Zin

Als het de moeite nog is, dan weet ik niet waarom.

Om nog honderd keer te lachen met dezelfde banale grapjes, evenveel keer je excuses te moeten horen waarom je 'ik weet het, weeral' te laat bent of onze afspraak gewoon vergat. Telkens toneel spelen omdat je anders niemand meer overhoudt.

Het leven (van andere mensen) lijkt een eindeloze herhaling van hetzelfde.
Standaardfoto's in ditto vakantiebestemmingen. De onderschriften zijn voorspelbaar. Iemand verjaart. Verjaardagswensen zijn vierkwart autoaanvulling. Gesprekken over 'zaken die ertoe doen' lijken zichzelf te karikaturiseren wanneer elk inzicht talloze keren vereenvoudigd wordt, de gemeenschappelijke deler al lang geleden geschrapt.

Mijn leven is een herhaling van mijn jeugd. Wachten op dat moment van goed-genoeg-voelen. Goed genoeg om mezelf te mogen zijn.

Ik doe niks meer. De eindeloze herhaling is tastbaar en ik heb geen idee hoe ik de idiotie daarvan terug kan vergeten. Het gevraagde is hetzelfde, de oplossingen ook, hoe vaak je ook opzettelijke fouten verdoezelt in de hoop een nieuwe uitkomst te vinden.

Hoe kan iets nog zin hebben. Hoe kan ik nog zin hebben.

Sleutel op de deur.

Van die dagen waarop je om 11u al zoveel moeten communiceren hebt dat je kop aanvoelt als watten en je gedachten chaotisch zijn geworden met inhoud en dynamiek die door anderen is geproduceerd.

Daarom dat ik soms niet wil communiceren. Omdat ik het eigenlijk niet kan, tenzij ten koste van mijn eigen rust.

Het creëert gewoon direct chaos als ik 'er nog niet klaar voor ben'.

De ene persoon creëert al wat meer chaos dan de andere natuurlijk. Moeilijk te zeggen hoe dat juist komt.

Ik wil eigenlijk in het begin van de dag aan niets denken of heel langzaam beginnen denken aan dingen. Mijn tempo. Mag dat?

Een mail, telefoontje of sms verplicht mij om plots op volle toeren te draaien, om antwoorden te kunnen formuleren. Zelfs niet antwoorden brengt geen soelaas, dan blijft het toch in mijn kop jagen. Het voelt als energie die ik naar buiten stuur, moét sturen, terwijl ik nog niet genoeg energie heb opgebouwd om de chaos wat onder controle te kunnen houden. Ik kàn dan met moeite een zinnig antwoord formuleren, en nadien ben ik compleet prut.

Het voelt zo: er is een kamer met de naam 'externe communicatie' waar ik pas binnenga als ik er klaar voor ben. Anders blijft die deur dicht.
Soms moét ik die kamer betreden op momenten dat ik er echt niet klaar voor ben en kan ik al die informatie en gedachten en zo nog niet aan. Ik betreed die kamer dan toch, terughoudend en een beetje bang, niet genoeg beschermd tegen de overweldigende invloeden ervan.

Overprikkeld? Doodop, dat alleszins.

Dat is wat contact met mensen met mij doet. Soms. Dat ik daardoor soms veel tijd nodig heb om terug tot mezelf te komen zorgt ervoor dat ik soms dagen alle contact met eender wie moet mijden, maar dat is zo enorm eenzaam. Soms kies ik bewust voor die pijnlijke eenzaamheid omdat het gevoel van 'niet in mezelf te zijn' nog veel ambetanter is. Bovendien geraak ik daar niet zo snel weer uit, als ik mijzelf de tijd niet geef.

Vind ik dat leuk, om soms te merken dat ik compleet op ben, dat ik afstand moet nemen. Vaak lukt dat niet, omdat het niet begrepen word en daardoor niet gerespecteerd. Vaak ook omdat ik mijn eigen grenzen niet zo duidelijk aangeef. Soms omdat die grenzen redelijk wisselvallig lijken.

Dat ochtendhumeur waar niemand rekening mee kan houden en soms dagen aan een stuk duurt.

Ik voel de gevolgen. Ik kan het op niemand steken, maar ik schijn niet bij machte te zijn mijzelf hiertegen te beschermen, vooral omdat ik niet té ambetant wil overkomen naar mensen die dat niet verdienen en ze ook gewoon niet kùnnen weten wanneer het te veel is en wanneer niet.

