Dan schrijf ik beter niks...

Ik ben gewoon kwaad en verdrietig. Erover schrijven maakt het momenteel alleen maar erger.

In de hoek.

Soms zie ik het gewoon allemaal een beetje somber in. Te weinig dingen die mijn kop bezighouden waar niet moet over nagedacht worden. Alles is beredeneerd, afgewogen, voordelen, nadelen, rekening gehouden met mogelijke onvoorzienbare omstandigheden, er is voorspeld wat er zal gebeuren en alles wordt opgehoest, herkauwd en brokje per brokje terug doorgeslikt. Begin terug van start... en opnieuw. Telkens opnieuw. Altijd maar opnieuw. Geen vrienden. Ik heb geen vrienden. (ik heb er een paar).

Altijd achteruit terwijl ik vooruit wil en vergeet dat nu bestaat. Ik draai rondjes rond mezelf en er is niemand die mee komt doen. Er is niemand die dat kan, toch niet voor lang. Na een tijdje neemt iedereen afstand - desnoods doe ik het zelf.

Ik schrik mensen af door mezelf te proberen zijn - daardoor word ik iemand die ik zelf niet wil zijn. Ik weet dat sommige dingen anders kunnen, maar het moet mogelijk zijn.

Het voelt niet alsof ik een keuze heb. Die heb ik volgens mij ook niet... Je bent wie je bent - ondanks eigen bedenkingen of wensen.

Werken en kuisen.

Gisteren had ik een gesprek met een vriend over mensen in dienst nemen met dienstencheques...
Over de dienstencheques gaat het mij niet, maar wel over het volgende...

Wat is er logisch (van mensen in het algemeen) om deze redenering of leef-wijze normaal te vinden:

- Hard (maar vooral veel) werken om genoeg geld te verdienen om o.a. een groot huis te kunnen kopen/huren.
- Geen tijd meer hebben om je eigen huis te kuisen, dus iemand anders betalen om het voor je te doen*.

Vroeger (als ik het mij correct herinner) was dit iets dat enkel bij de 'rijke' mensen zagen... Nu zie en hoor ik dit overal rondom mij, van mensen die méér werken dan ik maar minder overhouden op het einde van de maand.

What the fuck?

*Zolang we allemaal maar aan het werk zijn (ipv ons eigen leven te leven) en bijdragen tot het systeem dat ons leven hypothekeert tot we pakweg 65-70 jaar zijn, zijn we goed bezig!

Touwtjetrek

Ik kwam gisteren een vriend van me tegen die ik al heel lang niet meer gezien had. Ook al is het minstens 7 jaar geleden dat ik hem zag, hij zag er nog net hetzelfde uit. Vreemd. Ik vraag me af of ik er voor hem ook nog hetzelfde uitzag - ik ben toch wel veranderd... denk ik.

Ik praatte heel even met hem. Het was in een roes - ik weet niet meer waar het juist over ging. Ik kon maar niet geloven dat hij het echt was, na al die jaren. Hij zag er gelukkig uit. Dat vooral. Hij kende ook mijn nieuwe vrienden.
Hij kende zelfs hun bijnaam. Bijnamen die enkel ik en mijn vriendin gebruiken.

Hij verzekerde me dat ik me hem niet inbeeldde. Dat alles ok was. Niet met zoveel woorden...

Het was de eerste keer dat Jonathan me bezocht, nadat hij zich jaren geleden ophing aan een electriciteitssnoer (of was het een gewoon touw?) op de koer van het huisje dat hij huurde. Ik ging niet naar hem kijken toen hij opgebaard lag... mensen begrepen dat niet. Ik ging ook niet naar de begrafenis. Voor mij was Jonathan de herinnering die ik toen al aan hem had. Niet de realiteit van ingevallen ogen en gekneusde hals. Kleren die hij nooit zou gedragen hebben. Een blik in zijn ogen die niet van hem was... Ik herinner me hem zoals hij was toen hij leefde. Ik ben blij dat hij me daardoor nog eens kan komen opzoeken in een droom, zonder dat het een nachtmerrie wordt.


Ik voel me weer beter. In het begin van de week was het anders. Het gaat zo bruusk heen en weer, onder invloed van werk/privé... Ik wou dat ik het me allemaal een beetje minder liet raken. Ik ben soms zo zenuwachtig dat ik niet anders doe dan geïrriteerd reageren... dat is voor niemand leuk.

