaande ervaringen net heel kenmerkend zijn voor bepaalde problematieken.
Dat maakt me boos. Heel boos.
En los daarvan... wat nu? Jaren moeten vechten om hard te maken dat 'wat ik heb' niet iets is waar je je zomaar kan bij neerleggen, net omdat het zo ernstig is. Eindelijk op het punt dat de puzzelstukken op hun plaats beginnen vallen. Om in te zien dat er feitelijk, waarschijnlijk, eigenlijk, ... weinig aan te doen valt.
Angst van beïnvloeding. Dat gebeurt zo makkelijk bij mij. Ik ben een rigide klootzak maar ik kan verdorie flexibel lijken... maar wat gebeurt er dan? Dan breekt het plots omdat ik het eigenlijk niet aankon, en het al van in het begin te overweldigend was. Waarom? Hoe? Weet ik het nog?
vrijdag 6 november 2015
grom
Miauw.
Klagend weerklinkt de stem van mijn jeugd.
Afwachtend. Wetend. Altijd op je hoede.
Ingehouden kwaadheid tegen ouders en andere kinderen. Beschaamd. Verward. Wachtend op een moment om toe te slaan en het hen betaald te zetten. Te lang gewacht. De kwaadheid mist zijn doel, men is onrecht aangedaan: 'Wat durft gij wel zeggen!'
Mislukt. Al die jaren boosheid verbeten, voor niks, mezelf opgeborgen, schreeuwend en bijtend, opgesloten gevoelens, de juiste reden al lang vervlogen.
Hoe kom je op voor jezelf? Hoe beheers je tegelijk je emoties? Hoe doe je dat als je wil krabben en duwen en slaan ...
Kwaadheid werd frustratie rond het gegeven 'mijn eigenheid'. Daar word ik nu op aangevallen.
Met zegt: WEES gewoon jezelf.
Wees die onuitstaanbaar gefrustreerd en jaloerse pretentieuze kwal.
Ah godver, hoeveel zielige tekstjes nog op deze blog?
Opname?
Misschien.
'Alsof dat zal helpen.'
Ik kan maar beter stoppen met proberen. Het gaat toch nooit echt goed lukken. Wie anders dan ik kan daarover oordelen.
Ik wou dat iemand snapte hoe verschrikkelijk bang ik ben.
maandag 26 oktober 2015
Wees jezelf
Autisme - verward, uit de bocht, gefrustreerd, overprikkeld, out of sync, eenzaam, ...
Hoogbegaafd - misplaatst pretentieus, chronisch depressief, angstig, overactief, vermoeiend, vermoeid, regels volgen, sterk maar genuanceerd rechtvaardigheidsgevoel, problemen met identiteitsgevoel, obsessief, eenzaam, ...
ADHD - tics, onrustig, chagrijnig, actief, overprikkeld, nerveus, spierpijn, spanning, buikpijn, ...
Post Traumatische Stress - angst, schaamte, paniek, onveiligheidsgevoel, kwaad, prikkelbaar, gefrustreerd, verkeerde associaties, ...
Jaja. Zaken waar echt wel iedereen last van heeft.
Hoogbegaafd - misplaatst pretentieus, chronisch depressief, angstig, overactief, vermoeiend, vermoeid, regels volgen, sterk maar genuanceerd rechtvaardigheidsgevoel, problemen met identiteitsgevoel, obsessief, eenzaam, ...
ADHD - tics, onrustig, chagrijnig, actief, overprikkeld, nerveus, spierpijn, spanning, buikpijn, ...
Post Traumatische Stress - angst, schaamte, paniek, onveiligheidsgevoel, kwaad, prikkelbaar, gefrustreerd, verkeerde associaties, ...
Jaja. Zaken waar echt wel iedereen last van heeft.
maandag 12 oktober 2015
Overload
Vanuit de verte, langs de achterkant, ... getimmer en een draaiende slijpschijf.
Langs de voorkant een bus, die zonder reden tientallen minuten lang zijn motor draaiende houdt. En dat 10 tot 20 keer per dag. Gesprekken met de chauffeurs en mails naar de firma brachten geen verandering teweeg.
De buurjongen speelt piano en sluit zijn beatmachine aan. Bassen blazen het interview dat ik probeerde te beluisteren nu helemaal van me weg. De woorden verliezen compleet hun betekenis. Niks dringt nog door. Mijn gedachten worden van me weggerukt. De beats zijn overweldigend. Ik probeer me niet te laten doen. Onmogelijk. De neiging om te schreeuwen is groot... maar dat hielp de vorige keren ook niks en ik schaam me.
Het erover eens met de buurjongen en diens vader dat geluid hier heel ver draagt. Waarom ben ik dan de enige die daar rekening mee houdt?
Geklop en getimmer tegen de binnenmuur (van bij de buurvrouw).
De bus is eindelijk weg. Een tweede slijpschijf vult die stiltes op. Storend geluid uit alle 4 de windrichtingen.
Dit is niet mogelijk!!!
Een gesprek proberen voeren (fb chat). Irritatie sijpelt door. Iets wordt verkeerd begrepen. Ik word er kwaad door omdat ik het opnieuw zal moeten uitleggen, en ik kan amper mijn gedachten focussen op ... eender wat. Andere persoon pikt dit op. Wrevel overal.
Draaierig. Tunnelvision. Uitgeput.
'Het gaat niet.'
Ik wil rust.
Langs de voorkant een bus, die zonder reden tientallen minuten lang zijn motor draaiende houdt. En dat 10 tot 20 keer per dag. Gesprekken met de chauffeurs en mails naar de firma brachten geen verandering teweeg.
De buurjongen speelt piano en sluit zijn beatmachine aan. Bassen blazen het interview dat ik probeerde te beluisteren nu helemaal van me weg. De woorden verliezen compleet hun betekenis. Niks dringt nog door. Mijn gedachten worden van me weggerukt. De beats zijn overweldigend. Ik probeer me niet te laten doen. Onmogelijk. De neiging om te schreeuwen is groot... maar dat hielp de vorige keren ook niks en ik schaam me.
Het erover eens met de buurjongen en diens vader dat geluid hier heel ver draagt. Waarom ben ik dan de enige die daar rekening mee houdt?
Geklop en getimmer tegen de binnenmuur (van bij de buurvrouw).
De bus is eindelijk weg. Een tweede slijpschijf vult die stiltes op. Storend geluid uit alle 4 de windrichtingen.
Dit is niet mogelijk!!!
Een gesprek proberen voeren (fb chat). Irritatie sijpelt door. Iets wordt verkeerd begrepen. Ik word er kwaad door omdat ik het opnieuw zal moeten uitleggen, en ik kan amper mijn gedachten focussen op ... eender wat. Andere persoon pikt dit op. Wrevel overal.
Draaierig. Tunnelvision. Uitgeput.
'Het gaat niet.'
Ik wil rust.
zondag 4 oktober 2015
Make love or make war.
Deze morgen alweer geprobeerd om aan niet negatieve of beangstigende dingen te denken... maar er schiet weer niks meer over waar ik niet op vastloop, op panikeer, gefrustreerd over ben, ... .
Alsof ik al jaren opgesloten zit en al gans die tijd door een sleutelgat naar de wereld kijk, vol verdriet, vol haat, vol dromen, vol liefde ... opgekropt.
Ik ben lastig. Een last. Wat doe ik hier nog? De hoop niet opgeven? Hoe lang nog moet ik daarmee worstelen, met hoop, verwachtingen, teleurstellingen, ... en al het onbegrip van de wereld waardoor het fout loop, explodeert, de controle kwijt omdat anderen mij compleet opfokken... en dan ben ik het nog geweest. Ik voel mij slachtoffer. Ik ben dader. Zelfbeeld gespleten in 2 onverzoenlijke helften, de ene kan maar functioneren door te doen alsof de andere niet bestaat. Voelen is altijd extreem en overweldigend. Liefde voelt als gemis. Verdriet is haat en frustratie. Onrust wordt fysieke pijn. Overal dreigt gevaar. Begrip helpt niks. Diagnoses helpen niks. Pillen helpen niets. Ontevreden en onbegrepen. Veel te delen maar niemand die het wil weten. Zij die het weten lopen weg. Zij die niet weglopen maken me WOEST. Inzien dat 'iets leuks doen met vrienden' jaren geleden is. Uitkijken naar iets durf ik amper, voelt gevaarlijk, het tij kan zo plots keren... door mijn gespannenheid die situaties creëren waar ik bang voor ben. Angst. Boosheid. Paniek. Trillend. Wenen. Schreeuwen. BRULLEN. Pijn. Schaamte. En te vaak ook: suf, verdoofd, leeg, gevoelloos, afstandelijk, fake.
Wees jezelf.
Blijf erin geloven.
Heb realistische verwachtingen.
Wees vergevingsgezind.
Waarom ben ik de enige die deze dingen compleet contradictorisch vind. Het neemt paradoxale proporties aan.
Vriendschapsverzoeken. Privé berichten. Laat me gerust. Je hebt me gekwetst en je wéét het niet eens. Je ziet niet in dat ik zoveel om ons contact gaf dat je me ZO FUCKING HARD GEKWETST HEBT. Ik kan doen alsof het niet zo is, maar dan kunnen we niet vooruit. Ik kan eerlijk zijn en dan ga je het niet begrijpen. Dus ik reageer maar niks. Toch blijf ik erover piekeren, want dit is niet opgelost. Ik blijf er weer mee zitten. Het kost allemaal zo veel energie.
Ik wil niet boos zijn. Ik wil niet meer. Ik heb niets te willen.
Eraan toegeven? Me laten hangen? Ik begin de hoop echt kwijt te raken, neem me dat niet kwalijk, geef me daarvoor geen kutgevoel. Ik ben leeg. Op. En toch... vol energie. Kan nergens heen. ZElfs mijn eigen vader begrijpt niet hoe hij mijn energie moet gebruiken, ook hij vraagt advies en kleineert me met één zin als antwoord compleet.
Geloof in jezelf.
Laat je gevoel toch niet afhangen van anderen.
Ik kan de constante aanval niet aan. Ik heb dat nooit gekund. Ik heb geen schild om me te beschermen. Ik heb geen basis. Ik ben altijd onzeker en angstig geweest, ook al zeggen ze van niet. Hoe ouder ik word hoe meer verwacht wordt dat je een basis hebt om op terug te vallen ivm je zelfbeeld. Ik heb die nooit opgebouwd. In tegendeel, alles wat ik opbouwde zorgde ervoor, net door wie ik ben, dat het in mijn gezicht ontplofte.
Al die mensen doen er niet toe, ze zijn het niet waard. Toch doet het pijn, alles waar je voor gewerkt hebt, in duigen zien vallen, met vingerwijzende meutes rondomrond. En iedereen wijst naar mij, dat mannetje dat zijn kalmte verliest, lachen, grappig, zie hem bezig. Omdat ik verkeerd ben. Enkel daarom. En ik alles kapot maak. Meer dan nodig. Zogezegd.
Wees jezelf.
Wees toch niet altijd zo kwaad.
Wees toch niet altijd zo opgefokt.
Wees jezelf. Het ligt aan de anderen, niet aan jou.
Doe niet zo. Waarom doe je zo. Waarom doe JIJ ALTIJD ZO.
Omdat... omdat...
help
zjeiflKJ
Alsof ik al jaren opgesloten zit en al gans die tijd door een sleutelgat naar de wereld kijk, vol verdriet, vol haat, vol dromen, vol liefde ... opgekropt.
Ik ben lastig. Een last. Wat doe ik hier nog? De hoop niet opgeven? Hoe lang nog moet ik daarmee worstelen, met hoop, verwachtingen, teleurstellingen, ... en al het onbegrip van de wereld waardoor het fout loop, explodeert, de controle kwijt omdat anderen mij compleet opfokken... en dan ben ik het nog geweest. Ik voel mij slachtoffer. Ik ben dader. Zelfbeeld gespleten in 2 onverzoenlijke helften, de ene kan maar functioneren door te doen alsof de andere niet bestaat. Voelen is altijd extreem en overweldigend. Liefde voelt als gemis. Verdriet is haat en frustratie. Onrust wordt fysieke pijn. Overal dreigt gevaar. Begrip helpt niks. Diagnoses helpen niks. Pillen helpen niets. Ontevreden en onbegrepen. Veel te delen maar niemand die het wil weten. Zij die het weten lopen weg. Zij die niet weglopen maken me WOEST. Inzien dat 'iets leuks doen met vrienden' jaren geleden is. Uitkijken naar iets durf ik amper, voelt gevaarlijk, het tij kan zo plots keren... door mijn gespannenheid die situaties creëren waar ik bang voor ben. Angst. Boosheid. Paniek. Trillend. Wenen. Schreeuwen. BRULLEN. Pijn. Schaamte. En te vaak ook: suf, verdoofd, leeg, gevoelloos, afstandelijk, fake.
Wees jezelf.
Blijf erin geloven.
Heb realistische verwachtingen.
Wees vergevingsgezind.
Waarom ben ik de enige die deze dingen compleet contradictorisch vind. Het neemt paradoxale proporties aan.
Vriendschapsverzoeken. Privé berichten. Laat me gerust. Je hebt me gekwetst en je wéét het niet eens. Je ziet niet in dat ik zoveel om ons contact gaf dat je me ZO FUCKING HARD GEKWETST HEBT. Ik kan doen alsof het niet zo is, maar dan kunnen we niet vooruit. Ik kan eerlijk zijn en dan ga je het niet begrijpen. Dus ik reageer maar niks. Toch blijf ik erover piekeren, want dit is niet opgelost. Ik blijf er weer mee zitten. Het kost allemaal zo veel energie.
Ik wil niet boos zijn. Ik wil niet meer. Ik heb niets te willen.
Eraan toegeven? Me laten hangen? Ik begin de hoop echt kwijt te raken, neem me dat niet kwalijk, geef me daarvoor geen kutgevoel. Ik ben leeg. Op. En toch... vol energie. Kan nergens heen. ZElfs mijn eigen vader begrijpt niet hoe hij mijn energie moet gebruiken, ook hij vraagt advies en kleineert me met één zin als antwoord compleet.
Geloof in jezelf.
Laat je gevoel toch niet afhangen van anderen.
Ik kan de constante aanval niet aan. Ik heb dat nooit gekund. Ik heb geen schild om me te beschermen. Ik heb geen basis. Ik ben altijd onzeker en angstig geweest, ook al zeggen ze van niet. Hoe ouder ik word hoe meer verwacht wordt dat je een basis hebt om op terug te vallen ivm je zelfbeeld. Ik heb die nooit opgebouwd. In tegendeel, alles wat ik opbouwde zorgde ervoor, net door wie ik ben, dat het in mijn gezicht ontplofte.
Al die mensen doen er niet toe, ze zijn het niet waard. Toch doet het pijn, alles waar je voor gewerkt hebt, in duigen zien vallen, met vingerwijzende meutes rondomrond. En iedereen wijst naar mij, dat mannetje dat zijn kalmte verliest, lachen, grappig, zie hem bezig. Omdat ik verkeerd ben. Enkel daarom. En ik alles kapot maak. Meer dan nodig. Zogezegd.
