Tot morgen.

Ik wou dat ik de wereld verkend had zoals zoveel mensen van mijn leeftijd dat deden.

Verre reizen naar fantastische bestemmingen. Met vrienden in plaats van ouders en familie. Grappig poserend gefotografeerd voor een iconisch uitzicht.

Ik zie vaak foto's van oude vrienden die ik nooit meer zie... 15 splitsingen in de levensweg geleden kozen we andere paden. Toch herinner ik me jullie nog.

Ik vind het verpletterend dat jullie elkaar gevonden hebben. Dat jullie allemaal in elkaars leven gebleven zijn. Ik zie aan de beelden dat jullie het goed hebben samen - jeugdvrienden, vrienden van de hogeschool... mensen die je ondertussen minstens tien jaar goéd kent.

Het moet zalig zijn om je zo gedragen te voelen.

Ik zeg vaarwel aan jullie, aan het leven...

Ik sluit mijn ogen en probeer te vergeten dat ik elke kans om deel te nemen aan dat leven door mijn vingers zag glippen...

Ik heb zo lang de leegte in mijn hart zelf moeten vullen dat er enkel nog plaats is voor mijzelf.

Ik kan amper nog genieten van gedeeld plezier... en alleen is er ook niks meer aan.

Ik: het beest.

Ik kan er nog heel slecht mee om. Ik hou me sterk en straf maar mijn innerlijke schreeuw wordt een - door merg en been- huil waar ik niets kan tégen doen, maar ook niks meer méé kan doen.

Ik droom opnieuw. Slecht.

Het huilen begint zich een weg naar buiten te banen.

Wenend wakker worden, dat heb ik al vaak meegemaakt, al was het nu toch een half jaar geleden. Het jammerende huilen dat er deze week al 2 keer bijkwam, is nooit eerder gebeurd.

En het gaat altijd over hetzelfde: verlaten worden, in de steek gelaten worden, ...

Gevoelens, te hevig, maar dat maakt ze niet per sé echt.

Wie laat me in steek buiten ikzelf? Wie laat anderen in de steek buiten ikzelf?

Ik weet niet of dat klopt. Maar het raast door mijn kop.

De pijn die ik niet kan verdragen en zich als een verdrukte fundering onder mijn gevoelsleven persoonlijkheid bevindt doe ik anderen aan, bewust, tastbaar, uitgesproken, vernietigend, ...

Niemand kan mij verplichten iets anders te voelen dan wat ik voel. De bijhorende twijfel maakt het niet minder accuraat.

De woede die ik voel onderdrukt houden, ik zou ze uitwerken op de zwakkeren.

Wat een vreselijk eenvoudige oplossing voor de amper te controleren razernij lijkt - ze even toelaten - is niet geoorloofd. Iets doen aan de stressor, hem beëindigen is niet gewenst. Dat is een leugen, maar ik kan niet anders dan op zulke momenten (wanneer ik visualiseer wat ik zou kunnen doen) ook denken aan de momenten erna... het schuldgevoel, de onherstelbare schade, de wetenschap iets onherroepelijk vernietigd te hebben... Daar toch aan toegeven is geen vrijheid (vrijheid van woede) maar criminaliteit.

Op momenten dat iets of iemand de stressknop aanraakt zou ik écht door de deur gaan, iets kapotmaken, gooien, zwieren, brullen, ... het is geen mantra, het is geen dreigement, het is niets van dat, het is zo echt als ik het voel. Ik doe mezelf en anderen een gunst door niet te bewijzen hoe reëel het is... dus beoordeel en onderschat me niet op het zogezegd afwezig zijn van woede, geweld-daden of reden daartoe. Dat ik van de blaffende hond van de buren binnen de muren van mijn appartement (mijn veiligdom) tot waanzin wordt gedreven lijkt misschien best wel komisch, menselijk, normaal, begrijpelijk, ... maar dat geloei is voor mij een 'instant anger trigger'... ik voel mijn hart daardoor verkrampen, mijn maag trekt samen, zenuwen gieren door mijn lijf... dit is geen gewone ergernis... op vlak van die emoties ken ik geen mate meer, het gaat van 'ergernis afwezig' naar 'dissociatieve razernij' op minder dan 3 seconden.

Hoe lang dit allemaal al leeft, is zijn betekenis verloren. De problemen liggen niet in het verleden, maar in het nu. Alles is een aanloop geweest naar nu. De confrontatie met het beest in mij, dat beest dat ik graag moet proberen zien, komt dichter en dichter.

Maak ik het beest kapot of krijgt het beest mij te pakken - en is er een verschil?