Vrijdag. Alweer. Voor mij altijd de laatste dag van de week. Het zou even goed de eerste kunnen zijn, met wat fantasie zelfs gewoon de 5de dag in een week van 7 dagen.
Een leraar godsdienst vroeg een 12 tal jaar geleden aan een klas: 'Kijken jullie echt alleen maar uit naar het weekend?'
En dan nog iets. Iets als 'Elke dag is toch de moeite waard om naar uit te kijken.' of 'Ik vind het erg dat jullie zo verlangen naar het weekend en de week kan niet snel genoeg om zijn...'
Hij vond dat erg. Ik vond dat toen ook al erg. Op school zitten en dat echt vreselijk vinden is niet iets waar je blij van wordt, niet iets waarbij je denkt 'Ok, this is it, let's do it,' maar dat moet je wel.
Ik dacht dat het traject da lag nà het middelbaar beter werd. Jaren lang werd mij een spiegel voorgehouden...
hmmm dat kan beter...
Jarenlang werd mij een vergrootglas voorgehouden... waarmee ik enkel een klein stukje sterk uitvergroot zag... whatever.
Of ik er niet over dacht om naast de opleiding Bio mij nog in te schrijven in iets anders... anders zou het nogal magertjes zijn. Mijn ouders dachten blijkbaar echt dat ik niet veel les zou hebben...
Ik was naïef. Ging ook niet verder op zoek. Waarom twijfelen?
De opleiding startte met 40u les per week, waarvan bijna de helft echte theorielessen, en de andere helft een deel practicum dat op zijn beurt bestond uit een theoretisch gedeelte en natuurlijk het practische gedeelte. Deze practica waren heel belangrijk en duurden ook altijd heel lang. Bovendien waren ze zo meestal zo moeilijk dat het enorm slopende uren waren - waarschijnlijk kwam dat ook omdat je soms 4 uur aan één stuk met 1 oog door de microscoop zat te kijken en met het andere oog naar een blad waarop je probeerde te tekenen (in stelsels) wat je zag. Op den duur lukt dat. Elke keer je even stopt met kijken in de microscoop voel je je alsof je op een hongerig moment veel te snel rechtgestaan hebt en even moet zoeken naar je evenwicht... Slopend dus.
Ik zat niet op kot, dat wilde ik niet eens. Ik herinner met niet exact wanneer ik de trein naar Gent moest nemen. Dat was in het station van Dendermonde, waar ik met de fiets vanuit Hamme/Moerzeke naartoe reed. De les begon meestal om 8u30 (bijna elke ochtend 2 uur chemie in de ledeganck) dus dan moest ik rond 8 uur in Gent Sint-Pieters aankomen. De trein van 7u30 dus. Dat betekende dat ik rond 7u thuis vertrok.
's Avonds was ik vaak pas thuis om 19u30.
Hoe ik me daarbij voel?
Als ik over vroeger nadenk, dingen die verkeerd gelopen zijn, dingen waarvan ik het gevoel heb dat ze ten onrechte gebeurd zijn, dingen die anders hadden moeten lopen, dingen die nooit gebeurd zijn, andere dingen die té vaak gebeurd zijn... dan is er eigenlijk enkel boosheid. Daarom dat ik ook een sterke neiging heb om te gaan zoeken naar objectieve feiten uit mijn leven waarvan ik dan objectief iemand de schuld kan geven. Ik zeg altijd dat ik hoop als ik eens iemand de schuld van iéts kan geven dat het misschien allemaal zal stoppen, het malen in mijn hoofd van al die tegenstrijdige gevoelens en emoties tegen elkaar. Het is ambetant. Het is lastig. En ik ben het beu.
Omdat het niet mijn schuld mag zijn. Ik kon aan zoveel dingen die er gebeurd zijn niets doen of veranderen. Ik was immobiel gemaakt, verstart, geketend, beschermd... Ik was een kind.
De permanente tweestrijd... goed tegen kwaad ... gelukkig tegen ongelukkig... gaat niet alleen vooruit in de tijd, maar ook terug. Ben ik gelukkig? Was ik gelukkig? Of niet? Of is mijn aanvoelen dat het geluk achter elke hoek schuilt maar nooit waar ik kijk gewoon een teken dat er iets fout is. Of erger nog... dat ik gewoon zo ben.
Maar wil dat dan zeggen dat 'ik het mij allemaal niet moet aantrekken' omdat ik het zelf genereer?
Ik weet, besef en voel dat er bepaalde dingen in mijn leven zijn waar ik heel blij om ben, zaken en vooral personen die juist zitten, naast mij en niet in één of andere dode hoek.
Het feit dat ik als ik 16-17 jaar was al tegen sommige mensen (of was dat tegen mezelf) vertelde dat ik niet iemand ben die - als je hoe je je voelt op een schaal zou zetten van -5 tot +5 - niet standaard op 0 staat. Je kan je 'gewoon' voelen, iets gebeurt waarvan je gelukkig wordt, er kan iets gebeuren waardoor je ongelukkig wordt - even, of heel lang, dat doet er niet toe. Ik heb het gevoel dat ik in het negatief gebied zit, standaard, altijd... en dat ik enkel als er iets gelukmakend gebeurd boven 0 geraak. Al de rest van de tijd zit ik op -1 of -2. En dat is dan 'normaal' - dat is hoe ik me meestal voel.
Ik kan onmogelijk objectief weten of dit zo is. Misschien voelt iedereen zich permanent zo, en heb je leuke verrassende dingen nodig om blij te worden. Geen idee. Wie weet zo'n dingen - en wat doe je ermee.
Ik heb wel gemerkt - en dat bevestigde mijn vriend P. vandaag toch ook - dat je van te weinig slapen op den duur slecht gezind wordt. Ik denk zelfs dat je op den duur niet meer doorhebt dàt je slechtgezind bent, tót je eens een paar nachten fantastisch slaapt en je sterker dan ooit voelt...
Mental note to self... Need More Sleep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten