Januari 2011
Zit 'kalm' bij de therapeut. Al die overweldigende gevoelens waarvoor ik hier net zit, lijken ver weg. Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt, dat mijn inzichten te makkelijk van tafel geveegd worden, ... zowel op vlak van persoonlijke relaties als professionele situaties als in mijn vrije tijd en mijn hobby-bezigheden. Wat ik ook probeer, het simpele gevoel hebben dat ik echt besta en niet onzichtbaar ben... me eens niet zo ver van mezelf voelen... eens iets proberen bereiken samen met anderen zonder dat along the way zij beslissen dat ik enkel wil tegenwerken... of dat elk argument waar ik mee afkom (om uit te leggen dat dat niet zo is) compleet getrivialiseerd mag worden. Zij beslissen voor mij wie ik ben/wat ik denk/wat ik voel of niet voel en wat mijn intentie is. Het leven hangt er van aan elkaar. Het maakt me kapot.
Maar nu, zit ik hier, en voel ik me redelijk veilig, ook al zit ik bij een vreemde. Die vreemden zijn net heel makkelijk om mee te praten, normaal gezien. Ik kan er niet aan, ik voel de verlammende stress niet nu ik hier zit en het lijkt daardoor absoluut banaal ...
Hoe kan ik uitleggen wat het probleem is als ik het niet voel. Ik verval op ratio. Wat kan ik anders doen.
Ik begin met te vertellen wat ik hierboven schreef. Ik eindig met iets als dit: 'Ik kan niet goed mijn gevoelens uitleggen want het voelt allemaal zo ver nu.'
Daarop zegt de therapeut: Ja, je kan dat wel.
Verder negeert ze al het bovenstaande.
Jaren later te weten komen dat bovenstaande uitleg eigenlijk het enige is dat mijn probleem net heel goed omschrijft en dat er wel degelijk enkele serieuze blokkades zitten. Dat bovenstaande ervaringen net heel kenmerkend zijn voor bepaalde problematieken.
Dat maakt me boos. Heel boos.
En los daarvan... wat nu? Jaren moeten vechten om hard te maken dat 'wat ik heb' niet iets is waar je je zomaar kan bij neerleggen, net omdat het zo ernstig is. Eindelijk op het punt dat de puzzelstukken op hun plaats beginnen vallen. Om in te zien dat er feitelijk, waarschijnlijk, eigenlijk, ... weinig aan te doen valt.
Angst van beïnvloeding. Dat gebeurt zo makkelijk bij mij. Ik ben een rigide klootzak maar ik kan verdorie flexibel lijken... maar wat gebeurt er dan? Dan breekt het plots omdat ik het eigenlijk niet aankon, en het al van in het begin te overweldigend was. Waarom? Hoe? Weet ik het nog?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten