Actie

Straks.

45 minuten.

En moet ik nu hopen dat ik daar straks zit kapot te gaan?

Moet ik vragen of de therapeut überhaubt wel ervaring heeft met 'Complex PTSD', want dat is de juiste term. Er wordt niet meer gesproken over type 1 of type 2 bij de 'complexe' variant... omdat het compleet iets anders is. Therapie die voor één 'probleem' werkt zal waarschijnlijk niet werken voor het andere probleem, dat kan ik weten door over de methode te lezen, maar dat leek de therapeut zelf ook toe te geven.

Toch geef ik het een kans.

Als ik nadien tegen mensen zal vertellen dat het niet werkt, zal het wel weer op mij gestoken worden, dat ik te negatief ben enzovoort. En als ik zal uitleggen dat ook de therapeut er niet veel geloof in had, zullen mensen het ook op mij steken, dat het toch onzin is om geld, tijd en energie te steken in therapie waarvan je 'weet' dat ze niet werkt.

Mijn antwoord: ik weet dat ik moeite doe, heel veel moeite, ... ik steek heel veel energie in het proberen ontleden van mijn situatie, simpelweg omdat ik ondertussen ingezien heb dat ik de enige ben die dat kan. Is het omdat ik een uitzonderlijk brein heb? Geen idee. Ik zoek een oplossing, maar het is heel moeilijk want veel hangt af van mijn 'performance' bij de therapeut... en alle foute conclusies hangen dus ook van mijn performance af. Hoe hard ik ook brul dat het de anderen hun schuld is dat ze mij niet ernstig nemen, is het schijnbaar iets dat ik veroorzaak.

Het meeste tijd dat ik bij een therapeut kreeg was 60 minuten.

Dat werkt toch niet zo. Ik moet veel vertellen om een compleet beeld te geven, en dat kan echt niet op een uurtje. Toch, als het uur voorbij is dwalen de blikken af en gaan gedachten naar de welverdiende middagpauze (zeker na een zwaar geval als ik).
Dat is menselijk en begrijpelijk, maar daar ben ik echt niet mee geholpen.
Het is toch compleet absurd dat ik mijn levensverhaal in stukken van een uur moet kappen.

'Moet jij dan altijd gans je levensverhaal doen?'

Ja, eigenlijk wel. Het is doordat ik telkens maar één klein facetje kan belichten dat men allerlei gehaaste conclusies trekt... ik denk telkens: wacht toch even met conclusies trekken (of zeggen dat iets niet kan), want ik ga daarmee naar huis en probeer dat een plaatsje te geven, en echt waar, er zit zo al genoeg chaos in mij.

Ik besef dat ik het enorm onaanvaardbaar vind dat alles in stukjes van een uur moet gekapt worden... het lukt NOOIT om de draad terug op te pikken bij het vorige gesprek... en dat kan toch heus niet mijn verantwoordelijkheid zijn? Ik kan proberen doorgaan over iets, maar als men al op voorhand concludeert dat 'die zaken er toch niet meer toe doen' dan merk ik ook wel dat men het niet hoort voor wat het is.