Ik kan er nog heel slecht mee om. Ik hou me sterk en straf maar mijn innerlijke schreeuw wordt een - door merg en been- huil waar ik niets kan tégen doen, maar ook niks meer méé kan doen.
De eenzaamheid, het gevoel van 'niet op mn gemak', ... het blijft hardnekkig aan mijn kop knagen.
De extra druk van 2 grootouders die aan hun laatste dagen/weken bezig zijn - de beslissing is (zoals altijd) eenzijdig de mijne. Alle verantwoordelijkheid ligt bij mij en draait weeral zo uit dat ik overkom als de onredelijke want 'voel je niet verplicht' en 'ik hou je op de hoogte' staan vermeld in het smsje van mijn moeder. De moeder die zich niet verplicht voelt om mij graag te zien, de moeder die zich niet aan de regels houdt als het op 'grenzen overschrijden' gaat. Schizofreen of autistisch of ongelukkig of dronken... het zijn niet langer excuses waarmee zij zich tegenover mij kan redden. Ik kan soms het leven op zich niet aan, en ik heb weinig tot geen manieren geleerd of voorbeelden gehad hoe je daarmee om kan gaan.
De boodschap die ik al vaak woordelijk heb uitgesproken is : 'help'.
'Help mij'
- Ja maar je gaat het zelf moeten doen!
'Ja maar dat lukt (duidelijk) niet'
- ...
Al jaren zit ik met die gevoelens. Al te lang.
Als je je tienerjaren spendeert met bang zijn, beschaamd zijn, daarop gewezen worden 'allez doe eens normaal' maar tegelijk constant met de vinger gewezen worden voor 'de dingen die je verkeerd doet'... als je in bijna elke interactie uiteindelijk bij diezelfde kwestie terechtkomt...
Wel... dan is het moment daar dat hulp aangewezen is. Want ik weet niet hoe lang ik deze donkere momenten nog aankan.
Al bijna tien jaar heb ik verschillende blogs... het was shockerend voor mezelf om onlangs oude berichten te lezen (van 2006) waar de depressie afdruipt. Grootouders, ouders, ... 'jaja we lezen je blog'.
En dan nog durven beweren 'je was toch een gelukkig kind'. Ik ben nooit gelukkig geweest... altijd bang, beschaamd, gepest, geviseerd, altijd speciaal, altijd de rare, altijd verkeerdelijk 'dat meisje daar' of (voor mij nog veel erger) 'die jongen die er als een meisje uitziet'...
Hoe kan het dat ik argumenten moet aanbrengen om te erkenning te krijgen voor mijn eigen verdriet. Ik kàn daar geen uitleg meer aan geven, het gevoel van falen, van schaamte, van constant trekken en duwen, ... zijn verstikkend op momenten als deze.
En ondertussen liggen ze daar te sterven en twijfel ik zo hard wat ik moet doen en waarom ik elke moeilijke stap in mijn leven precies zonder de steun van mijn familie of vrienden moet doen. Ik besef dat niemand dit voor mij kan beslissen... maar ik kan het ook niet aan. Dit is niet de rust die ik nodig had, de reden waarom ik samen met iedere begeleider besloten had dat het in mijn geval uitzonderlijk toch beter was om mijn familie dan maar gewoon links te laten liggen. Ik wou dat het zo makkelijk was, dat ik geen gevoelens had whatsoever naar elk van die mensen...
Ik wou alleen maar vrij zijn. Dat wou ik al toen ik 10 was en hoopte dat mijn ouders verongelukt waren toen ze me eens kwamen ophalen en (uitzonderlijk) te laat waren... en dat wil ik nu nog altijd.
Dat 'vrij zijn' geen goede manier is om het uit te leggen... daar heb ik geen boodschap aan. Dat is het woord dat ik aan mijn gevoel geef, wie waagt het om te zeggen dat dat niet klopt?
Dit is geen vraag... maar een aanklacht. Want 'vrij zijn' begrijpt niemand en aangezien ik hulp vraag maar niet kan uitleggen waarmee ik hulp nodig heb zal het helaas weinig verschil maken.
'Trek uw plan. Hier nog 1 of 2 extra verantwoordelijkheden erbij. Mss binnenkort mijn job kwijt. En dan wordt de financiële - en daardoor woonsituatie ook rampzalig... '
En ondertussen maar ambras maken omdat ik blijkbaar nog altijd heel fout communiceer. Wel ja. Hoe doe ik het dan zodat het wel klopt.
Ik moet mezelf zijn maar mag tegelijk mezelf niet zijn.
Of mezelf zijn en inzien dat ik dus een vrij irritante mens ben.
Maar hoe is het dan mogelijk om jezelf graag te zien?
Vrij zijn. En tegelijk me verbonden voelen. De zaken die de meeste mensen als vanzelfsprekend ervaren (want de meeste mensen hebben op zijn minst wel 1 jeugdvriend of familielid of ... - en de meeste mensen zijn wel bezig met wat anderen van hen denken maar niet in zoverre dat het verstikkend en verlammend werkt).
Ik krijg wat de indruk, en ik begrijp dat, ... mensen keren zich weg van mij. Ik ben een cynisch donker gat waar soms (naar't schijnt) wel grappige dingen uitkomen... maar over't algemeen moet ik vooral stoppen met zagen.
En die muziek 'carriere'... gohja... forget about it.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten