Kakakaka

Verveling.

Wanneer kan ik hetgeen IN mijn kop en lijf zit, eruit laten komen. Wanneer is daar eens een plaatsje voor.

Nu?

Neen, want het voelt allemaal verkeerd. Alles voelt verkeerd. 

'Zet je erover' zeggen teveel mensen. Nog veel meer mensen zeggen helemaal niks.

Ik weet niet wat meest pijn doet. Pijn hebben of er zo alleen mee zitten (en beseffen dat dat niet anders kan).

Al die tijd dat ik hier alleen zit, ben ik kwijt.

Zit ik echt te niksen. Neen. Sinds ik een tiental jaar geleden gecrasht ben spendeer ik het meeste van die tijd met dingen proberen bijleren... als dat enigszins lukt. Me verdiepen in zaken die ik plezant vind, zonder dat ik ze kan doen nu, dus ik lees en leer erover.

Maar waarom eigenlijk nog? 

Alsof ik een oneindig lange film opgezet heb over iets dat me passioneert en ik moet me er maar bij neerleggen dat naar die film kijken het dichtste is bij echt leven wat ik zal bereiken. 

Bullshit?

Zo voelt het wel. Iedere dag weer.

Tijd is mijn grootste vijand. 

Er is zoveel tijd verloren gegaan waarin ik me compleet hol gevoeld heb waar ik geen enkele herinnering aan heb, tijd die ik kwijt ben, jaren, tien, vijftien? Ondertussen 33 en ik zit 'hier' al over te piekeren sinds ik begin de 20 was. De dagen kunnen niet snel genoeg om zijn. Ik haat het hier. Ik heb er geen plezier aan. Anderen hebben ook vooral last van mij. Als dat te hard is, dan klopt het alleszins dat er weinig mensen plezier aan/met me beleven.

Al 2 jaar 'op zoek' naar iemand die gewoon eens een second opinion over iets kan geven.

Al 15 jaar op zoek naar mezelf. 

Ik ben er al? Neen, toch niet. Dat is het net. Hoe vaak men er mij ook probeert te overtuigen dat het niet zo is, en hoe vaak mijn ontkenning als onwil wordt aanzien, het is gewoon niet zo.

Een kapotte identiteit kunt ge misschien repareren, maar iemand die nog altijd op zoek is naar zijn stem kan je niet helpen door te zeggen dat hij zijn stem al heeft.