Wees jezelf.
Wees toch niet altijd zo kwaad.
Wees toch niet altijd zo opgefokt.
Wees jezelf. Het ligt aan de anderen, niet aan jou.
Doe niet zo. Waarom doe je zo. Waarom doe JIJ ALTIJD ZO.
Omdat... omdat...
help
zjeiflKJ
dinsdag 14 april 2015
Ten onder.
Al gans de dag zodanig veel en onophoudelijke geluidsterreur dat de fluitende vogels echt niet meer aangenaam zijn om naar te luisteren maar eerder aanvoelen als boorhamers op mijn kop die me tot waanzin drijven.
Ik vind het erg dat het zo ver moet komen.
Dit heeft niks te maken met 'de hoop niet opgeven' of 'je herpakken'.
Dit is de realiteit.
Roepen tegen mezelf. Mijn kat stuift weg. Proberen mezelf onder controle te houden voor hem en uit schaamte voor de buren. Handen tegen de muur slaan, een domme poging er wat spanning af te krijgen. Niks helpt. Het enige wat helpt is ontspannen en dat is net wat niet lukt.
Mijn verrekte rug voelt alsof er een ketting langs mijn ribben gespannen is en overal waar de schakels mijn huid raken is er een brandende pijn. 100 keer per dag bijna diezelfde spieren weer doen bokken omdat ik van het minste bijgeluid omhoog wip van mijn stoel van het schrikken. Proberen mezelf onder controle te houden om hopelijk binnen een paar dagen van die pijn af te zijn. Proberen mezelf te beheersen omdat ik weet dat ik er geen vat op heb. Inzien dat ik er niks aan kan doen. Inzien dat dit niet op te lossen is. Wanhoop.
En dit soort shit komt gewoon nog eens bovenop alle eenzaamheid, de isolatie, de uitzichtloosheid, de angst, de onzekerheid, de depressie en het autisme.
IK WIL KUNNEN GENIETEN VAN DIE FUCKING VOGELS!
Ik vind het erg dat het zo ver moet komen.
Dit heeft niks te maken met 'de hoop niet opgeven' of 'je herpakken'.
Dit is de realiteit.
Roepen tegen mezelf. Mijn kat stuift weg. Proberen mezelf onder controle te houden voor hem en uit schaamte voor de buren. Handen tegen de muur slaan, een domme poging er wat spanning af te krijgen. Niks helpt. Het enige wat helpt is ontspannen en dat is net wat niet lukt.
Mijn verrekte rug voelt alsof er een ketting langs mijn ribben gespannen is en overal waar de schakels mijn huid raken is er een brandende pijn. 100 keer per dag bijna diezelfde spieren weer doen bokken omdat ik van het minste bijgeluid omhoog wip van mijn stoel van het schrikken. Proberen mezelf onder controle te houden om hopelijk binnen een paar dagen van die pijn af te zijn. Proberen mezelf te beheersen omdat ik weet dat ik er geen vat op heb. Inzien dat ik er niks aan kan doen. Inzien dat dit niet op te lossen is. Wanhoop.
En dit soort shit komt gewoon nog eens bovenop alle eenzaamheid, de isolatie, de uitzichtloosheid, de angst, de onzekerheid, de depressie en het autisme.
IK WIL KUNNEN GENIETEN VAN DIE FUCKING VOGELS!
maandag 23 maart 2015
Voorbij
Het is. Het voelt. Ik ben lijdend voorwerp.
Soms lijkt het alsof het leven al voorbij is.
Ik heb de energie niet meer om telkens weer opnieuw te proberen niet meer ongelukkig te zijn.
Ik zou een signaal de wereld in willen sturen... maar ik weet niet welk.
Roepen en tieren. Ja, boos, het zal wel zijn.
Soms lijkt het alsof het leven al voorbij is.
Ik heb de energie niet meer om telkens weer opnieuw te proberen niet meer ongelukkig te zijn.
Ik zou een signaal de wereld in willen sturen... maar ik weet niet welk.
Roepen en tieren. Ja, boos, het zal wel zijn.
donderdag 15 januari 2015
bweurk
Ik kots van mezelf.
Waarom is muziek maken zo belangrijk voor mij? Waarom! WAAROM? Ik wou dat het niet zo was dan moest ik niet inzien dat ook dat niet meer lukt. Het maakt me beschaamd. Het is teveel, de puzzel is te groot. Ik wil gerichter te werk gaan (componeren) maar dat lukt me ook niet. Het is een veelheid van falen terwijl ik weet dat mijn falen niet minder waard is dan sommigen op hun best... ik wou dat dat voldoende was om in mezelf te vertrouwen... maar het is niet zo.
Ik moet dringend op zoek naar mensen om daar iets mee te doen... maar ik ben zo enorm bang van mensen omdat ik bang ben van mezelf en ik echt niet veel overschot meer heb.
De tank is bijna leeg en ik moet nog vertrekken.
Ik wou dat alle ballast die er de laatste jaren bijgekomen is er niet was. Dat maakt alles nog veel moeilijker.
Ooit had ik vrienden die over de vloer kwamen om muziek te maken. Nu wordt er alleen nog gepraat over mijn depressie en mijn problemen. Ik ben zo veel meer dan dat maar ik heb zelfs moeite mij dat nog te herinneren.
Waarom is muziek maken zo belangrijk voor mij? Waarom! WAAROM? Ik wou dat het niet zo was dan moest ik niet inzien dat ook dat niet meer lukt. Het maakt me beschaamd. Het is teveel, de puzzel is te groot. Ik wil gerichter te werk gaan (componeren) maar dat lukt me ook niet. Het is een veelheid van falen terwijl ik weet dat mijn falen niet minder waard is dan sommigen op hun best... ik wou dat dat voldoende was om in mezelf te vertrouwen... maar het is niet zo.
Ik moet dringend op zoek naar mensen om daar iets mee te doen... maar ik ben zo enorm bang van mensen omdat ik bang ben van mezelf en ik echt niet veel overschot meer heb.
De tank is bijna leeg en ik moet nog vertrekken.
Ik wou dat alle ballast die er de laatste jaren bijgekomen is er niet was. Dat maakt alles nog veel moeilijker.
Ooit had ik vrienden die over de vloer kwamen om muziek te maken. Nu wordt er alleen nog gepraat over mijn depressie en mijn problemen. Ik ben zo veel meer dan dat maar ik heb zelfs moeite mij dat nog te herinneren.
Nuances.
Waar mijn eenzaamheid vroeger niet begrepen werd, omdat het bestaan van een eenzaamheid zoals ik ze ervaar, diep, echt, langdurig, ... blijkbaar echt niet voorstelbaar is...
Nu heb ik een diagnose... en nu wordt die eenzaamheid die intrinsiek is aan mij opnieuw niet begrepen, omdat ze niet past binnen het vakje.
Alsof ik van het ene moment op het andere plots énkel nog maar autisme bén en niet in staat ben wensen, dromen, gevoelens ... te hebben die dat overstijgen.
Het is niet omdat iemand last heeft van het lawaai van vuurwerk dat die persoon niet graag eens 'gewoon' naar het vuurwerk gaat kijken. Ieder mens zonder benen droomt er toch van om terug te stappen?
