Wat ik zie, hoe ik het ervaar, is niet altijd de realiteit, dat weet ik. Maar ondertussen leef ik al 30 jaar in een wereld en kan ik dus wel beschrijven hoe die wereld er voor mij uitziet. Impressionisme.
Ik zie een wereld waarin mensen liegen. Wie een put graaft voor een ander zorgt er meestal wel voor dat die ander er ook daadwerkelijk invalt. Wie een put dicht voor een ander valt er zelf in. Dat wel.
Wie hulp nodig heeft wordt opzij geschoven. Dat is perceptie natuurlijk. Wat er echt gebeurt is dat mensen niet begrijpen waarom iemand hulp nodig heeft. Hun realiteit is anders en zij zien het probleem niet. 'Je kan toch dit. Of je kan toch dat.' Neen, ik kan het niet.
Denkt iedereen dan echt dat dit een gimmick is. Een manier om mezelf te profileren?
Ik heb me toen ik jong was (kind nog) altijd afgevraagd wat er 'anders' was aan mij, een knagend gevoel dat (dacht ik toen) ooit over zou gaan.
Nu besef ik dat dat knagende gevoel geen autisme was of schizofrenie, geen hoogbegaafdheid of depressie... maar wel een eenzaamheid die elke metafoor overstijgt.
Die eenzaamheid voel ik nog. Dat is de enige reden dat ik zo obsessief ben als ik verliefd ben. Verliefdheid is de snelste remedie tegen eenzaamheid maar ook de minst nuttige... vooral als die verliefdheid onuitgesproken, ongepast is en zich enkel in mijn kop afspeelt.
Mensen vinden me 'ne grappigen'. Mij ontgaat de humor compleet.
Mensen vinden me 'ne raren'. Dat hoef je me niet te vertellen. Ik voél me ook raar. Of misschien ligt dat grotendeels aan het feit dat ik geen verbondenheid voel met mensen.
Ik was te volgzaam als kind. Dat vonden mijn grootouders. Dat zeiden ze ook tegen mij en mijn ouders.
Als 17 jarige had ik ook nog altijd het gevoel dat ik bij niemand mezelf kon zijn, dat ik nergens op mijn gemak was... behalve thuis. Ik wilde muziek delen die ik niet kon delen met leeftijdsgenoten, praten over zaken die hen niet interesseerden, ... de muziek waar mijn leeftijdsgenoten naar luisterden kon ik niet verdragen en de onderwerpen waar zij over babbelden daar voelde ik me ver weg van of ongemakkelijk bij.
Vanaf het moment dat ik me ben beginnen interesseren in de zaken die 'normaal' waren voor mijn leeftijd (rockmuziek, een lief, op café gaan, een sociaal leven hebben, ...) kon ik thuis op geen begrip meer rekenen en - om een lang verhaald kort te maken - ben ik dan ook gewoon aan de deur gezet.
Er werd zo buitenproportioneel gereageerd op het moment dat ik (naar mijn gevoel) gewoon een tiener was en eindelijk de dingen begon te doen die een tiener doet, dat ik zoveel schrik gekregen heb, zoveel angst, zoveel schaamte over alles wat mij mij maakt... zoveel frustratie en complexen dat ik nu al sinds mijn 18 kamp met enorme stress, paniekaanvallen, faalangst, depressie, opsluit- en wegloopgedrag.
Mijn vader heeft ooit gezegd over mij dat ik 'het slechtste wat een kind zijn vader kan aandoen' hem had aangedaan. Doordat ik zogezegd porno op zijn computer had geïnstalleerd om zijn kutwijd tegen hem op te zetten en haar aan 'mijn kant' te krijgen. Ik keek geen porno maar hij wel. Dat was de waarheid. Maar dat maakt jaren later precies niks meer uit. Zij zijn dat allemaal vergeten. Maar voor mij is het alsof al die zaken gisteren gebeurd zijn... ze zitten onverwerkt, in bulk opgeslagen op de meest toegankelijke plek in mijn hersenen. Geluk, vertrouwen, goede herinneringen, ... die zitten achteraan, onder een laagje vuil.
Ik ga al jaren neer. Tegen de grond. Ik ploeter verder maar waarom. Ik wou willen zeggen dat het me moeite kost om verder te doen, maar dat is een leugen. Ik ben nooit anders gewoon geweest. Het leven was altijd al een angstige belevenis, vol vijanden en zonder kompanen. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik er op deze manier niets aan heb, aan dit leven, en dat als het niet meer beter wordt het ook niet meer hoeft. Eerlijk. Zonder drama. Maar dit is niet leuk meer, dit is saai, dit is onzinnig.
Elke keer ik me weer optrek aan iets, besef ik nadien dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Zoals vroeger mijn fantasieverliefdheden het enige waren dat me staande hield op school. Het enige waar ik kon naar uitkijken. Ik wist ook wel dat dat allemaal bullshit was... maar ooit zou daar verandering in komen. Ik moest iéts doen om 'gelukkig' te zijn, om verder te willen doen, om te kunnen dromen ...
Maar ik ben het dromen moe. Geen van mijn dromen zijn uitgekomen. Geen van mijn verwachtingen bij het leven zijn uitgedraaid zoals ik had gehoopt. En neen, er is ook niks beter of anders voor in de plaats gekomen... alleen maar meer van dezelfde shit, meer van dezelfde kutgedachten, meer van dezelfde eenzaamheid, meer van dezelfde gespannenheid en stress, meer schuldgevoel en schaamte dan ooit, meer woede en kwaadheid en onmacht omdat ik er maar niet uitgeraak.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten