Schrijven

Soms schrijf ik gewoon omdat ik zin heb om te schrijven. Als ik schrijf slaag ik er beter in mijn gedachten te structureren. Niet alles tegelijk maar stap voor stap. Geen chaos meer.

Als een grote berg puzzelstukken die worden samengevoegd tot een leesbaar beeld. Stuk voor stuk tot je er bent. Het verschil met een puzzel is dat ze de afbeelding al op de doos zetten.

Gisteren namiddag dacht ik na over wat ik had geschreven. Over waarom...

Het lijkt zo ver weg, zo stom nu. Soms gaat het plots weer beter en dan voel ik mij als een verwend kind dat klaagt omdat het geen televisie mag kijken... het einde van de wereld... er is niks ergers dan géén tv mogen kijken...

- Mag het nu?
- Neen binnen een kwartier, als het 19 uur is.

De verlossing is zo dichtbij en toch kan je als kind niet voorbij die 15 minuten kijken...

Ik mag niet vergeten dat het doel in zicht is... het doel is ALTIJD in zicht want het leven is het doel op zich. Los daarvan... is er toch echt wel een doel in zicht. Binnenkort een paar optredens... ik wou dat ik er effectief naar kon uitkijken i.p.v. sterven van de schrik om wat er allemaal fout kan lopen... hoe IK het kan verkloten.

Meest schrik heb ik om me compleet afwezig... of zelfs beter nog: verwijderd te voelen. Wat ik leren herkennen heb als de FLIGHT van fight or flight. Ik heb dit nooit gehad vroeger. Misschien omdat ik altijd al in groep heb opgetreden.
Het voelt dan alsof ik er niet echt ben. Lastig als je muziek wil brengen, daar moet je toch echt wel zelf voor aanwezig zijn - en niet enkel de in plastic bubbel-folie verpakte versie van jezelf.
Ik ben dan meestal zo ver weg dat ik moeite heb met normaal communiceren... niet: 'hij is nogal stil, 't zal van de zenuwen zijn...' neen... alle zintuigen op scherp en niks filteren, alle mensen rondom mij, zelfs degene die ik ken worden er teveel aan... vorige keer trilde ik zo hard van de zenuwen dat ik er niet in slaagde om deftig een plaat op te leggen... Vroeger gingen mijn zenuwen ook meteen weg als ik bezig was... vorige keer ben ik pas tot rust gekomen nà de 2 uur durende set. Het voelde alsof ik net toegekomen was.

En de enorme schaamte... om niks.

Mijn lichaamstaal is dan zo enorm fout, dat mensen mij niet eens durven benaderen... omdat ik er boos of geërgerd uit zie... eigenlijk wil ik op zo momenten gewoon weglopen en nooit meer terugkomen... maar dat kan natuurlijk niet...

Overdenking

Niemand leest dit. Enkel mijn vriendin. Toch gebruik ik hier liever geen namen... omdat wat ik hier schrijf zo persoonlijk is - en soms over mensen in mijn directe omgeving gaat...

Toch zou ik willen dat iedereen dit leest... niet omdat het zo cool is (want dat is het niet)...
Gewoon omdat dit is wie ik ben. Dit is mijn zo goed als ongefilterde gedachtengang. De echte versie van mij. Niet de versie die de meeste mensen te zien krijgen. Misschien is het hier iets donkerder dan in het echt... alhoewel.

Dat het 'cool' of 'goed' is wat of hoe ik hier schrijf is geen reden waarom ik vind dat mensen dit moeten lezen...
Maar waarom is de reden  - dat ik niet wil dat mensen dit lezen - dat het de waarheid is. Ik ben echt zo, ik denk echt zo, het is niet overdreven, het is niet om op te vallen... het is hoe ik denk.

Hierboven staat een leugen... ik wil wél dat mensen dit lezen, net omdat het de waarheid is. Ik ben alleen bang dat ik dan aanzien word als aan wie ik zelf een hekel heb: mensen die online zielige tekstjes of statussen posten om toch maar wat respons te krijgen... zielig gedoe van mensen die beter eens in zichzelf zouden kijken en stilstaan bij het feit dat je aan 'vriendschap' uit medelijden niks hebt.

Zagen en zagen en zagen en zagen... en hoeveel stappen voouit?

Geen enkele. Of wel.

Misschien is dat niet van tel.

Leven in eenzaamheid is niet wat ik wil. Ik wil tussen mensen zijn, die zien wie ik ben. Ik ben het beu om altijd tegen mijn zin (tegen mijn gevoel) dingen te doen... maar als ik ze niet doe, gebeurt er helemaal niks.

Ouders, vrienden, werk, ... het is een constant gevecht. Altijd spanning, onzekerheid, schrik om het foute te zeggen of te doen, het besef dat je iéts moet doen, altijd mezelf de schuld geven ook al zal ik dat nooit toegeven. Zelfs voor alles wat vroeger gebeurd is met mijn ouders, de relatie tussen mijn moeder en mijn vader, hoe het de laatste jaren voor ze echt uit elkaar gingen liep, daarna, toen ik me gevangen voelde maar alleen maar kon vluchten. Roepen en brullen was wat ik wou, maar niet kon... schudden en wenen terwijl de daders van het kwaad zichzelf als jury en rechter opstelden. De ene (geen familie) glimlachend, de andere (vader) zich distantiërend van heel het gebeuren... 'ik was mijn handen in onschuld' vertelde hij me met zijn blik, net voor hij zich afwendde van zijn huilende, trillende en moe getergde zoon.
Ik ben misschien een lafaard... maar dat is hij ook. Onbestaande deuntjes fluitend of neuriënd. Een echt gesprek kon blijkbaar enkel toen ik hem 'zwaar kwetste' toen ik vertelde dat ik zou vertrekken en bij mijn moeder ging inwonen... niet dat ik dat wilde... maar ik kon het niet langer aan. Zelfs toen gaf hij mij van alles de schuld.

Ik draag dit allemaal mee, constant... niks van al deze dingen is ooit opgelost, uitgesproken... erger nog, iedereen blijft zich gedragen alsof ik degene ben die een verzoening in de weg staat. Terwijl ik eigenlijk niet eens nood heb aan een verzoening... denk ik. Zelfs dat weet ik niet. Niet dat het goed met me gaat... het gaat eigenlijk zelfs weer slechter en slechter. Dat kan - gelukkig of zo - opeens weer veranderen... het kan ineens weer goed gaan.

Waarom blijf ik hier schrijven... misschien dat als ik iemand vind die ik voldoende vertrouw om me te helpen deze shit allemaal uit mijn hoofd te krijgen... dat ik die persoon dit alles kan laten lezen. Het is een rustige en eerlijke versie. Ik schrijf beter dan dat ik praat. Zeker over gevoelens...


Aan de trotse vader die dit (hopelijk) ooit leest: thanks for nothing, asshole.

Further down...

"De weg naar mislukking ligt bezaaid met meevallers." - zonderwerp

"I try to see people for who they are, not for who I would want them to be." - zonderwerp

Als je het leven ziet als een weg, een traject, als vooruitgaan... dan heb ik soms het gevoel dat ik door een golftop wordt meegesleurd... goede momenten. Positieve momenten. Vooruitgang. Ik kijk achterom en zie daar mensen liggen in het water, peddelend, de meeste kijken hoopvol. Hier en daar iemand met een doffe blik. Hier en daar zelfs iemand die uitkijkt over de volle zee, twijfelend...

Elke schuimkop die ik mis is een terugval. Hoe ouder ik word hoe meer mensen ik aan land zie kruipen. Het feestje is dààr.

De groep mensen waarvan ik dacht ooit deel uit te maken blijft even onbereikbaar, ik zie ze, ik kan ze horen juichen...

Ik ben een massochist. Ik doe mezelf graag pijn door te graven naar het waarom. Als ik schrijf voel ik geen verlichting, geen opluchting, geen vrede met mezelf, geen rust, geen gewicht van mijn schouders...

Misschien dat ik al een hele stap dichter zou zijn als ik tenminste wist wàt ik voel. Depressie, sociale angsten, stress door mijn 'familie' en werk gecombineerd met frustratie en haat. Kwaadheid, woede die nooit geüit is.

