Deze morgen alweer geprobeerd om aan niet negatieve of beangstigende dingen te denken... maar er schiet weer niks meer over waar ik niet op vastloop, op panikeer, gefrustreerd over ben, ... .
Alsof ik al jaren opgesloten zit en al gans die tijd door een sleutelgat naar de wereld kijk, vol verdriet, vol haat, vol dromen, vol liefde ... opgekropt.
Ik ben lastig. Een last. Wat doe ik hier nog? De hoop niet opgeven? Hoe lang nog moet ik daarmee worstelen, met hoop, verwachtingen, teleurstellingen, ... en al het onbegrip van de wereld waardoor het fout loop, explodeert, de controle kwijt omdat anderen mij compleet opfokken... en dan ben ik het nog geweest. Ik voel mij slachtoffer. Ik ben dader. Zelfbeeld gespleten in 2 onverzoenlijke helften, de ene kan maar functioneren door te doen alsof de andere niet bestaat. Voelen is altijd extreem en overweldigend. Liefde voelt als gemis. Verdriet is haat en frustratie. Onrust wordt fysieke pijn. Overal dreigt gevaar. Begrip helpt niks. Diagnoses helpen niks. Pillen helpen niets. Ontevreden en onbegrepen. Veel te delen maar niemand die het wil weten. Zij die het weten lopen weg. Zij die niet weglopen maken me WOEST. Inzien dat 'iets leuks doen met vrienden' jaren geleden is. Uitkijken naar iets durf ik amper, voelt gevaarlijk, het tij kan zo plots keren... door mijn gespannenheid die situaties creëren waar ik bang voor ben. Angst. Boosheid. Paniek. Trillend. Wenen. Schreeuwen. BRULLEN. Pijn. Schaamte. En te vaak ook: suf, verdoofd, leeg, gevoelloos, afstandelijk, fake.
Wees jezelf.
Blijf erin geloven.
Heb realistische verwachtingen.
Wees vergevingsgezind.
Waarom ben ik de enige die deze dingen compleet contradictorisch vind. Het neemt paradoxale proporties aan.
Vriendschapsverzoeken. Privé berichten. Laat me gerust. Je hebt me gekwetst en je wéét het niet eens. Je ziet niet in dat ik zoveel om ons contact gaf dat je me ZO FUCKING HARD GEKWETST HEBT. Ik kan doen alsof het niet zo is, maar dan kunnen we niet vooruit. Ik kan eerlijk zijn en dan ga je het niet begrijpen. Dus ik reageer maar niks. Toch blijf ik erover piekeren, want dit is niet opgelost. Ik blijf er weer mee zitten. Het kost allemaal zo veel energie.
Ik wil niet boos zijn. Ik wil niet meer. Ik heb niets te willen.
Eraan toegeven? Me laten hangen? Ik begin de hoop echt kwijt te raken, neem me dat niet kwalijk, geef me daarvoor geen kutgevoel. Ik ben leeg. Op. En toch... vol energie. Kan nergens heen. ZElfs mijn eigen vader begrijpt niet hoe hij mijn energie moet gebruiken, ook hij vraagt advies en kleineert me met één zin als antwoord compleet.
Geloof in jezelf.
Laat je gevoel toch niet afhangen van anderen.
Ik kan de constante aanval niet aan. Ik heb dat nooit gekund. Ik heb geen schild om me te beschermen. Ik heb geen basis. Ik ben altijd onzeker en angstig geweest, ook al zeggen ze van niet. Hoe ouder ik word hoe meer verwacht wordt dat je een basis hebt om op terug te vallen ivm je zelfbeeld. Ik heb die nooit opgebouwd. In tegendeel, alles wat ik opbouwde zorgde ervoor, net door wie ik ben, dat het in mijn gezicht ontplofte.
Al die mensen doen er niet toe, ze zijn het niet waard. Toch doet het pijn, alles waar je voor gewerkt hebt, in duigen zien vallen, met vingerwijzende meutes rondomrond. En iedereen wijst naar mij, dat mannetje dat zijn kalmte verliest, lachen, grappig, zie hem bezig. Omdat ik verkeerd ben. Enkel daarom. En ik alles kapot maak. Meer dan nodig. Zogezegd.
Wees jezelf.
Wees toch niet altijd zo kwaad.
Wees toch niet altijd zo opgefokt.
Wees jezelf. Het ligt aan de anderen, niet aan jou.
Doe niet zo. Waarom doe je zo. Waarom doe JIJ ALTIJD ZO.
Omdat... omdat...
help
zjeiflKJ
Geen opmerkingen:
Een reactie posten