Schrijven

Soms schrijf ik gewoon omdat ik zin heb om te schrijven. Als ik schrijf slaag ik er beter in mijn gedachten te structureren. Niet alles tegelijk maar stap voor stap. Geen chaos meer.

Als een grote berg puzzelstukken die worden samengevoegd tot een leesbaar beeld. Stuk voor stuk tot je er bent. Het verschil met een puzzel is dat ze de afbeelding al op de doos zetten.

Gisteren namiddag dacht ik na over wat ik had geschreven. Over waarom...

Het lijkt zo ver weg, zo stom nu. Soms gaat het plots weer beter en dan voel ik mij als een verwend kind dat klaagt omdat het geen televisie mag kijken... het einde van de wereld... er is niks ergers dan géén tv mogen kijken...

- Mag het nu?
- Neen binnen een kwartier, als het 19 uur is.

De verlossing is zo dichtbij en toch kan je als kind niet voorbij die 15 minuten kijken...

Ik mag niet vergeten dat het doel in zicht is... het doel is ALTIJD in zicht want het leven is het doel op zich. Los daarvan... is er toch echt wel een doel in zicht. Binnenkort een paar optredens... ik wou dat ik er effectief naar kon uitkijken i.p.v. sterven van de schrik om wat er allemaal fout kan lopen... hoe IK het kan verkloten.

Meest schrik heb ik om me compleet afwezig... of zelfs beter nog: verwijderd te voelen. Wat ik leren herkennen heb als de FLIGHT van fight or flight. Ik heb dit nooit gehad vroeger. Misschien omdat ik altijd al in groep heb opgetreden.
Het voelt dan alsof ik er niet echt ben. Lastig als je muziek wil brengen, daar moet je toch echt wel zelf voor aanwezig zijn - en niet enkel de in plastic bubbel-folie verpakte versie van jezelf.
Ik ben dan meestal zo ver weg dat ik moeite heb met normaal communiceren... niet: 'hij is nogal stil, 't zal van de zenuwen zijn...' neen... alle zintuigen op scherp en niks filteren, alle mensen rondom mij, zelfs degene die ik ken worden er teveel aan... vorige keer trilde ik zo hard van de zenuwen dat ik er niet in slaagde om deftig een plaat op te leggen... Vroeger gingen mijn zenuwen ook meteen weg als ik bezig was... vorige keer ben ik pas tot rust gekomen nà de 2 uur durende set. Het voelde alsof ik net toegekomen was.

En de enorme schaamte... om niks.

Mijn lichaamstaal is dan zo enorm fout, dat mensen mij niet eens durven benaderen... omdat ik er boos of geërgerd uit zie... eigenlijk wil ik op zo momenten gewoon weglopen en nooit meer terugkomen... maar dat kan natuurlijk niet...