En dan is er weer plots dat moment van verhoogde innerlijke rust. Het besef dat alles is hoe het is en dat het niet anders kan. Dat werken aan de toekomst het enige is dat nut heeft. Vastklampen aan het verleden doet alleen maar pijn. Zoeken naar oorzaken maakt het allemaal nog veel complexer.
Dat heerlijke gevoel van kracht en besef dat controle een illusie is.
Soms eens 5 minuten.
En dan steekt twijfel weer de kop op. Verveling. Eenzaamheid. Piekeren. Wegduwen.
Ach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten