There's no day like friday.

Vrijdag. Alweer. Voor mij altijd de laatste dag van de week. Het zou even goed de eerste kunnen zijn, met wat fantasie zelfs gewoon de 5de dag in een week van 7 dagen.

Een leraar godsdienst vroeg een 12 tal jaar geleden aan een klas: 'Kijken jullie echt alleen maar uit naar het weekend?'

En dan nog iets. Iets als 'Elke dag is toch de moeite waard om naar uit te kijken.' of 'Ik vind het erg dat jullie zo verlangen naar het weekend en de week kan niet snel genoeg om zijn...'

Hij vond dat erg. Ik vond dat toen ook al erg. Op school zitten en dat echt vreselijk vinden is niet iets waar je blij van wordt, niet iets waarbij je denkt 'Ok, this is it, let's do it,' maar dat moet je wel.

Ik dacht dat het traject da lag nà het middelbaar beter werd. Jaren lang werd mij een spiegel voorgehouden...

hmmm dat kan beter...

Jarenlang werd mij een vergrootglas voorgehouden... waarmee ik enkel een klein stukje sterk uitvergroot zag... whatever.

Of ik er niet over dacht om naast de opleiding Bio mij nog in te schrijven in iets anders... anders zou het nogal magertjes zijn. Mijn ouders dachten blijkbaar echt dat ik niet veel les zou hebben...

Ik was naïef. Ging ook niet verder op zoek. Waarom twijfelen?

De opleiding startte met 40u les per week, waarvan bijna de helft echte theorielessen, en de andere helft een deel practicum dat op zijn beurt bestond uit een theoretisch gedeelte en natuurlijk het practische gedeelte. Deze practica waren heel belangrijk en duurden ook altijd heel lang. Bovendien waren ze zo meestal zo moeilijk dat het enorm slopende uren waren - waarschijnlijk kwam dat ook omdat je soms 4 uur aan één stuk met 1 oog door de microscoop zat te kijken en met het andere oog naar een blad waarop je probeerde te tekenen (in stelsels) wat je zag. Op den duur lukt dat. Elke keer je even stopt met kijken in de microscoop voel je je alsof je op een hongerig moment veel te snel rechtgestaan hebt en even moet zoeken naar je evenwicht... Slopend dus.
Ik zat niet op kot, dat wilde ik niet eens. Ik herinner met niet exact wanneer ik de trein naar Gent moest nemen. Dat was in het station van Dendermonde, waar ik met de fiets vanuit Hamme/Moerzeke naartoe reed. De les begon meestal om 8u30 (bijna elke ochtend 2 uur chemie in de ledeganck) dus dan moest ik rond 8 uur in Gent Sint-Pieters aankomen. De trein van 7u30 dus. Dat betekende dat ik rond 7u thuis vertrok.
's Avonds was ik vaak pas thuis om 19u30.

Hoe ik me daarbij voel?

Als ik over vroeger nadenk, dingen die verkeerd gelopen zijn, dingen waarvan ik het gevoel heb dat ze ten onrechte gebeurd zijn, dingen die anders hadden moeten lopen, dingen die nooit gebeurd zijn, andere dingen die té vaak gebeurd zijn... dan is er eigenlijk enkel boosheid. Daarom dat ik ook een sterke neiging heb om te gaan zoeken naar objectieve feiten uit mijn leven waarvan ik dan objectief iemand de schuld kan geven. Ik zeg altijd dat ik hoop als ik eens iemand de schuld van iéts kan geven dat het misschien allemaal zal stoppen, het malen in mijn hoofd van al die tegenstrijdige gevoelens en emoties tegen elkaar. Het is ambetant. Het is lastig. En ik ben het beu.
Omdat het niet mijn schuld mag zijn. Ik kon aan zoveel dingen die er gebeurd zijn niets doen of veranderen. Ik was immobiel gemaakt, verstart, geketend, beschermd... Ik was een kind.

De permanente tweestrijd... goed tegen kwaad ... gelukkig tegen ongelukkig... gaat niet alleen vooruit in de tijd, maar ook terug. Ben ik gelukkig? Was ik gelukkig? Of niet? Of is mijn aanvoelen dat het geluk achter elke hoek schuilt maar nooit waar ik kijk gewoon een teken dat er iets fout is. Of erger nog... dat ik gewoon zo ben.

Maar wil dat dan zeggen dat 'ik het mij allemaal niet moet aantrekken' omdat ik het zelf genereer?

Ik weet, besef en voel dat er bepaalde dingen in mijn leven zijn waar ik heel blij om ben, zaken en vooral personen die juist zitten, naast mij en niet in één of andere dode hoek.

