Godver dit is een negatief tekstje.

Een stomme job, maar ze is verkocht.

Niet aan mij.

Een te duur appartement. Iemand anders is er mee weg.

Dit lelijk kot hier. Lelijk door de staat waarin het zich bevindt. Lelijk omwille van hoeveel het hier kost. Lelijk omdat het voor mij geen toekomst meer biedt.

Ik wil hier weg.
Binnenkort moét ik hier weg.

Waar moet ik heen. Wat moet ik gaan doen.
'Ik hoop dat het in orde komt.' - 'Ik denk aan je.'
Lief en warm en mooi, maar je betaalt er je vaste kosten niet mee en je internet. Je vindt er geen kracht mee om elke keer de roetsjbaan te trotseren van groeiend enthousiasme (jezelf oppeppen) naar tot-nu-toe elke keer honderd procent teleurstelling.

Zelfs die job, aan de kassa van de Gamma, die ik niet wil doen, is weg. Zelfs dat vind ik erg.

'Opklimmen, hoe je dat doet, moet je zelf ontdekken,' zei de man aan wie ik raad vroeg.

'Opklimmen is niet mogelijk,' antwoord ik hem, 'als je geen kansen krijgt om jezelf te bewijzen.'

'Zet jezelf op internet,' zegt mijn lief. Ze bedoelt het goed, en lief, en opbeurend. 'Promoot je talenten.'

Daar sta ik dan. Met mijn mond vol tanden. Op internet. En hier in mijn appartement.
De vorige keer dat mijn succes afhing van 'zelfpromotie' ben ik tegen de grond gegaan. En toen was het in iets waarin ik echt zo goed ben dat het vanzelf gaat. Iets waarin ik op inhoudelijk, theoretisch en praktisch vlak uitblink (tov de andere in dezelfde sector) en herhaaldelijk heb kunnen bewijzen dat dat zo is. In't echt én op internet. Jaren aan een stuk.

Zelfs dat was niet genoeg.
'Je kan niet tegen kritiek.'
'Je bent een amateur.'
'Je kan geen afspraken maken.'

Eigenlijk was het dit: Je maakt goede muziek (en we begrijpen niet hoe je het doet), maar het is de verkeerde.

Dit gezegd zijnde... is dat ook zo.

Ik moet iets anders gaan doen. Ik bén ook al lang iets anders aan het doen.

Maar daarmee zal ik niet snel centen verdienen.

Wel met gordijnen ophangen. Of plinten aanvijzen. Of douchekoppen installeren. Of kuisen. Of aan de kassa staan. Of in't fabriek. Al nemen ze daar ook niet snel mensen aan als ik.

Liever kreeg ik de kans om filosofische teksten te schrijven tegen betaling, mijn blik op de maatschappij te geven in dagbladen, raadgever te zijn van (politieke) organisaties, .... Nog liever zou ik gewoon kunnen leven en gerust gelaten worden... zonder te moeten nadenken waarin ik goed ben, en gewoon doén waarin ik goed ben. Ik ben het beu om te moeten denken over de toekomst die misschien ooit beter wordt, ik wil eens eindelijk IN die toekomst zitten. Maar ik vermoed dat dat samenhangt met mijn persoonlijkheid.

Leuteren. Ja. Dat kan ik goed. En negatief doen.

Ik doe het hier. Dan hoeft het elders wat minder.

Meer.

Meer dan vaste grond onder mijn voeten.
Toch voelt het alsof een wolkje mij meenam.

Melig, daar kan ze niet goed tegen, dat lief van mij, maar ze moet het niet ondergaan want ik spui het hier.

Daar waar ik mijn hersenkronkels de vrije loop laat gaan.

Hier dus.

Al haat ik dat woord.

Hersen kronkel. Misbruikt en kapotgemaakt door destructieve randfiguren, helaas te vaak aanwezig in mijn onderbewuste.

Wanneer krijgen zij hun definitieve plek op het schap dat buiten staat te rotten. Een plekje waarvan je vergeet dat het bestaat, tot je jaren later tijdens een grote kuis beslist dat het tijd is om afscheid te nemen van al die rommel. Het is toch niets meer waard. Het staat hier te niksen. En dat schap, dat valt uit elkaar als je er te hard naar kijkt.


Hey! Waar is mijn wolkje.

Ah. Daar is ze.

Altijd aanwezig.
Als een deel van een spiegel dat je net hebt ontdekt.
Je ontdekt nieuwe gezichten - al blijf jij het altijd zelf die terugkijkt.

Een warme gloed. Eén zijn met twee.
Te lang vergeten hoe dat hoorde te voelen. Jammer.

Nu voel ik het harder. Nu voel ik meer.

Blij dat ik überhaupt terug voel.
Blij dat ik terug wakker ben.