Ik maakte eens een nummer dat ik 'down the rabbit hole' noemde. Het is nooit afgewerkt - helaas. Het gevoel dat ik bij dat zinnetje heb is zoals ik me voorstel dat het voelt om in een grote langere versie te zitten van de draaikolk die ontstaat als je de stop uit een volgelopen bad haalt. En trager.
Of een omgekeerde tornado.
Het gevoel van naar onderen/achteren gezogen te worden, hardnekkig proberen vat te krijgen op alles waar ik langsgesleurd word.
Ik twijfel al een tijdje om er terug te beginnen over schrijven...
Twijfelde omdat ik denk dat het mij niet helpt.
Het voelt niet als weg-schrijven... het voelt als inschrijven. Inboeken. Vastleggen. Zwart op wit. Geen weg terug. Een nieuwe lijn op de grond vanwaar ik enkel vooruit kan en niet meer terug. Al is vooruit niet altijd de goede richting.
Ik voel me vaak weer vreemd tussen mensen. Opgejaagd, zenuwachtig, onophoudelijke spanning. Is het stress? Angst om 'normale' sociale dingen te doen...
En toch stap ik - vaak - uit mijn 'comfort zone' op een manier die voor andere mensen dan waarschijnlijk net enorm griezelig lijkt... Op den duur wordt 'mensen ontmoeten die je niet kent' een nieuwe comfort zone. Nieuwe mensen zijn neutraal terrein - geen verplichtingen - geen verwachtingen. Vreemd genoeg heb ik daar minder problemen mee (angst) dan om met een vriend op café te gaan...
Gisteren bedacht ik dat de stress/zenuwen/vluchtreflex soms zo groot is dat het bijna verlammend is. Stress hoort een positieve boost te geven, dat heeft het bij mij altijd gedaan vroeger.
Ben ik de drama queen. Ben ik een aansteller. Ik weet het niet.
Mijn ouders (zowel vroeger - als nu) doen er niet veel goed aan. De ene kant doet het onbewust, de andere kant doet het - volgens mij - wel doelbewust. Er is niet veel nodig om mij te kraken. Ik heb heel mijn puberale leven tussen mensen gezeten die dat probeerden. Eigenlijk zijn ze daar altijd in gelukt. Ik speel al heel mijn leven het spelletje mee... doe vriendelijk tegen mensen die me (openlijk) te kakken zetten.
Het is een rolletje... het slechtste rolletje ooit. Maar wat moet je doen als er niemand anders is...
Waar ik mezelf altijd van overtuig is dat het niet uitmaakt hoe erg de dingen waren die ik heb meegemaakt - want al bij al valt dat nog wel mee. Ik ben nooit in elkaar geslagen. Er is nooit echt iets van mij gestolen of afgepakt... en toch...
Het gevoel blijft hangen.... ik herbeleef elk moment, beelden blijven spoken in mijn hoofd. Ze moeten eruit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten