Niemand leest dit. Enkel mijn vriendin. Toch gebruik ik hier liever geen namen... omdat wat ik hier schrijf zo persoonlijk is - en soms over mensen in mijn directe omgeving gaat...
Toch zou ik willen dat iedereen dit leest... niet omdat het zo cool is (want dat is het niet)...
Gewoon omdat dit is wie ik ben. Dit is mijn zo goed als ongefilterde gedachtengang. De echte versie van mij. Niet de versie die de meeste mensen te zien krijgen. Misschien is het hier iets donkerder dan in het echt... alhoewel.
Dat het 'cool' of 'goed' is wat of hoe ik hier schrijf is geen reden waarom ik vind dat mensen dit moeten lezen...
Maar waarom is de reden - dat ik niet wil dat mensen dit lezen - dat het de waarheid is. Ik ben echt zo, ik denk echt zo, het is niet overdreven, het is niet om op te vallen... het is hoe ik denk.
Hierboven staat een leugen... ik wil wél dat mensen dit lezen, net omdat het de waarheid is. Ik ben alleen bang dat ik dan aanzien word als aan wie ik zelf een hekel heb: mensen die online zielige tekstjes of statussen posten om toch maar wat respons te krijgen... zielig gedoe van mensen die beter eens in zichzelf zouden kijken en stilstaan bij het feit dat je aan 'vriendschap' uit medelijden niks hebt.
Zagen en zagen en zagen en zagen... en hoeveel stappen voouit?
Geen enkele. Of wel.
Misschien is dat niet van tel.
Leven in eenzaamheid is niet wat ik wil. Ik wil tussen mensen zijn, die zien wie ik ben. Ik ben het beu om altijd tegen mijn zin (tegen mijn gevoel) dingen te doen... maar als ik ze niet doe, gebeurt er helemaal niks.
Ouders, vrienden, werk, ... het is een constant gevecht. Altijd spanning, onzekerheid, schrik om het foute te zeggen of te doen, het besef dat je iéts moet doen, altijd mezelf de schuld geven ook al zal ik dat nooit toegeven. Zelfs voor alles wat vroeger gebeurd is met mijn ouders, de relatie tussen mijn moeder en mijn vader, hoe het de laatste jaren voor ze echt uit elkaar gingen liep, daarna, toen ik me gevangen voelde maar alleen maar kon vluchten. Roepen en brullen was wat ik wou, maar niet kon... schudden en wenen terwijl de daders van het kwaad zichzelf als jury en rechter opstelden. De ene (geen familie) glimlachend, de andere (vader) zich distantiërend van heel het gebeuren... 'ik was mijn handen in onschuld' vertelde hij me met zijn blik, net voor hij zich afwendde van zijn huilende, trillende en moe getergde zoon.
Ik ben misschien een lafaard... maar dat is hij ook. Onbestaande deuntjes fluitend of neuriënd. Een echt gesprek kon blijkbaar enkel toen ik hem 'zwaar kwetste' toen ik vertelde dat ik zou vertrekken en bij mijn moeder ging inwonen... niet dat ik dat wilde... maar ik kon het niet langer aan. Zelfs toen gaf hij mij van alles de schuld.
Ik draag dit allemaal mee, constant... niks van al deze dingen is ooit opgelost, uitgesproken... erger nog, iedereen blijft zich gedragen alsof ik degene ben die een verzoening in de weg staat. Terwijl ik eigenlijk niet eens nood heb aan een verzoening... denk ik. Zelfs dat weet ik niet. Niet dat het goed met me gaat... het gaat eigenlijk zelfs weer slechter en slechter. Dat kan - gelukkig of zo - opeens weer veranderen... het kan ineens weer goed gaan.
Waarom blijf ik hier schrijven... misschien dat als ik iemand vind die ik voldoende vertrouw om me te helpen deze shit allemaal uit mijn hoofd te krijgen... dat ik die persoon dit alles kan laten lezen. Het is een rustige en eerlijke versie. Ik schrijf beter dan dat ik praat. Zeker over gevoelens...
Aan de trotse vader die dit (hopelijk) ooit leest: thanks for nothing, asshole.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten