Werken en kuisen.

Gisteren had ik een gesprek met een vriend over mensen in dienst nemen met dienstencheques...
Over de dienstencheques gaat het mij niet, maar wel over het volgende...

Wat is er logisch (van mensen in het algemeen) om deze redenering of leef-wijze normaal te vinden:

- Hard (maar vooral veel) werken om genoeg geld te verdienen om o.a. een groot huis te kunnen kopen/huren.
- Geen tijd meer hebben om je eigen huis te kuisen, dus iemand anders betalen om het voor je te doen*.

Vroeger (als ik het mij correct herinner) was dit iets dat enkel bij de 'rijke' mensen zagen... Nu zie en hoor ik dit overal rondom mij, van mensen die méér werken dan ik maar minder overhouden op het einde van de maand.

What the fuck?

*Zolang we allemaal maar aan het werk zijn (ipv ons eigen leven te leven) en bijdragen tot het systeem dat ons leven hypothekeert tot we pakweg 65-70 jaar zijn, zijn we goed bezig!

Touwtjetrek

Ik kwam gisteren een vriend van me tegen die ik al heel lang niet meer gezien had. Ook al is het minstens 7 jaar geleden dat ik hem zag, hij zag er nog net hetzelfde uit. Vreemd. Ik vraag me af of ik er voor hem ook nog hetzelfde uitzag - ik ben toch wel veranderd... denk ik.

Ik praatte heel even met hem. Het was in een roes - ik weet niet meer waar het juist over ging. Ik kon maar niet geloven dat hij het echt was, na al die jaren. Hij zag er gelukkig uit. Dat vooral. Hij kende ook mijn nieuwe vrienden.
Hij kende zelfs hun bijnaam. Bijnamen die enkel ik en mijn vriendin gebruiken.

Hij verzekerde me dat ik me hem niet inbeeldde. Dat alles ok was. Niet met zoveel woorden...

Het was de eerste keer dat Jonathan me bezocht, nadat hij zich jaren geleden ophing aan een electriciteitssnoer (of was het een gewoon touw?) op de koer van het huisje dat hij huurde. Ik ging niet naar hem kijken toen hij opgebaard lag... mensen begrepen dat niet. Ik ging ook niet naar de begrafenis. Voor mij was Jonathan de herinnering die ik toen al aan hem had. Niet de realiteit van ingevallen ogen en gekneusde hals. Kleren die hij nooit zou gedragen hebben. Een blik in zijn ogen die niet van hem was... Ik herinner me hem zoals hij was toen hij leefde. Ik ben blij dat hij me daardoor nog eens kan komen opzoeken in een droom, zonder dat het een nachtmerrie wordt.


Ik voel me weer beter. In het begin van de week was het anders. Het gaat zo bruusk heen en weer, onder invloed van werk/privé... Ik wou dat ik het me allemaal een beetje minder liet raken. Ik ben soms zo zenuwachtig dat ik niet anders doe dan geïrriteerd reageren... dat is voor niemand leuk.

Zelfs mijn vriendin begint nu toch wel aan te dringen op therapie... soms.

Doe ik zo. Of ben ik zo?