Het Grote Alleen

Heb je vrienden? vragen ze dan.

Ik kan daar geen neen op antwoorden.

Maar...

Ga ik ooit in't weekend 'op café' met vrienden? Neen.
Zien we elkaar wekelijks? Maandelijks? Neen.

Op mijn verjaardag heeft mijn vriendin een 15 tal mensen uitgenodigd voor een verrassingsfeestje. Er zijn 3 mensen komen opdagen. Eén van hen moest na een uur al weg. Eén andere moest na 2 uur weg want die had nog met vrienden afgesproken. Enkel de derde is gebleven.

'Maar hebt ge u geamuseerd?' vragen mensen dan?

'Daar gaat het nu niet over!' denk ik dan.

Ik geef dit voorbeeld om aan te tonen dat ik wel vrienden heb maar dat het niet is wat je denkt. Ik ben eenzaam. Onthecht. Voel me al zo lang alleen. Het is zo erg geworden dat ik amper nog kan ontspannen als er iemand anders in mijn buurt is.

'Beter een paar goede vrienden dan veel slechte.'
Na 15 jaar eenzaamheid weet ik dat zo nog niet - ik was erg depressief tijdens de periode dat ik een grote kennissen-groep had, maar ik had wel vaak plezier.

Ik ben nu al blij als ik eens een dag niét pieker. Dat is al 'een plezierige' dag. Ik haal nooit de volgende trap, het 'plezier maken' zit er al jaren niet meer in.

En wat dan nog als ik ondankbaar overkom. Ik voel me slecht. Het leven is leeg. Ik voel me gefaald in alles wat een mens mens maakt. Ik voel me ook gefaald in de dingen waar ik goed in ben - omdat ik er niets mee kan aanvangen - ik kan het niet omzetten in iets waar ik plezier uit haal. En hoe vaker ik probeer, hoe meer bevestigd wordt dat net dàt niet lukt. Er is geen gebrek aan talent of wilskracht. Maar mensen geloven dat niet, mensen denken dat je niet écht je best gedaan hebt...

Beu ben ik het. Zo beu. Wat biedt het leven? Af en toe, eens één leuke dag, om de zoveel tijd, om de zoveel weken. Ik herinner me amper leuke momenten omdat ze overweldigd worden door donkere eenzaamheid... En voor de rest, de grote leegte, Het Grote Alleen. En hoe lang voel ik me al zo? Toen ik 15 was schreef ik hier een gedicht over voor in het schoolkrantje... dat ik me alleen voelde, een 'alien' als het ware, ver weg van alles en iedereen. Ik sprak over maskers. Maskers die ikzelf opzet om te proberen overleven, maar ook maskers van de anderen, ...

edit:

Ik ben nog nooit uitgenodigd om bij vrienden te gaan eten. Tien jaar geleden zou ik daar nog enthousiast op gereageerd hebben, maar moest dat nu gebeuren zou ik alleen maar spanning en angst voelen - naast het rationele besef natuurlijk, dat ik geen neen kan zeggen (want wat zit ge nu te klagen?).
Ik ben ook nog nooit uitgenodigd op een trouwfeest. Gelukkig.

Mensen tegen wie ik zulke dingen vertel benijden me altijd: 'Goh gij hebt chans dat ge dat allemaal niet moet doen... .' (maw: wat zit ge nu te klagen).

Ik dacht vroeger dat - eens mijn ouders mijn wereldbeeld niet meer zouden beperken - alles vanzelf zou gaan. Je komt mensen tegen, je hébt een aantal vrienden met wie je samen af en toe eens iets doet, lachen, plezier maken, zeveren, eens teveel drinken, debiele stoten uitsteken... Je komt mensen tegen met wie het muzikaal ook klikt zodat een muziekgroep een logisch verlengde wordt van je leven. Ik had nooit gedacht dat ik op professioneel vlak dingen zou bereiken, ik ben daar ook nooit echt mee bezig geweest... Maar op alle andere vlakken (de gewone dingen, dingen die bijna iedereen als vanzelfsprekend ervaart) dacht ik dat het leven zichzelf ontplooit.
Ik heb uit pure ontbering al geprobeerd om vrienden te maken. Actief op zoek te gaan. Oude kennissen opzoeken, eens afspreken met die kerel die via internet kent. Ik ben actief op zoek gegaan naar mensen om samen muziek te maken (daar ben ik al van mij 15 mee bezig, zoeken naar mensen om een intense samenwerkingsband op te bouwen).

Ik ben ik zo ver buiten mijn 'comfort zone' getreden, ik ben zo ver afgedreven van mijzelf, van mijn waarden, van de dingen waar ik voor sta ... en het is allemaal ontploft in mijn gezicht en ik hou bijna niks over... En elke keer waren er mensen die zich groepeerden tegen mij. En elke keer waren er enkelingen die zagen wat er gebeurden die zich afgewend hebben zodat ik ook echt alleen stond. Mijn familie heeft dit ook gedaan. Het doet iets als je ouders en je grootouders onverschillig reageren (of zelfs kwaad) op het feit dat je je wanhopig probeert staande te houden, dat het zo slecht gaat dat je weinig redenen voelt om te blijven leven...

Ik denk niet ik ooit nog normaal (zonder idolatrie en liefde of wantrouwen en haat) naar mensen kan kijken.