Het is ook niet zo, dat ik me per sé slecht voel op momenten dat ik niet wil communiceren. Het is dan gewoon nog te vroeg, bij wijze van spreken. Een paar uur later kan alles mogelijk zijn. Helaas heb ik moeite mezelf af te schermen tegen de negatieve gevolgen van externe communicatie waardoor de dag snel volledig om zeep lijkt.

Gedachten zijn wollig. Alles zweeft wat door elkaar. Conflict. Loyaliteit. Vriendschap. Praktische zaken. Een grote tornado. Niet nodig. Niet belangrijk. Altijd overweldigend.

Dit uiten = altijd kwetsend.

En niemand niemand die dat schijnt te begrijpen.

flatlined

En dan is er weer plots dat moment van verhoogde innerlijke rust. Het besef dat alles is hoe het is en dat het niet anders kan. Dat werken aan de toekomst het enige is dat nut heeft. Vastklampen aan het verleden doet alleen maar pijn. Zoeken naar oorzaken maakt het allemaal nog veel complexer.

Dat heerlijke gevoel van kracht en besef dat controle een illusie is.

Soms eens 5 minuten.

En dan steekt twijfel weer de kop op. Verveling. Eenzaamheid. Piekeren. Wegduwen.

Ach.

Kakakaka

Verveling.

Wanneer kan ik hetgeen IN mijn kop en lijf zit, eruit laten komen. Wanneer is daar eens een plaatsje voor.

Nu?

Neen, want het voelt allemaal verkeerd. Alles voelt verkeerd. 

'Zet je erover' zeggen teveel mensen. Nog veel meer mensen zeggen helemaal niks.

Ik weet niet wat meest pijn doet. Pijn hebben of er zo alleen mee zitten (en beseffen dat dat niet anders kan).

Al die tijd dat ik hier alleen zit, ben ik kwijt.

Zit ik echt te niksen. Neen. Sinds ik een tiental jaar geleden gecrasht ben spendeer ik het meeste van die tijd met dingen proberen bijleren... als dat enigszins lukt. Me verdiepen in zaken die ik plezant vind, zonder dat ik ze kan doen nu, dus ik lees en leer erover.

Maar waarom eigenlijk nog? 

Alsof ik een oneindig lange film opgezet heb over iets dat me passioneert en ik moet me er maar bij neerleggen dat naar die film kijken het dichtste is bij echt leven wat ik zal bereiken. 

Bullshit?

Zo voelt het wel. Iedere dag weer.

Tijd is mijn grootste vijand. 

Er is zoveel tijd verloren gegaan waarin ik me compleet hol gevoeld heb waar ik geen enkele herinnering aan heb, tijd die ik kwijt ben, jaren, tien, vijftien? Ondertussen 33 en ik zit 'hier' al over te piekeren sinds ik begin de 20 was. De dagen kunnen niet snel genoeg om zijn. Ik haat het hier. Ik heb er geen plezier aan. Anderen hebben ook vooral last van mij. Als dat te hard is, dan klopt het alleszins dat er weinig mensen plezier aan/met me beleven.

Al 2 jaar 'op zoek' naar iemand die gewoon eens een second opinion over iets kan geven.

Al 15 jaar op zoek naar mezelf. 

Ik ben er al? Neen, toch niet. Dat is het net. Hoe vaak men er mij ook probeert te overtuigen dat het niet zo is, en hoe vaak mijn ontkenning als onwil wordt aanzien, het is gewoon niet zo.

Een kapotte identiteit kunt ge misschien repareren, maar iemand die nog altijd op zoek is naar zijn stem kan je niet helpen door te zeggen dat hij zijn stem al heeft.

Actie

Straks.

45 minuten.

En moet ik nu hopen dat ik daar straks zit kapot te gaan?

Moet ik vragen of de therapeut überhaubt wel ervaring heeft met 'Complex PTSD', want dat is de juiste term. Er wordt niet meer gesproken over type 1 of type 2 bij de 'complexe' variant... omdat het compleet iets anders is. Therapie die voor één 'probleem' werkt zal waarschijnlijk niet werken voor het andere probleem, dat kan ik weten door over de methode te lezen, maar dat leek de therapeut zelf ook toe te geven.

Toch geef ik het een kans.

Als ik nadien tegen mensen zal vertellen dat het niet werkt, zal het wel weer op mij gestoken worden, dat ik te negatief ben enzovoort. En als ik zal uitleggen dat ook de therapeut er niet veel geloof in had, zullen mensen het ook op mij steken, dat het toch onzin is om geld, tijd en energie te steken in therapie waarvan je 'weet' dat ze niet werkt.

Mijn antwoord: ik weet dat ik moeite doe, heel veel moeite, ... ik steek heel veel energie in het proberen ontleden van mijn situatie, simpelweg omdat ik ondertussen ingezien heb dat ik de enige ben die dat kan. Is het omdat ik een uitzonderlijk brein heb? Geen idee. Ik zoek een oplossing, maar het is heel moeilijk want veel hangt af van mijn 'performance' bij de therapeut... en alle foute conclusies hangen dus ook van mijn performance af. Hoe hard ik ook brul dat het de anderen hun schuld is dat ze mij niet ernstig nemen, is het schijnbaar iets dat ik veroorzaak.

Het meeste tijd dat ik bij een therapeut kreeg was 60 minuten.

Dat werkt toch niet zo. Ik moet veel vertellen om een compleet beeld te geven, en dat kan echt niet op een uurtje. Toch, als het uur voorbij is dwalen de blikken af en gaan gedachten naar de welverdiende middagpauze (zeker na een zwaar geval als ik).
Dat is menselijk en begrijpelijk, maar daar ben ik echt niet mee geholpen.
Het is toch compleet absurd dat ik mijn levensverhaal in stukken van een uur moet kappen.

'Moet jij dan altijd gans je levensverhaal doen?'

Ja, eigenlijk wel. Het is doordat ik telkens maar één klein facetje kan belichten dat men allerlei gehaaste conclusies trekt... ik denk telkens: wacht toch even met conclusies trekken (of zeggen dat iets niet kan), want ik ga daarmee naar huis en probeer dat een plaatsje te geven, en echt waar, er zit zo al genoeg chaos in mij.

Ik besef dat ik het enorm onaanvaardbaar vind dat alles in stukjes van een uur moet gekapt worden... het lukt NOOIT om de draad terug op te pikken bij het vorige gesprek... en dat kan toch heus niet mijn verantwoordelijkheid zijn? Ik kan proberen doorgaan over iets, maar als men al op voorhand concludeert dat 'die zaken er toch niet meer toe doen' dan merk ik ook wel dat men het niet hoort voor wat het is.

EMDR

Morgen traumaverwerking.

Ik weet niet welk trauma ik moet kiezen.

Datgene waarin er seksueel overschrijdend gedrag gebeurde toen ik 6 was.
Of die keer dat die oude vent me 'daar' aanraakte om te zien of ik wel echt een jongen was?
Of die keer dat ik als kleuter gestraft werd omdat ik zogezegd express in mijn bed plaste?
Of die keer dat ik zo bang was dat ik in mijn broek heb geplast?
Of moet ik het zoeken in de totaalheid van mijn bestaan, waarin ik aanvoelde dat ik iets tekort kwam, maar niet in staat was daar als kind iets aan te doen, dus me er maar bij neerlegde... en het permanente gevoel van onveiligheid dat ik nooit helemaal van me kunnen afschudden heb.
Of moet ik kijken naar de ruzies tussen mijn ouders, die nooit gingen over simpele dingen, maar altijd over zaken als bedrog. En zelfs als het daar niet over ging, voelde ik dat het daar wel over ging.
Of moet ik het zoeken in de emotionele afstandelijkheid van gans mijn familie, waardoor ik me enorm alleen voelde maar tegelijk het gevoel kreeg dat dat maar normaal was.
...

Wat?
Tegen morgen moet ik het weten, want dan moet ik alweer 60 euro neerleggen voor iets dat ook weer niet echt geschikt is voor iemand met de complexiteit van mij.

Ik schaam me zelfs dat ik het zo zeg, alsof dat iets is om mee te stoefen.

stilte

Alweer een paar dagen geleden dat ik gepraat heb met iemand.

Ik heb geen schrik om alleen te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Soms is het de enige 'juiste' oplossing, ook al ga daar ook aan kapot.