Nog iets:
Empathie zou niet in de diagnose autisme passen. Wat is empathie meer dan rekening houden met de logische actie-reactie principes van oorzaak en gevolg? Wat is empathie meer dan weten dat als je iets zo of zo zegt of doet de andere zo of zo zal reageren. Wat is empathie meer dan manipuleren van je omgeving zodat ze zacht is of blijft voor jou? Zelfs een computer zou dat kunnen als hij er zelf voordeel uit haalt... en tegen al wie zegt dat ik een gevoelloze manipulatieve mens ben, die niets geeft om anderen maar enkel om zichzelf, zeg ik: iedereen doet alles uit egoïsme. Zelfs altruïsme kan je een goed gevoel geven... wil dat zeggen dat je het enkel voor jezelf of de andere doet? Waarom hoeft daar een lijn getrokken te worden? Waarom is er op dat vlak zo weinig nuance?
En weet je wat ik zo zielig vind aan mezelf...
Niet gebeld of gecontacteerd willen worden... of ... als je gebeld wordt er stress van krijgen... maar wel krampachtig altijd mijn gsm bij me houden.
Alsof ik wacht op het bericht of het telefoontje van 'de juiste persoon' en dat al de rest enkel teleurstelling als gevolg heeft...
Nu heb ik een diagnose... en nu wordt die eenzaamheid die intrinsiek is aan mij opnieuw niet begrepen, omdat ze niet past binnen het vakje.
Alsof ik van het ene moment op het andere plots énkel nog maar autisme bén en niet in staat ben wensen, dromen, gevoelens ... te hebben die dat overstijgen.
Het is niet omdat iemand last heeft van het lawaai van vuurwerk dat die persoon niet graag eens 'gewoon' naar het vuurwerk gaat kijken. Ieder mens zonder benen droomt er toch van om terug te stappen?
Nog iets:
Empathie zou niet in de diagnose autisme passen. Wat is empathie meer dan rekening houden met de logische actie-reactie principes van oorzaak en gevolg? Wat is empathie meer dan weten dat als je iets zo of zo zegt of doet de andere zo of zo zal reageren. Wat is empathie meer dan manipuleren van je omgeving zodat ze zacht is of blijft voor jou? Zelfs een computer zou dat kunnen als hij er zelf voordeel uit haalt... en tegen al wie zegt dat ik een gevoelloze manipulatieve mens ben, die niets geeft om anderen maar enkel om zichzelf, zeg ik: iedereen doet alles uit egoïsme. Zelfs altruïsme kan je een goed gevoel geven... wil dat zeggen dat je het enkel voor jezelf of de andere doet? Waarom hoeft daar een lijn getrokken te worden? Waarom is er op dat vlak zo weinig nuance?
En weet je wat ik zo zielig vind aan mezelf...
Niet gebeld of gecontacteerd willen worden... of ... als je gebeld wordt er stress van krijgen... maar wel krampachtig altijd mijn gsm bij me houden.
Alsof ik wacht op het bericht of het telefoontje van 'de juiste persoon' en dat al de rest enkel teleurstelling als gevolg heeft...
maandag 12 januari 2015
Soms. Is. Het. Goed. Zoals. Het. Is.
Wie anders dan ik, kan mijn pijn dragen.
Spieren ga ik er jammer genoeg niet van krijgen.
Spieren ga ik er jammer genoeg niet van krijgen.
maandag 5 januari 2015
Waar is hier de nooduitgang.
Wat doe ik hier nog?
Mijn obsessieve kennis met welke ik al jaar en dag mensen uit de nood help is niks waard op papier. Op papier ben ik een sukkelaar.
Mijn vrienden werden kennissen en mensen met wie ik contact houd. Ik sta nooit op de foto's die op hun facebook verschijnen.
Ik sta alleen en alleen verdwijn ik nu al een tijdje langzaam uit het zicht.
De diepte van mijn eenzaamheid is zelfs voor mij nog geregeld angstwekkend.
