stilte

Alweer een paar dagen geleden dat ik gepraat heb met iemand.

Ik heb geen schrik om alleen te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Soms is het de enige 'juiste' oplossing, ook al ga daar ook aan kapot.

Nooit normale liefde en acceptatie gekregen en nu moet ik me terugtrekken van alles wat met liefde te maken heeft omdat het gewoon een kettingreactie van onverdraaglijkheden met zich meebrengt die er tòch voor zorgen dat ik me terug heel alleen voel, maar dan in een context waarin dat eigenlijk niet zou mogen, waardoor ik dààrover begin te piekeren... en mijn gevoelens op dat moment zijn zo overweldigend dat ze niet ernstig genomen worden en enkel gezien worden als een resultaat van mijn veranderde staat. Ja, daar word ik redelijk gek van.

Ik heb gisteren gepraat met de chiropractor en diens onthaalmedewerker, de eerste vroeg ik enkele details over hoe hij bepaalde zaken test, de tweede ontving mijn centen.

Ik heb het idee dat het dus nog wel meevalt, het is niet dat ik compleet afgesneden zit van alle menselijkheid. Mijn opvoeding heeft er echt voor gezorgd dat ik zo naar de dingen kijk. Ik voel natuurlijk dat ik kapotga. Ik hunker naar een menselijk woord, een aanraking, ... en dat is iets waar ik al gans mijn leven mee rondloop... maar iets zorgt er telkens weer voor dat ik enorme lange periodes de eenzaamheid maar moet accepteren, omdat ik 'er' gewoon niet mee om kan.

Mensen komen dichtbij. Hun wensen worden mijn wensen, omdat ik mijn eigen wensen niet nààst die van anderen kan plaatsen. Het is of het ene of het andere. De tussenweg is er niet. Het lijkt altijd neer te komen op: ik werk samen met anderen, de anderen werken niet samen met mij.

Klopt dat?

Wat doet het ertoe. Als iets onmogelijk voelt voor mij en ik probeer door te zetten dan leidt het toch altijd maar naar nog onmogelijkere problemen omdat ik mijn eigen impulsen heel snel begin te verdringen en ik 'wegzink' in iets dat heel venijnig wil uithalen, héél hard probeert dat niet te doen maar op een 'normale' manier probeert zijn wensen te verdedigen. Dat gaat uiteraard niet meer vanuit die staat. Onbegrip volgt en versterkt vooral dat ganse mechanisme.

Hier zit ik. Nood aan heel veel doodnormale dingen. Waarom kan ik er dan allemaal zo slecht mee om.

Jaja, autisme. Moeite met voelen. Ok, check, dat lijkt te kloppen.
Hoogbegaafd. Ook dat nog. Analytisch denken is het enige denken dat bestaat. Piekeren is de enige echte 'output' aangezien ik tegenwoordig mijn brein nergens voor kan gebruiken... dus het zit hier maar, hongerig naar een uitdaging. Gefrustreerd.
ADHD, tamelijk zeker van wel. Hoe anders verklaar ik die enorme jachtige energiestromen die soms zelden maar soms heel vaak door mijn lichaam jagen. Rustig overkomen is tweede natuur geworden. Tics waren niet iets waar ik zelf last van had, neen tics waren iets dat mij en mijn ouders beschaamde, bovendien deed ik het erom. Dat concludeerden mijn ouders. Hulp bieden of verlichting hebben ze nooit gedaan. Ze maakten het alleen maar erger en neen, ze zijn daar nooit mee gestopt, hun 'frank' is nooit gevallen dat zij me misschien konden helpen.
En dan nog fucking dissociatief (depersonalisatie) stoornis ook.... godverdomme. Plots blijken al die onmogelijke ervaringen (ik voelde me plots meer 'mezelf' als ik een weekje weg was van huis, dat was snel terug over als ik thuis was natuurlijk) heel goed mogelijk en net aan te tonen hoe problematisch het was. Normale schizo's vervallen af en toe in een 'andere staat' dan 'zichzelf'. Bij mij is het omgekeerd. Ja dat kan. Als je iemand lang en consequent (of net inconsequent) genoeg kleineert, vernedert, isoleert en vervolgens verstoot... dan ben je aardig op weg om 'iets' vreemds te creëren.

Dat 'iets' ben ik.


Het enige wat ik wil is dingen delen met mensen. Kennis. Warmte. Passie. Interesse. Tijd.
Net die dingen maken me telkens weer opnieuw knettergek waardoor ik er afstand van moet nemen.


Waarom ben ik hier nog?