fürt

Als ik 'foert' zeg tegen alles en iedereen... wat betekent dat dan.

Dan ga ik mijn gedacht moeten zeggen - of er tenminste naar handelen.

Dat gaan niet veel mensen leuk vinden - en het is net de schrik om echt iedereen kwijt te spelen die me daarvan weerhoudt.
Mijn mening is niet altijd zo mooi, of genuanceerd, of redelijk - al lijkt het op dàt moment voor mij de enige realiteit. Ik vind bijna iedereen op momenten oneindig irritant, dom, kortzichtig. Ook de mensen die ik ophemel of beschouw als vrienden. Ik kan eindeloos geërgerd zijn door hun uitspraken of daden. Ik heb nooit geleerd om dat op een 'normale' manier te uiten tegen de personen zelf. Het 'gewoon doen' lijkt me niet zo opportuun - maar het is misschien de enige manier om te leren waar mijn grenzen en die van anderen zijn. Het is misschien de enige manier om mijn plaatsje af te bakenen zonder de onnodig wijde marges die ik nu hanteer uit noodzaak om mezelf (?) te kunnen zijn. Om te functioneren zonder teveel paniek.
Zullen de mensen rondom mij daarmee om kunnen? Eigenlijk weet ik dat ze dat niet kunnen. En daardoor kan ik er ook niet mee om.

Maar...

Wat dan?

Alweer een nieuw jaar.

2015

Het lijkt een rond getal te zijn.

Misschien dat ik het komende jaar eens zeker word van dingen. Zeker van mezelf. Of zeker dat ik dit leven niet meer wil. Zeker genoeg om te beslissen. Ik kan het nog aan, al blijft er ondertussen zo goed als niks meer over, maar ik wil het niet meer. Ik zou echt niet meer weten waarom.

Ik ben ongelukkig en ik weet niet wat te doen om daar iets aan te veranderen.

Het duurt te lang, het gaat niet over. Huilend wakker worden omdat er in mijn dromen niks is om de hevige pijn van deze decennium-lange depressie op afstand te houden.

'Wat maakt je blij?' vroeg de geneesheer.

Die vraag stelde ik mezelf al vaak. Het is echt raar om daar geen antwoord meer op te vinden.

Erover praten maakt het alleen maar erger. Het onbegrip doet pijn maar begrip ondertussen ook. Het is alsof menselijk contact mij alleen maar confronteert met een wereld die niet voor mij is.

Alles lijkt onwerkelijk.
En ik voel me alsof ik een rolletje speel.
Enkel als ik alleen ben valt dat gevoel weg. En meestal pas na een paar dagen absolute eenzaamheid komt er een soort overlevingsinstinct naar boven dat mijn wensen naar de voorgrond brengt. Wel ja, eigenlijk kan ik dààr ook niet meer mee om.

Maar daar zit je dan. Omringd door muren die vreemd voelen. Het is maar voor even. Het is bijna voorbij...

Jarenlang vocht ik tegen mijn eigen afstandelijkheid naar mensen. Jarenlang probeerde ik contact te maken via alle kanalen die bestaan... met succes... en allemaal door vooral mezelf te zijn. Het is ook door mezelf te zijn dat al die contacten terug verdwenen. Sommigen leerden via mij elkaar kennen. Ze praten over mij. Dat het niet goed met me gaat. Dat deden ze een paar jaar geleden al.

Is dat wie ik ben - is dat echt alles wat overblijft?