Nooit normale liefde en acceptatie gekregen en nu moet ik me terugtrekken van alles wat met liefde te maken heeft omdat het gewoon een kettingreactie van onverdraaglijkheden met zich meebrengt die er tòch voor zorgen dat ik me terug heel alleen voel, maar dan in een context waarin dat eigenlijk niet zou mogen, waardoor ik dààrover begin te piekeren... en mijn gevoelens op dat moment zijn zo overweldigend dat ze niet ernstig genomen worden en enkel gezien worden als een resultaat van mijn veranderde staat. Ja, daar word ik redelijk gek van.

Ik heb gisteren gepraat met de chiropractor en diens onthaalmedewerker, de eerste vroeg ik enkele details over hoe hij bepaalde zaken test, de tweede ontving mijn centen.

Ik heb het idee dat het dus nog wel meevalt, het is niet dat ik compleet afgesneden zit van alle menselijkheid. Mijn opvoeding heeft er echt voor gezorgd dat ik zo naar de dingen kijk. Ik voel natuurlijk dat ik kapotga. Ik hunker naar een menselijk woord, een aanraking, ... en dat is iets waar ik al gans mijn leven mee rondloop... maar iets zorgt er telkens weer voor dat ik enorme lange periodes de eenzaamheid maar moet accepteren, omdat ik 'er' gewoon niet mee om kan.

Mensen komen dichtbij. Hun wensen worden mijn wensen, omdat ik mijn eigen wensen niet nààst die van anderen kan plaatsen. Het is of het ene of het andere. De tussenweg is er niet. Het lijkt altijd neer te komen op: ik werk samen met anderen, de anderen werken niet samen met mij.

Klopt dat?

Wat doet het ertoe. Als iets onmogelijk voelt voor mij en ik probeer door te zetten dan leidt het toch altijd maar naar nog onmogelijkere problemen omdat ik mijn eigen impulsen heel snel begin te verdringen en ik 'wegzink' in iets dat heel venijnig wil uithalen, héél hard probeert dat niet te doen maar op een 'normale' manier probeert zijn wensen te verdedigen. Dat gaat uiteraard niet meer vanuit die staat. Onbegrip volgt en versterkt vooral dat ganse mechanisme.

Hier zit ik. Nood aan heel veel doodnormale dingen. Waarom kan ik er dan allemaal zo slecht mee om.

Jaja, autisme. Moeite met voelen. Ok, check, dat lijkt te kloppen.
Hoogbegaafd. Ook dat nog. Analytisch denken is het enige denken dat bestaat. Piekeren is de enige echte 'output' aangezien ik tegenwoordig mijn brein nergens voor kan gebruiken... dus het zit hier maar, hongerig naar een uitdaging. Gefrustreerd.
ADHD, tamelijk zeker van wel. Hoe anders verklaar ik die enorme jachtige energiestromen die soms zelden maar soms heel vaak door mijn lichaam jagen. Rustig overkomen is tweede natuur geworden. Tics waren niet iets waar ik zelf last van had, neen tics waren iets dat mij en mijn ouders beschaamde, bovendien deed ik het erom. Dat concludeerden mijn ouders. Hulp bieden of verlichting hebben ze nooit gedaan. Ze maakten het alleen maar erger en neen, ze zijn daar nooit mee gestopt, hun 'frank' is nooit gevallen dat zij me misschien konden helpen.
En dan nog fucking dissociatief (depersonalisatie) stoornis ook.... godverdomme. Plots blijken al die onmogelijke ervaringen (ik voelde me plots meer 'mezelf' als ik een weekje weg was van huis, dat was snel terug over als ik thuis was natuurlijk) heel goed mogelijk en net aan te tonen hoe problematisch het was. Normale schizo's vervallen af en toe in een 'andere staat' dan 'zichzelf'. Bij mij is het omgekeerd. Ja dat kan. Als je iemand lang en consequent (of net inconsequent) genoeg kleineert, vernedert, isoleert en vervolgens verstoot... dan ben je aardig op weg om 'iets' vreemds te creëren.

Dat 'iets' ben ik.


Het enige wat ik wil is dingen delen met mensen. Kennis. Warmte. Passie. Interesse. Tijd.
Net die dingen maken me telkens weer opnieuw knettergek waardoor ik er afstand van moet nemen.


Waarom ben ik hier nog?