Zelfs mijn vriendin begint nu toch wel aan te dringen op therapie... soms.

Doe ik zo. Of ben ik zo?

Schrijven

Soms schrijf ik gewoon omdat ik zin heb om te schrijven. Als ik schrijf slaag ik er beter in mijn gedachten te structureren. Niet alles tegelijk maar stap voor stap. Geen chaos meer.

Als een grote berg puzzelstukken die worden samengevoegd tot een leesbaar beeld. Stuk voor stuk tot je er bent. Het verschil met een puzzel is dat ze de afbeelding al op de doos zetten.

Gisteren namiddag dacht ik na over wat ik had geschreven. Over waarom...

Het lijkt zo ver weg, zo stom nu. Soms gaat het plots weer beter en dan voel ik mij als een verwend kind dat klaagt omdat het geen televisie mag kijken... het einde van de wereld... er is niks ergers dan géén tv mogen kijken...

- Mag het nu?
- Neen binnen een kwartier, als het 19 uur is.

De verlossing is zo dichtbij en toch kan je als kind niet voorbij die 15 minuten kijken...

Ik mag niet vergeten dat het doel in zicht is... het doel is ALTIJD in zicht want het leven is het doel op zich. Los daarvan... is er toch echt wel een doel in zicht. Binnenkort een paar optredens... ik wou dat ik er effectief naar kon uitkijken i.p.v. sterven van de schrik om wat er allemaal fout kan lopen... hoe IK het kan verkloten.

Meest schrik heb ik om me compleet afwezig... of zelfs beter nog: verwijderd te voelen. Wat ik leren herkennen heb als de FLIGHT van fight or flight. Ik heb dit nooit gehad vroeger. Misschien omdat ik altijd al in groep heb opgetreden.
Het voelt dan alsof ik er niet echt ben. Lastig als je muziek wil brengen, daar moet je toch echt wel zelf voor aanwezig zijn - en niet enkel de in plastic bubbel-folie verpakte versie van jezelf.
Ik ben dan meestal zo ver weg dat ik moeite heb met normaal communiceren... niet: 'hij is nogal stil, 't zal van de zenuwen zijn...' neen... alle zintuigen op scherp en niks filteren, alle mensen rondom mij, zelfs degene die ik ken worden er teveel aan... vorige keer trilde ik zo hard van de zenuwen dat ik er niet in slaagde om deftig een plaat op te leggen... Vroeger gingen mijn zenuwen ook meteen weg als ik bezig was... vorige keer ben ik pas tot rust gekomen nà de 2 uur durende set. Het voelde alsof ik net toegekomen was.

En de enorme schaamte... om niks.

Mijn lichaamstaal is dan zo enorm fout, dat mensen mij niet eens durven benaderen... omdat ik er boos of geërgerd uit zie... eigenlijk wil ik op zo momenten gewoon weglopen en nooit meer terugkomen... maar dat kan natuurlijk niet...

Overdenking

Niemand leest dit. Enkel mijn vriendin. Toch gebruik ik hier liever geen namen... omdat wat ik hier schrijf zo persoonlijk is - en soms over mensen in mijn directe omgeving gaat...

Toch zou ik willen dat iedereen dit leest... niet omdat het zo cool is (want dat is het niet)...
Gewoon omdat dit is wie ik ben. Dit is mijn zo goed als ongefilterde gedachtengang. De echte versie van mij. Niet de versie die de meeste mensen te zien krijgen. Misschien is het hier iets donkerder dan in het echt... alhoewel.

Dat het 'cool' of 'goed' is wat of hoe ik hier schrijf is geen reden waarom ik vind dat mensen dit moeten lezen...
Maar waarom is de reden  - dat ik niet wil dat mensen dit lezen - dat het de waarheid is. Ik ben echt zo, ik denk echt zo, het is niet overdreven, het is niet om op te vallen... het is hoe ik denk.

Hierboven staat een leugen... ik wil wél dat mensen dit lezen, net omdat het de waarheid is. Ik ben alleen bang dat ik dan aanzien word als aan wie ik zelf een hekel heb: mensen die online zielige tekstjes of statussen posten om toch maar wat respons te krijgen... zielig gedoe van mensen die beter eens in zichzelf zouden kijken en stilstaan bij het feit dat je aan 'vriendschap' uit medelijden niks hebt.

Zagen en zagen en zagen en zagen... en hoeveel stappen voouit?

Geen enkele. Of wel.

Misschien is dat niet van tel.

Leven in eenzaamheid is niet wat ik wil. Ik wil tussen mensen zijn, die zien wie ik ben. Ik ben het beu om altijd tegen mijn zin (tegen mijn gevoel) dingen te doen... maar als ik ze niet doe, gebeurt er helemaal niks.

Ouders, vrienden, werk, ... het is een constant gevecht. Altijd spanning, onzekerheid, schrik om het foute te zeggen of te doen, het besef dat je iéts moet doen, altijd mezelf de schuld geven ook al zal ik dat nooit toegeven. Zelfs voor alles wat vroeger gebeurd is met mijn ouders, de relatie tussen mijn moeder en mijn vader, hoe het de laatste jaren voor ze echt uit elkaar gingen liep, daarna, toen ik me gevangen voelde maar alleen maar kon vluchten. Roepen en brullen was wat ik wou, maar niet kon... schudden en wenen terwijl de daders van het kwaad zichzelf als jury en rechter opstelden. De ene (geen familie) glimlachend, de andere (vader) zich distantiërend van heel het gebeuren... 'ik was mijn handen in onschuld' vertelde hij me met zijn blik, net voor hij zich afwendde van zijn huilende, trillende en moe getergde zoon.
Ik ben misschien een lafaard... maar dat is hij ook. Onbestaande deuntjes fluitend of neuriënd. Een echt gesprek kon blijkbaar enkel toen ik hem 'zwaar kwetste' toen ik vertelde dat ik zou vertrekken en bij mijn moeder ging inwonen... niet dat ik dat wilde... maar ik kon het niet langer aan. Zelfs toen gaf hij mij van alles de schuld.

Ik draag dit allemaal mee, constant... niks van al deze dingen is ooit opgelost, uitgesproken... erger nog, iedereen blijft zich gedragen alsof ik degene ben die een verzoening in de weg staat. Terwijl ik eigenlijk niet eens nood heb aan een verzoening... denk ik. Zelfs dat weet ik niet. Niet dat het goed met me gaat... het gaat eigenlijk zelfs weer slechter en slechter. Dat kan - gelukkig of zo - opeens weer veranderen... het kan ineens weer goed gaan.

Waarom blijf ik hier schrijven... misschien dat als ik iemand vind die ik voldoende vertrouw om me te helpen deze shit allemaal uit mijn hoofd te krijgen... dat ik die persoon dit alles kan laten lezen. Het is een rustige en eerlijke versie. Ik schrijf beter dan dat ik praat. Zeker over gevoelens...


Aan de trotse vader die dit (hopelijk) ooit leest: thanks for nothing, asshole.

Further down...

"De weg naar mislukking ligt bezaaid met meevallers." - zonderwerp

"I try to see people for who they are, not for who I would want them to be." - zonderwerp

Als je het leven ziet als een weg, een traject, als vooruitgaan... dan heb ik soms het gevoel dat ik door een golftop wordt meegesleurd... goede momenten. Positieve momenten. Vooruitgang. Ik kijk achterom en zie daar mensen liggen in het water, peddelend, de meeste kijken hoopvol. Hier en daar iemand met een doffe blik. Hier en daar zelfs iemand die uitkijkt over de volle zee, twijfelend...

Elke schuimkop die ik mis is een terugval. Hoe ouder ik word hoe meer mensen ik aan land zie kruipen. Het feestje is dààr.

De groep mensen waarvan ik dacht ooit deel uit te maken blijft even onbereikbaar, ik zie ze, ik kan ze horen juichen...

Ik ben een massochist. Ik doe mezelf graag pijn door te graven naar het waarom. Als ik schrijf voel ik geen verlichting, geen opluchting, geen vrede met mezelf, geen rust, geen gewicht van mijn schouders...

Misschien dat ik al een hele stap dichter zou zijn als ik tenminste wist wàt ik voel. Depressie, sociale angsten, stress door mijn 'familie' en werk gecombineerd met frustratie en haat. Kwaadheid, woede die nooit geüit is.

