Meer.

Meer dan vaste grond onder mijn voeten.
Toch voelt het alsof een wolkje mij meenam.

Melig, daar kan ze niet goed tegen, dat lief van mij, maar ze moet het niet ondergaan want ik spui het hier.

Daar waar ik mijn hersenkronkels de vrije loop laat gaan.

Hier dus.

Al haat ik dat woord.

Hersen kronkel. Misbruikt en kapotgemaakt door destructieve randfiguren, helaas te vaak aanwezig in mijn onderbewuste.

Wanneer krijgen zij hun definitieve plek op het schap dat buiten staat te rotten. Een plekje waarvan je vergeet dat het bestaat, tot je jaren later tijdens een grote kuis beslist dat het tijd is om afscheid te nemen van al die rommel. Het is toch niets meer waard. Het staat hier te niksen. En dat schap, dat valt uit elkaar als je er te hard naar kijkt.


Hey! Waar is mijn wolkje.

Ah. Daar is ze.

Altijd aanwezig.
Als een deel van een spiegel dat je net hebt ontdekt.
Je ontdekt nieuwe gezichten - al blijf jij het altijd zelf die terugkijkt.

Een warme gloed. Eén zijn met twee.
Te lang vergeten hoe dat hoorde te voelen. Jammer.

Nu voel ik het harder. Nu voel ik meer.

Blij dat ik überhaupt terug voel.
Blij dat ik terug wakker ben.