Klagend weerklinkt de stem van mijn jeugd.
Afwachtend. Wetend. Altijd op je hoede.
Ingehouden kwaadheid tegen ouders en andere kinderen. Beschaamd. Verward. Wachtend op een moment om toe te slaan en het hen betaald te zetten. Te lang gewacht. De kwaadheid mist zijn doel, men is onrecht aangedaan: 'Wat durft gij wel zeggen!'
Mislukt. Al die jaren boosheid verbeten, voor niks, mezelf opgeborgen, schreeuwend en bijtend, opgesloten gevoelens, de juiste reden al lang vervlogen.
Hoe kom je op voor jezelf? Hoe beheers je tegelijk je emoties? Hoe doe je dat als je wil krabben en duwen en slaan ...
Kwaadheid werd frustratie rond het gegeven 'mijn eigenheid'. Daar word ik nu op aangevallen.
Met zegt: WEES gewoon jezelf.
Wees die onuitstaanbaar gefrustreerd en jaloerse pretentieuze kwal.
Ah godver, hoeveel zielige tekstjes nog op deze blog?
Opname?
Misschien.
'Alsof dat zal helpen.'
Ik kan maar beter stoppen met proberen. Het gaat toch nooit echt goed lukken. Wie anders dan ik kan daarover oordelen.
Ik wou dat iemand snapte hoe verschrikkelijk bang ik ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten