Godver dit is een negatief tekstje.

Een stomme job, maar ze is verkocht.

Niet aan mij.

Een te duur appartement. Iemand anders is er mee weg.

Dit lelijk kot hier. Lelijk door de staat waarin het zich bevindt. Lelijk omwille van hoeveel het hier kost. Lelijk omdat het voor mij geen toekomst meer biedt.

Ik wil hier weg.
Binnenkort moét ik hier weg.

Waar moet ik heen. Wat moet ik gaan doen.
'Ik hoop dat het in orde komt.' - 'Ik denk aan je.'
Lief en warm en mooi, maar je betaalt er je vaste kosten niet mee en je internet. Je vindt er geen kracht mee om elke keer de roetsjbaan te trotseren van groeiend enthousiasme (jezelf oppeppen) naar tot-nu-toe elke keer honderd procent teleurstelling.

Zelfs die job, aan de kassa van de Gamma, die ik niet wil doen, is weg. Zelfs dat vind ik erg.

'Opklimmen, hoe je dat doet, moet je zelf ontdekken,' zei de man aan wie ik raad vroeg.

'Opklimmen is niet mogelijk,' antwoord ik hem, 'als je geen kansen krijgt om jezelf te bewijzen.'

'Zet jezelf op internet,' zegt mijn lief. Ze bedoelt het goed, en lief, en opbeurend. 'Promoot je talenten.'

Daar sta ik dan. Met mijn mond vol tanden. Op internet. En hier in mijn appartement.
De vorige keer dat mijn succes afhing van 'zelfpromotie' ben ik tegen de grond gegaan. En toen was het in iets waarin ik echt zo goed ben dat het vanzelf gaat. Iets waarin ik op inhoudelijk, theoretisch en praktisch vlak uitblink (tov de andere in dezelfde sector) en herhaaldelijk heb kunnen bewijzen dat dat zo is. In't echt én op internet. Jaren aan een stuk.

Zelfs dat was niet genoeg.
'Je kan niet tegen kritiek.'
'Je bent een amateur.'
'Je kan geen afspraken maken.'

Eigenlijk was het dit: Je maakt goede muziek (en we begrijpen niet hoe je het doet), maar het is de verkeerde.

Dit gezegd zijnde... is dat ook zo.

Ik moet iets anders gaan doen. Ik bén ook al lang iets anders aan het doen.

Maar daarmee zal ik niet snel centen verdienen.

Wel met gordijnen ophangen. Of plinten aanvijzen. Of douchekoppen installeren. Of kuisen. Of aan de kassa staan. Of in't fabriek. Al nemen ze daar ook niet snel mensen aan als ik.

Liever kreeg ik de kans om filosofische teksten te schrijven tegen betaling, mijn blik op de maatschappij te geven in dagbladen, raadgever te zijn van (politieke) organisaties, .... Nog liever zou ik gewoon kunnen leven en gerust gelaten worden... zonder te moeten nadenken waarin ik goed ben, en gewoon doén waarin ik goed ben. Ik ben het beu om te moeten denken over de toekomst die misschien ooit beter wordt, ik wil eens eindelijk IN die toekomst zitten. Maar ik vermoed dat dat samenhangt met mijn persoonlijkheid.

Leuteren. Ja. Dat kan ik goed. En negatief doen.

Ik doe het hier. Dan hoeft het elders wat minder.

Meer.

Meer dan vaste grond onder mijn voeten.
Toch voelt het alsof een wolkje mij meenam.

Melig, daar kan ze niet goed tegen, dat lief van mij, maar ze moet het niet ondergaan want ik spui het hier.

Daar waar ik mijn hersenkronkels de vrije loop laat gaan.

Hier dus.

Al haat ik dat woord.

Hersen kronkel. Misbruikt en kapotgemaakt door destructieve randfiguren, helaas te vaak aanwezig in mijn onderbewuste.

Wanneer krijgen zij hun definitieve plek op het schap dat buiten staat te rotten. Een plekje waarvan je vergeet dat het bestaat, tot je jaren later tijdens een grote kuis beslist dat het tijd is om afscheid te nemen van al die rommel. Het is toch niets meer waard. Het staat hier te niksen. En dat schap, dat valt uit elkaar als je er te hard naar kijkt.


Hey! Waar is mijn wolkje.

Ah. Daar is ze.

Altijd aanwezig.
Als een deel van een spiegel dat je net hebt ontdekt.
Je ontdekt nieuwe gezichten - al blijf jij het altijd zelf die terugkijkt.

Een warme gloed. Eén zijn met twee.
Te lang vergeten hoe dat hoorde te voelen. Jammer.

Nu voel ik het harder. Nu voel ik meer.

Blij dat ik überhaupt terug voel.
Blij dat ik terug wakker ben.

En toen.

En toen was er licht.

Licht vanbinnen door een lichtje vanbuiten. Lichtjes. Lichter. Minder zwaar en donker.

Droge vlokken dwarrelen naast me, op me, rond me, in me... ik ren niet weg, ik denk niet weg, ik droom weg in mezelf weg van de tijd. Angst voor de toekomst moet ik opgeven, pijn van het verleden raakt zijn vat kwijt.

Zou het. Zou het deze keer voorgoed zijn. Voorgoed verlost van de complexerende reflexen die zichzelf verstarren en steeds weer tot hetzelfde leiden, namelijk niets. Dat durf ik niet geloven. P. zei, dat ik ook dàt idee moet loslaten. Euforie. Gevolgd door weerslag. Het hoeft zo niet te gaan. Het kan een traag kabbelend maar omhoog lopend stroompje worden, dat leven van me, ipv een kolkend kluwen van haat en zelfmedelijden. Langzaam omhoog langzaam maar zeker. Af en toe stilstand, even nadenken, maar niet te lang. Vooral leven.

Loslaten. Vrij zijn. Wél zinnige begrippen. Geen onconrete doelen.  Geen spiritueel onbegrijpelijk gedoe maar harde waarheden. Kernen. Belletjes. Stormrammen. Broek uit. En terug liefde voelen voor de mensen rond mij.

Ik heb zin om iedereen vast te pakken die ik ooit gekend heb en hen te besmetten met mijn hernieuwde levensvreugde.

Waar haal ik de kracht? Uit mezelf. Door te durven. Door te moeten. Door niet anders meer te kunnen.

Al te lang, ben ik een zwart gat waar niets aan ontsnapt. Tijd om het licht zelf te worden dat eindeloos snel de kosmos in vliegt en zich niet bekommert om kleine minuscule dingen. Of wel. Maar terug verder vliegen. Niet blijven hangen. Beginnen leven.

BLIJVEN LEVEN

Geluk uit mezelf.

It doesn't matter what I do, it will never be good enough.

Wat dan...

En wat kan je doen, als je zo eenzaam bent en ongelukkig, dat je de (weinige) mens(en) die je wél willen helpen zodanig belast dat ze er niet meer mee omkunnen.

Het is een beetje koud in mijn hart.

Wat ik zie, hoe ik het ervaar, is niet altijd de realiteit, dat weet ik. Maar ondertussen leef ik al 30 jaar in een wereld en kan ik dus wel beschrijven hoe die wereld er voor mij uitziet. Impressionisme.


Ik zie een wereld waarin mensen liegen. Wie een put graaft voor een ander zorgt er meestal wel voor dat die ander er ook daadwerkelijk invalt. Wie een put dicht voor een ander valt er zelf in. Dat wel.

Wie hulp nodig heeft wordt opzij geschoven. Dat is perceptie natuurlijk. Wat er echt gebeurt is dat mensen niet begrijpen waarom iemand hulp nodig heeft. Hun realiteit is anders en zij zien het probleem niet. 'Je kan toch dit. Of je kan toch dat.' Neen, ik kan het niet.

Denkt iedereen dan echt dat dit een gimmick is. Een manier om mezelf te profileren?

Ik heb me toen ik jong was (kind nog) altijd afgevraagd wat er 'anders' was aan mij, een knagend gevoel dat (dacht ik toen) ooit over zou gaan.
Nu besef ik dat dat knagende gevoel geen autisme was of schizofrenie, geen hoogbegaafdheid of depressie... maar wel een eenzaamheid die elke metafoor overstijgt.

Die eenzaamheid voel ik nog. Dat is de enige reden dat ik zo obsessief ben als ik verliefd ben. Verliefdheid is de snelste remedie tegen eenzaamheid maar ook de minst nuttige... vooral als die verliefdheid onuitgesproken, ongepast is en zich enkel in mijn kop afspeelt.

Mensen vinden me 'ne grappigen'. Mij ontgaat de humor compleet.
Mensen vinden me 'ne raren'. Dat hoef je me niet te vertellen. Ik voél me ook raar. Of misschien ligt dat grotendeels aan het feit dat ik geen verbondenheid voel met mensen.

Ik was te volgzaam als kind. Dat vonden mijn grootouders. Dat zeiden ze ook tegen mij en mijn ouders.

Als 17 jarige had ik ook nog altijd het gevoel dat ik bij niemand mezelf kon zijn, dat ik nergens op mijn gemak was... behalve thuis. Ik wilde muziek delen die ik niet kon delen met leeftijdsgenoten, praten over zaken die hen niet interesseerden, ... de muziek waar mijn leeftijdsgenoten naar luisterden kon ik niet verdragen en de onderwerpen waar zij over babbelden daar voelde ik me ver weg van of ongemakkelijk bij.
Vanaf het moment dat ik me ben beginnen interesseren in de zaken die 'normaal' waren voor mijn leeftijd (rockmuziek, een lief, op café gaan, een sociaal leven hebben, ...) kon ik thuis op geen begrip meer rekenen en - om een lang verhaald kort te maken - ben ik dan ook gewoon aan de deur gezet.

Er werd zo buitenproportioneel gereageerd op het moment dat ik (naar mijn gevoel) gewoon een tiener was en eindelijk de dingen begon te doen die een tiener doet, dat ik zoveel schrik gekregen heb, zoveel angst, zoveel schaamte over alles wat mij mij maakt... zoveel frustratie en complexen dat ik nu al sinds mijn 18 kamp met enorme stress, paniekaanvallen, faalangst, depressie, opsluit- en wegloopgedrag.

Mijn vader heeft ooit gezegd over mij dat ik 'het slechtste wat een kind zijn vader kan aandoen' hem had aangedaan. Doordat ik zogezegd porno op zijn computer had geïnstalleerd om zijn kutwijd tegen hem op te zetten en haar aan 'mijn kant' te krijgen. Ik keek geen porno maar hij wel. Dat was de waarheid. Maar dat maakt jaren later precies niks meer uit. Zij zijn dat allemaal vergeten. Maar voor mij is het alsof al die zaken gisteren gebeurd zijn... ze zitten onverwerkt, in bulk opgeslagen op de meest toegankelijke plek in mijn hersenen. Geluk, vertrouwen, goede herinneringen, ... die zitten achteraan, onder een laagje vuil.

Ik ga al jaren neer. Tegen de grond. Ik ploeter verder maar waarom. Ik wou willen zeggen dat het me moeite kost om verder te doen, maar dat is een leugen. Ik ben nooit anders gewoon geweest. Het leven was altijd al een angstige belevenis, vol vijanden en zonder kompanen. Wat ik wel kan zeggen, is dat ik er op deze manier niets aan heb, aan dit leven, en dat als het niet meer beter wordt het ook niet meer hoeft. Eerlijk. Zonder drama. Maar dit is niet leuk meer, dit is saai, dit is onzinnig.

Elke keer ik me weer optrek aan iets, besef ik nadien dat ik mezelf weer iets aan het wijsmaken was. Zoals vroeger mijn fantasieverliefdheden het enige waren dat me staande hield op school. Het enige waar ik kon naar uitkijken. Ik wist ook wel dat dat allemaal bullshit was... maar ooit zou daar verandering in komen. Ik moest iéts doen om 'gelukkig' te zijn, om verder te willen doen, om te kunnen dromen ...

Maar ik ben het dromen moe. Geen van mijn dromen zijn uitgekomen. Geen van mijn verwachtingen bij het leven zijn uitgedraaid zoals ik had gehoopt. En neen, er is ook niks beter of anders voor in de plaats gekomen... alleen maar meer van dezelfde shit, meer van dezelfde kutgedachten, meer van dezelfde eenzaamheid, meer van dezelfde gespannenheid en stress, meer schuldgevoel en schaamte dan ooit, meer woede en kwaadheid en onmacht omdat ik er maar niet uitgeraak.

Zondermeer verloren

Ik kan er nog heel slecht mee om. Ik hou me sterk en straf maar mijn innerlijke schreeuw wordt een - door merg en been- huil waar ik niets kan tégen doen, maar ook niks meer méé kan doen.

De eenzaamheid, het gevoel van 'niet op mn gemak', ... het blijft hardnekkig aan mijn kop knagen.

De extra druk van 2 grootouders die aan hun laatste dagen/weken bezig zijn - de beslissing is (zoals altijd) eenzijdig de mijne. Alle verantwoordelijkheid ligt bij mij en draait weeral zo uit dat ik overkom als de onredelijke want 'voel je niet verplicht' en 'ik hou je op de hoogte' staan vermeld in het smsje van mijn moeder. De moeder die zich niet verplicht voelt om mij graag te zien, de moeder die zich niet aan de regels houdt als het op 'grenzen overschrijden' gaat. Schizofreen of autistisch of ongelukkig of dronken... het zijn niet langer excuses waarmee zij zich tegenover mij kan redden. Ik kan soms het leven op zich niet aan, en ik heb weinig tot geen manieren geleerd of voorbeelden gehad hoe je daarmee om kan gaan.

De boodschap die ik al vaak woordelijk heb uitgesproken is : 'help'.

'Help mij'

- Ja maar je gaat het zelf moeten doen!

'Ja maar dat lukt (duidelijk) niet'

- ...


Al jaren zit ik met die gevoelens. Al te lang.
Als je je tienerjaren spendeert met bang zijn, beschaamd zijn, daarop gewezen worden 'allez doe eens normaal' maar tegelijk constant met de vinger gewezen worden voor 'de dingen die je verkeerd doet'... als je in bijna elke interactie uiteindelijk bij diezelfde kwestie terechtkomt...

Wel... dan is het moment daar dat hulp aangewezen is. Want ik weet niet hoe lang ik deze donkere momenten nog aankan.


Al bijna tien jaar heb ik verschillende blogs... het was shockerend voor mezelf om onlangs oude berichten te lezen (van 2006) waar de depressie afdruipt. Grootouders, ouders, ... 'jaja we lezen je blog'.

En dan nog durven beweren 'je was toch een gelukkig kind'. Ik ben nooit gelukkig geweest... altijd bang, beschaamd, gepest, geviseerd, altijd speciaal, altijd de rare, altijd verkeerdelijk 'dat meisje daar' of (voor mij nog veel erger) 'die jongen die er als een meisje uitziet'...

Hoe kan het dat ik argumenten moet aanbrengen om te erkenning te krijgen voor mijn eigen verdriet. Ik kàn daar geen uitleg meer aan geven, het gevoel van falen, van schaamte, van constant trekken en duwen, ... zijn verstikkend op momenten als deze.

En ondertussen liggen ze daar te sterven en twijfel ik zo hard wat ik moet doen en waarom ik elke moeilijke stap in mijn leven precies zonder de steun van mijn familie of vrienden moet doen. Ik besef dat niemand dit voor mij kan beslissen... maar ik kan het ook niet aan. Dit is niet de rust die ik nodig had, de reden waarom ik samen met iedere begeleider besloten had dat het in mijn geval uitzonderlijk toch beter was om mijn familie dan maar gewoon links te laten liggen. Ik wou dat het zo makkelijk was, dat ik geen gevoelens had whatsoever naar elk van die mensen...

Ik wou alleen maar vrij zijn. Dat wou ik al toen ik 10 was en hoopte dat mijn ouders verongelukt waren toen ze me eens kwamen ophalen en (uitzonderlijk) te laat waren... en dat wil ik nu nog altijd.

Dat 'vrij zijn' geen goede manier is om het uit te leggen... daar heb ik geen boodschap aan. Dat is het woord dat ik aan mijn gevoel geef, wie waagt het om te zeggen dat dat niet klopt?
Dit is geen vraag... maar een aanklacht. Want 'vrij zijn' begrijpt niemand en aangezien ik hulp vraag maar niet kan uitleggen waarmee ik hulp nodig heb zal het helaas weinig verschil maken.

'Trek uw plan. Hier nog 1 of 2 extra verantwoordelijkheden erbij. Mss binnenkort mijn job kwijt. En dan wordt de financiële - en daardoor woonsituatie ook rampzalig... '

En ondertussen maar ambras maken omdat ik blijkbaar nog altijd heel fout communiceer. Wel ja. Hoe doe ik het dan zodat het wel klopt.

Ik moet mezelf zijn maar mag tegelijk mezelf niet zijn.
Of mezelf zijn en inzien dat ik dus een vrij irritante mens ben.
Maar hoe is het dan mogelijk om jezelf graag te zien?

Vrij zijn. En tegelijk me verbonden voelen. De zaken die de meeste mensen als vanzelfsprekend ervaren (want de meeste mensen hebben op zijn minst wel 1 jeugdvriend of familielid of ... - en de meeste mensen zijn wel bezig met wat anderen van hen denken maar niet in zoverre dat het verstikkend en verlammend werkt).

Ik krijg wat de indruk, en ik begrijp dat, ... mensen keren zich weg van mij. Ik ben een cynisch donker gat waar soms (naar't schijnt) wel grappige dingen uitkomen... maar over't algemeen moet ik vooral stoppen met zagen.

En die muziek 'carriere'... gohja... forget about it.