Ik heb zoveel in mijn hoofd, maar ik heb geen manier om het eruit te krijgen, om er iets mee te doen, geen uitlaatklep voor de muziek, beelden, verhalen, concepten, theorieën, de schoonheid en de woede, de liefde en frustratie.
Ik heb het idee dat, wat ik ook probeer, ik de tools mis om het intens overweldigend mooie en soms ook misselijkmakende gevoel te kanaliseren...
Praten helpt niet. Tekenen is frustrerend want ik zie geen beelden in mijn hoofd die ik kan tekenen, ik voél ze eerder en ik kan ze niet vastgrijpen. Muziek maken of spelen... ik raak niet één procent aan van wat in mijn kop zit. Ik heb er geen vat op. Het verdwijnt net zo snel als het opkomt.
Ik wil, moét, ... al gans mijn leven dingen creëren, omdat dat het enige is wat mijn onrust op afstand houdt... eeuwige pogingen om dat wat erin zit eruit te krijgen. Verveling is het onvermogen iets nieuws te creëren...
Zelfs met die ene procent maak ik veel indruk op anderen. 'Wat een zot ben jij Simon...' zeggen ze dan, ook als ze eerst sceptisch waren en dachten dat ik een aandachtszoekende prutser ben. Maar verder dan dat gaat het niet. Ik slaag er niet in eruit te breken. Ik zit vast, zo vast en ik kan zelfs niet zeggen wàt vastzit en uitleggen hoe dat voelt.
Ik kan er niet aan. Het kan er niet uit. Het resultaat is altijd een teleurstellende flard, een beschamende bevestiging van het onvermogen mijn talent, mijn intelligentie, ... te stroomlijnen... waardoor het lijkt alsof er niks zit.
Zelfs roepen en tieren en wenen lukt niet...