Van alle beelden die door mijn kop blijven draaien, van alle filmpjes die dagelijks worden afgespeeld, is er geen enkel waar IK eens degene ben die sterk is. Overal blijf ik gekraakt achter, glimlachend, schouder aan schouder met de antagonist in het verhaal... of helemaal alleen. Ik deed vroeger al wat ik nu doe, dat heb ik altijd al gedaan... ik probeer alles een plaats te geven door de informatie over een gebeurtenis te herhalen en te herhalen en te herhalen tot alleen het negatieve overblijft. Het negatieve is de realiteit. Er is geen enkele reden om te denken dat ze je rug proberen breken omdat ze je leuk vinden... In alle filmpjes sterf ik zachtjes, in stilte, temidden van de massa....

Eén filmpje. Er is er één waar ik zonder schaamte kan aan terugdenken. Een moment waarin ik de juiste dingen zei en voelde (zelfvertrouwen) - met succes. Als mensen merken dat hun pesterijen geen vat hebben geven ze het op, halen ze je aan... Vanaf toen ging het op school wat beter... al had dat meer te maken met het feit dat ik kort daarvoor ook eens grof was geweest tegen een persoon die nog minder geliefd was op school (dochter van 2 leraars)... daarmee win je eindeloos respect...

Back 'down the rabbit hole'...

Ik maakte eens een nummer dat ik 'down the rabbit hole' noemde. Het is nooit afgewerkt - helaas. Het gevoel dat ik bij dat zinnetje heb is zoals ik me voorstel dat het voelt om in een grote langere versie te zitten van de draaikolk die ontstaat als je de stop uit een volgelopen bad haalt. En trager.

Of een omgekeerde tornado.

Het gevoel van naar onderen/achteren gezogen te worden, hardnekkig proberen vat te krijgen op alles waar ik langsgesleurd word.

Ik twijfel al een tijdje om er terug te beginnen over schrijven...

Twijfelde omdat ik denk dat het mij niet helpt.
Het voelt niet als weg-schrijven... het voelt als inschrijven. Inboeken. Vastleggen. Zwart op wit. Geen weg terug. Een nieuwe lijn op de grond vanwaar ik enkel vooruit kan en niet meer terug. Al is vooruit niet altijd de goede richting.

Ik voel me vaak weer vreemd tussen mensen. Opgejaagd, zenuwachtig, onophoudelijke spanning. Is het stress? Angst om 'normale' sociale dingen te doen...

En toch stap ik - vaak - uit mijn 'comfort zone' op een manier die voor andere mensen dan waarschijnlijk net enorm griezelig lijkt... Op den duur wordt 'mensen ontmoeten die je niet kent' een nieuwe comfort zone. Nieuwe mensen zijn neutraal terrein - geen verplichtingen - geen verwachtingen. Vreemd genoeg heb ik daar minder problemen mee (angst) dan om met een vriend op café te gaan...

Gisteren bedacht ik dat de stress/zenuwen/vluchtreflex soms zo groot is dat het bijna verlammend is. Stress hoort een positieve boost te geven, dat heeft het bij mij altijd gedaan vroeger.

Ben ik de drama queen. Ben ik een aansteller. Ik weet het niet.

Mijn ouders (zowel vroeger - als nu) doen er niet veel goed aan. De ene kant doet het onbewust, de andere kant doet het - volgens mij - wel doelbewust. Er is niet veel nodig om mij te kraken. Ik heb heel mijn puberale leven tussen mensen gezeten die dat probeerden. Eigenlijk zijn ze daar altijd in gelukt. Ik speel al heel mijn leven het spelletje mee... doe vriendelijk tegen mensen die me (openlijk) te kakken zetten.
Het is een rolletje... het slechtste rolletje ooit. Maar wat moet je doen als er niemand anders is...

Waar ik mezelf altijd van overtuig is dat het niet uitmaakt hoe erg de dingen waren die ik heb meegemaakt - want al bij al valt dat nog wel mee. Ik ben nooit in elkaar geslagen. Er is nooit echt iets van mij gestolen of afgepakt... en toch...

Het gevoel blijft hangen.... ik herbeleef elk moment, beelden blijven spoken in mijn hoofd. Ze moeten eruit.