Al gans de dag zodanig veel en onophoudelijke geluidsterreur dat de fluitende vogels echt niet meer aangenaam zijn om naar te luisteren maar eerder aanvoelen als boorhamers op mijn kop die me tot waanzin drijven.
Ik vind het erg dat het zo ver moet komen.
Dit heeft niks te maken met 'de hoop niet opgeven' of 'je herpakken'.
Dit is de realiteit.
Roepen tegen mezelf. Mijn kat stuift weg. Proberen mezelf onder controle te houden voor hem en uit schaamte voor de buren. Handen tegen de muur slaan, een domme poging er wat spanning af te krijgen. Niks helpt. Het enige wat helpt is ontspannen en dat is net wat niet lukt.
Mijn verrekte rug voelt alsof er een ketting langs mijn ribben gespannen is en overal waar de schakels mijn huid raken is er een brandende pijn. 100 keer per dag bijna diezelfde spieren weer doen bokken omdat ik van het minste bijgeluid omhoog wip van mijn stoel van het schrikken. Proberen mezelf onder controle te houden om hopelijk binnen een paar dagen van die pijn af te zijn. Proberen mezelf te beheersen omdat ik weet dat ik er geen vat op heb. Inzien dat ik er niks aan kan doen. Inzien dat dit niet op te lossen is. Wanhoop.
En dit soort shit komt gewoon nog eens bovenop alle eenzaamheid, de isolatie, de uitzichtloosheid, de angst, de onzekerheid, de depressie en het autisme.
IK WIL KUNNEN GENIETEN VAN DIE FUCKING VOGELS!
