Waar mijn eenzaamheid vroeger niet begrepen werd, omdat het bestaan van een eenzaamheid zoals ik ze ervaar, diep, echt, langdurig, ... blijkbaar echt niet voorstelbaar is...
Nu heb ik een diagnose... en nu wordt die eenzaamheid die intrinsiek is aan mij opnieuw niet begrepen, omdat ze niet past binnen het vakje.
Alsof ik van het ene moment op het andere plots énkel nog maar autisme bén en niet in staat ben wensen, dromen, gevoelens ... te hebben die dat overstijgen.
Het is niet omdat iemand last heeft van het lawaai van vuurwerk dat die persoon niet graag eens 'gewoon' naar het vuurwerk gaat kijken. Ieder mens zonder benen droomt er toch van om terug te stappen?
Nog iets:
Empathie zou niet in de diagnose autisme passen. Wat is empathie meer dan rekening houden met de logische actie-reactie principes van oorzaak en gevolg? Wat is empathie meer dan weten dat als je iets zo of zo zegt of doet de andere zo of zo zal reageren. Wat is empathie meer dan manipuleren van je omgeving zodat ze zacht is of blijft voor jou? Zelfs een computer zou dat kunnen als hij er zelf voordeel uit haalt... en tegen al wie zegt dat ik een gevoelloze manipulatieve mens ben, die niets geeft om anderen maar enkel om zichzelf, zeg ik: iedereen doet alles uit egoïsme. Zelfs altruïsme kan je een goed gevoel geven... wil dat zeggen dat je het enkel voor jezelf of de andere doet? Waarom hoeft daar een lijn getrokken te worden? Waarom is er op dat vlak zo weinig nuance?
En weet je wat ik zo zielig vind aan mezelf...
Niet gebeld of gecontacteerd willen worden... of ... als je gebeld wordt er stress van krijgen... maar wel krampachtig altijd mijn gsm bij me houden.
Alsof ik wacht op het bericht of het telefoontje van 'de juiste persoon' en dat al de rest enkel teleurstelling als gevolg heeft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten