Als het de moeite nog is, dan weet ik niet waarom.
Om nog honderd keer te lachen met dezelfde banale grapjes, evenveel keer je excuses te moeten horen waarom je 'ik weet het, weeral' te laat bent of onze afspraak gewoon vergat. Telkens toneel spelen omdat je anders niemand meer overhoudt.
Het leven (van andere mensen) lijkt een eindeloze herhaling van hetzelfde.
Standaardfoto's in ditto vakantiebestemmingen. De onderschriften zijn voorspelbaar. Iemand verjaart. Verjaardagswensen zijn vierkwart autoaanvulling. Gesprekken over 'zaken die ertoe doen' lijken zichzelf te karikaturiseren wanneer elk inzicht talloze keren vereenvoudigd wordt, de gemeenschappelijke deler al lang geleden geschrapt.
Mijn leven is een herhaling van mijn jeugd. Wachten op dat moment van goed-genoeg-voelen. Goed genoeg om mezelf te mogen zijn.
Ik doe niks meer. De eindeloze herhaling is tastbaar en ik heb geen idee hoe ik de idiotie daarvan terug kan vergeten. Het gevraagde is hetzelfde, de oplossingen ook, hoe vaak je ook opzettelijke fouten verdoezelt in de hoop een nieuwe uitkomst te vinden.
Hoe kan iets nog zin hebben. Hoe kan ik nog zin hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten