bweurk

Ik kots van mezelf.

Waarom is muziek maken zo belangrijk voor mij? Waarom! WAAROM? Ik wou dat het niet zo was dan moest ik niet inzien dat ook dat niet meer lukt. Het maakt me beschaamd. Het is teveel, de puzzel is te groot. Ik wil gerichter te werk gaan (componeren) maar dat lukt me ook niet. Het is een veelheid van falen terwijl ik weet dat mijn falen niet minder waard is dan sommigen op hun best... ik wou dat dat voldoende was om in mezelf te vertrouwen... maar het is niet zo.

Ik moet dringend op zoek naar mensen om daar iets mee te doen... maar ik ben zo enorm bang van mensen omdat ik bang ben van mezelf en ik echt niet veel overschot meer heb.
De tank is bijna leeg en ik moet nog vertrekken.

Ik wou dat alle ballast die er de laatste jaren bijgekomen is er niet was. Dat maakt alles nog veel moeilijker.
Ooit had ik vrienden die over de vloer kwamen om muziek te maken. Nu wordt er alleen nog gepraat over mijn depressie en mijn problemen. Ik ben zo veel meer dan dat maar ik heb zelfs moeite mij dat nog te herinneren.

Nuances.

Waar mijn eenzaamheid vroeger niet begrepen werd, omdat het bestaan van een eenzaamheid zoals ik ze ervaar, diep, echt, langdurig, ... blijkbaar echt niet voorstelbaar is...

Nu heb ik een diagnose... en nu wordt die eenzaamheid die intrinsiek is aan mij opnieuw niet begrepen, omdat ze niet past binnen het vakje.

Alsof ik van het ene moment op het andere plots énkel nog maar autisme bén en niet in staat ben wensen, dromen, gevoelens ... te hebben die dat overstijgen.


Het is niet omdat iemand last heeft van het lawaai van vuurwerk dat die persoon niet graag eens 'gewoon' naar het vuurwerk gaat kijken. Ieder mens zonder benen droomt er toch van om terug te stappen?

Nog iets:

Empathie zou niet in de diagnose autisme passen. Wat is empathie meer dan rekening houden met de logische actie-reactie principes van oorzaak en gevolg? Wat is empathie meer dan weten dat als je iets zo of zo zegt of doet de andere zo of zo zal reageren. Wat is empathie meer dan manipuleren van je omgeving zodat ze zacht is of blijft voor jou? Zelfs een computer zou dat kunnen als hij er zelf voordeel uit haalt... en tegen al wie zegt dat ik een gevoelloze manipulatieve mens ben, die niets geeft om anderen maar enkel om zichzelf, zeg ik: iedereen doet alles uit egoïsme. Zelfs altruïsme kan je een goed gevoel geven... wil dat zeggen dat je het enkel voor jezelf of de andere doet? Waarom hoeft daar een lijn getrokken te worden? Waarom is er op dat vlak zo weinig nuance?


En weet je wat ik zo zielig vind aan mezelf...

Niet gebeld of gecontacteerd willen worden... of ... als je gebeld wordt er stress van krijgen... maar wel krampachtig altijd mijn gsm bij me houden.

Alsof ik wacht op het bericht of het telefoontje van 'de juiste persoon' en dat al de rest enkel teleurstelling als gevolg heeft...

Soms. Is. Het. Goed. Zoals. Het. Is.

Wie anders dan ik, kan mijn pijn dragen.

Spieren ga ik er jammer genoeg niet van krijgen.

Waar is hier de nooduitgang.

Wat doe ik hier nog?

Mijn obsessieve kennis met welke ik al jaar en dag mensen uit de nood help is niks waard op papier. Op papier ben ik een sukkelaar.

Mijn vrienden werden kennissen en mensen met wie ik contact houd. Ik sta nooit op de foto's die op hun facebook verschijnen.

Ik sta alleen en alleen verdwijn ik nu al een tijdje langzaam uit het zicht.

De diepte van mijn eenzaamheid is zelfs voor mij nog geregeld angstwekkend.

Ik zie nog 1 iemand geregeld, en dat is Evelien. Soms kost me dat de nodige inspanning. Ze is de enige die nog overschiet. Anderen... zie ik maar om de paar maand eens. Neen het gaat niet goed met me, het gaat zelfs erg slecht. Ik dacht in 2012 dat het niet veel erger kon worden... wel het is gestaag erger geworden, op sommige vlakken erg geniepig, achter mijn rug om. Op andere vlakken was het vrije val zonder parachute, steevast recht naar beneden, paniekerig om me heen grijpend en om hulp schreeuwend... maar niemand kan iets doen.

Diagnose, autisme, hyperactiviteit en concentratiestoornissen, compulsieve neigingen, sociaal onderontwikkeld, rigide als de scheve toren van Pisa. Gedoemd om op zoek te zijn naar liefde als bevestiging van het ik maar er te veel betekenis (of de verkeerde) aan te geven, getraind (geconditioneerd) in het mij aanpassen aan wat ik denk dat de andere wil zien (al voelt het niet zo) tot in zulke extremen dat het ik in conflict komt met zichzelf en dat stress en paniek gaan overheersen. Dat of complete apathie. Verweten worden een egoïst te zijn en gevoelloos. Wegduwen om mezelf te beschermen, omdat ik mezelf niet durf zijn, voelen dat ik 'ben' in functie van mijn projecties op anderen. Mensen kwetsen. Mensen kwetsen. Mensen kwetsen. Mezelf kwetsen en nog meer beginnen haten. Wenen om wat ik had kunnen zijn, weten dat hoewel ik veel inzichten over mezelf verwierf mijn gemoed enkel zwaarder wordt. Het onbegrip begrijpen. De afstandelijkheid minimaliseren. De pijn alleen proberen dragen omdat het moet en er toch langzaam aan onderdoor gaan.