Het feit dat ik als ik 16-17 jaar was al tegen sommige mensen (of was dat tegen mezelf) vertelde dat ik niet iemand ben die - als je hoe je je voelt op een schaal zou zetten van -5 tot +5 - niet standaard op 0 staat. Je kan je 'gewoon' voelen, iets gebeurt waarvan je gelukkig wordt, er kan iets gebeuren waardoor je ongelukkig wordt - even, of heel lang, dat doet er niet toe. Ik heb het gevoel dat ik in het negatief gebied zit, standaard, altijd... en dat ik enkel als er iets gelukmakend gebeurd boven 0 geraak. Al de rest van de tijd zit ik op -1 of -2. En dat is dan 'normaal' - dat is hoe ik me meestal voel.

Ik kan onmogelijk objectief weten of dit zo is. Misschien voelt iedereen zich permanent zo, en heb je leuke verrassende dingen nodig om blij te worden. Geen idee. Wie weet zo'n dingen - en wat doe je ermee.

Ik heb wel gemerkt - en dat bevestigde mijn vriend P. vandaag toch ook - dat je van te weinig slapen op den duur slecht gezind wordt. Ik denk zelfs dat je op den duur niet meer doorhebt dàt je slechtgezind bent, tót je eens een paar nachten fantastisch slaapt en je sterker dan ooit voelt...

Mental note to self... Need More Sleep.

Maniak.

Ik denk vaak dat er iéts scheelt. Ik heb vaak (het laatste jaar meer en meer) dagen-weken-maanden dat ik me enorm neerslachtig voel, waardeloos, opgejaagd zenuwachtig maar toch futloos. Geen zin om op te staan, geen zin om te gaan slapen, geen zin in niets... terwijl er andere momenten zijn dat dat opeens weg is en het opeens weer beter gaat... van het ene moment op het andere...

Geen idee wàt het is hoor... er zijn zoveel symptomen van zoveel verschillende aandoeningen die opeens heel toepasselijk lijken...

Ik klikte zo eens een test aan, online, over depressiviteit. Ik vinkte de passende vakjes aan. Vanaf een score van 45 - zo stond er - waren een sterke aanwijzingen voor een depressieve periode, vanaf score 54 was er sprake van een ernstige depressie. Mijn score was 54.

Ik deed nog een andere test met andere vraagjes en een andere berekeningsmethode...
Zelfde uitkomst.

Nog één.
Weer zelfde uitkomst.

Toen vond ik er geen meer die merkbaar anders waren.


Ik denk altijd in periodes van lusteloosheid dat mensen wel vaker zoiets meemaken, dat het eigenlijk allemaal waarschijnlijk wel normaal is en dat het feit dat ik zit na te denken over 'wat zou er schelen met mij?' eigenlijk gewoon ergens de onbewuste drang is om 'speciaal' te zijn of 'anders'. Ik heb mij altijd al anders gevoeld, maar dat maakt het nog niet tot waarheid natuurlijk. Ook al wil je dat graag een etiket om op jezelf te kleven, eens je dat etiket hebt is het misschien niet zo leuk meer...

Maar ik kan ook niet veranderen wat ik voel.

Waar ik van schrok - want de betrouwbaarheid en nuttigheid van dat soort online testjes is ... ze zijn nogal kort door de bocht en niet genuanceerd - was dat ik op elk van de test HOOG scoorde. Ook als ik bepaalde dingen waar ik wel 'last' van heb maar niet zo vaak op niet zo opvallend niet aanvinkte. Je hebt vaak op van die testjes de neiging om je teveel te gaan inleven en een beetje te overdrijven in de ernst. Als er staat 'Je slaapt slecht', dan denk je aan al die slechte nachten, maar opeens niet meer aan de goeie... maar zelfs dus dàn, scoorde ik overal hoog.

Manische periodes? Geen idee. Bestaat er manisch-depressiviteit zonder manische periode, maar dan gewoon met een 'normale' periode?
Blijkbaar kan de graad van opwinding variëren... maar bij een manische periode hoort toch wel vaak (volgens internet) het gevoel van alles te kunnen, ... wat ik zelden ervaar. En dat bedoel ik niet neerslachtig of meelijwekkend.

Er stond ergens online dat het wel interessant is om bij te houden wat de mindere periodes zijn en welke de betere... om er ergens een patroon in te zien of te merken wat niet meer als normaal kan gezien worden... Dat ga ik wel doen denk ik...

Periodes van 4 weken depressieve gedachten/gevoelens duiden een depressie aan... Ik denk dat in de laatste 6 maand toch zeker de helft semi slecht waren en toch zeker 1 à 2 maand erg slecht...

Geen idee hoe ik me dààrbij voel...

Gelukkig gaat het de laatste dagen weer beter. Jammer, net nu mijn verlof er op zit...