Ik zie nog 1 iemand geregeld, en dat is Evelien. Soms kost me dat de nodige inspanning. Ze is de enige die nog overschiet. Anderen... zie ik maar om de paar maand eens. Neen het gaat niet goed met me, het gaat zelfs erg slecht. Ik dacht in 2012 dat het niet veel erger kon worden... wel het is gestaag erger geworden, op sommige vlakken erg geniepig, achter mijn rug om. Op andere vlakken was het vrije val zonder parachute, steevast recht naar beneden, paniekerig om me heen grijpend en om hulp schreeuwend... maar niemand kan iets doen.
Diagnose, autisme, hyperactiviteit en concentratiestoornissen, compulsieve neigingen, sociaal onderontwikkeld, rigide als de scheve toren van Pisa. Gedoemd om op zoek te zijn naar liefde als bevestiging van het ik maar er te veel betekenis (of de verkeerde) aan te geven, getraind (geconditioneerd) in het mij aanpassen aan wat ik denk dat de andere wil zien (al voelt het niet zo) tot in zulke extremen dat het ik in conflict komt met zichzelf en dat stress en paniek gaan overheersen. Dat of complete apathie. Verweten worden een egoïst te zijn en gevoelloos. Wegduwen om mezelf te beschermen, omdat ik mezelf niet durf zijn, voelen dat ik 'ben' in functie van mijn projecties op anderen. Mensen kwetsen. Mensen kwetsen. Mensen kwetsen. Mezelf kwetsen en nog meer beginnen haten. Wenen om wat ik had kunnen zijn, weten dat hoewel ik veel inzichten over mezelf verwierf mijn gemoed enkel zwaarder wordt. Het onbegrip begrijpen. De afstandelijkheid minimaliseren. De pijn alleen proberen dragen omdat het moet en er toch langzaam aan onderdoor gaan.
Mijn obsessieve kennis met welke ik al jaar en dag mensen uit de nood help is niks waard op papier. Op papier ben ik een sukkelaar.
Mijn vrienden werden kennissen en mensen met wie ik contact houd. Ik sta nooit op de foto's die op hun facebook verschijnen.
Ik sta alleen en alleen verdwijn ik nu al een tijdje langzaam uit het zicht.
De diepte van mijn eenzaamheid is zelfs voor mij nog geregeld angstwekkend.
Ik zie nog 1 iemand geregeld, en dat is Evelien. Soms kost me dat de nodige inspanning. Ze is de enige die nog overschiet. Anderen... zie ik maar om de paar maand eens. Neen het gaat niet goed met me, het gaat zelfs erg slecht. Ik dacht in 2012 dat het niet veel erger kon worden... wel het is gestaag erger geworden, op sommige vlakken erg geniepig, achter mijn rug om. Op andere vlakken was het vrije val zonder parachute, steevast recht naar beneden, paniekerig om me heen grijpend en om hulp schreeuwend... maar niemand kan iets doen.
Diagnose, autisme, hyperactiviteit en concentratiestoornissen, compulsieve neigingen, sociaal onderontwikkeld, rigide als de scheve toren van Pisa. Gedoemd om op zoek te zijn naar liefde als bevestiging van het ik maar er te veel betekenis (of de verkeerde) aan te geven, getraind (geconditioneerd) in het mij aanpassen aan wat ik denk dat de andere wil zien (al voelt het niet zo) tot in zulke extremen dat het ik in conflict komt met zichzelf en dat stress en paniek gaan overheersen. Dat of complete apathie. Verweten worden een egoïst te zijn en gevoelloos. Wegduwen om mezelf te beschermen, omdat ik mezelf niet durf zijn, voelen dat ik 'ben' in functie van mijn projecties op anderen. Mensen kwetsen. Mensen kwetsen. Mensen kwetsen. Mezelf kwetsen en nog meer beginnen haten. Wenen om wat ik had kunnen zijn, weten dat hoewel ik veel inzichten over mezelf verwierf mijn gemoed enkel zwaarder wordt. Het onbegrip begrijpen. De afstandelijkheid minimaliseren. De pijn alleen proberen dragen omdat het moet en er toch langzaam aan onderdoor gaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)