Van alle beelden die door mijn kop blijven draaien, van alle filmpjes die dagelijks worden afgespeeld, is er geen enkel waar IK eens degene ben die sterk is. Overal blijf ik gekraakt achter, glimlachend, schouder aan schouder met de antagonist in het verhaal... of helemaal alleen. Ik deed vroeger al wat ik nu doe, dat heb ik altijd al gedaan... ik probeer alles een plaats te geven door de informatie over een gebeurtenis te herhalen en te herhalen en te herhalen tot alleen het negatieve overblijft. Het negatieve is de realiteit. Er is geen enkele reden om te denken dat ze je rug proberen breken omdat ze je leuk vinden... In alle filmpjes sterf ik zachtjes, in stilte, temidden van de massa....

Eén filmpje. Er is er één waar ik zonder schaamte kan aan terugdenken. Een moment waarin ik de juiste dingen zei en voelde (zelfvertrouwen) - met succes. Als mensen merken dat hun pesterijen geen vat hebben geven ze het op, halen ze je aan... Vanaf toen ging het op school wat beter... al had dat meer te maken met het feit dat ik kort daarvoor ook eens grof was geweest tegen een persoon die nog minder geliefd was op school (dochter van 2 leraars)... daarmee win je eindeloos respect...

Back 'down the rabbit hole'...

Ik maakte eens een nummer dat ik 'down the rabbit hole' noemde. Het is nooit afgewerkt - helaas. Het gevoel dat ik bij dat zinnetje heb is zoals ik me voorstel dat het voelt om in een grote langere versie te zitten van de draaikolk die ontstaat als je de stop uit een volgelopen bad haalt. En trager.

Of een omgekeerde tornado.

Het gevoel van naar onderen/achteren gezogen te worden, hardnekkig proberen vat te krijgen op alles waar ik langsgesleurd word.

Ik twijfel al een tijdje om er terug te beginnen over schrijven...

Twijfelde omdat ik denk dat het mij niet helpt.
Het voelt niet als weg-schrijven... het voelt als inschrijven. Inboeken. Vastleggen. Zwart op wit. Geen weg terug. Een nieuwe lijn op de grond vanwaar ik enkel vooruit kan en niet meer terug. Al is vooruit niet altijd de goede richting.

Ik voel me vaak weer vreemd tussen mensen. Opgejaagd, zenuwachtig, onophoudelijke spanning. Is het stress? Angst om 'normale' sociale dingen te doen...

En toch stap ik - vaak - uit mijn 'comfort zone' op een manier die voor andere mensen dan waarschijnlijk net enorm griezelig lijkt... Op den duur wordt 'mensen ontmoeten die je niet kent' een nieuwe comfort zone. Nieuwe mensen zijn neutraal terrein - geen verplichtingen - geen verwachtingen. Vreemd genoeg heb ik daar minder problemen mee (angst) dan om met een vriend op café te gaan...

Gisteren bedacht ik dat de stress/zenuwen/vluchtreflex soms zo groot is dat het bijna verlammend is. Stress hoort een positieve boost te geven, dat heeft het bij mij altijd gedaan vroeger.

Ben ik de drama queen. Ben ik een aansteller. Ik weet het niet.

Mijn ouders (zowel vroeger - als nu) doen er niet veel goed aan. De ene kant doet het onbewust, de andere kant doet het - volgens mij - wel doelbewust. Er is niet veel nodig om mij te kraken. Ik heb heel mijn puberale leven tussen mensen gezeten die dat probeerden. Eigenlijk zijn ze daar altijd in gelukt. Ik speel al heel mijn leven het spelletje mee... doe vriendelijk tegen mensen die me (openlijk) te kakken zetten.
Het is een rolletje... het slechtste rolletje ooit. Maar wat moet je doen als er niemand anders is...

Waar ik mezelf altijd van overtuig is dat het niet uitmaakt hoe erg de dingen waren die ik heb meegemaakt - want al bij al valt dat nog wel mee. Ik ben nooit in elkaar geslagen. Er is nooit echt iets van mij gestolen of afgepakt... en toch...

Het gevoel blijft hangen.... ik herbeleef elk moment, beelden blijven spoken in mijn hoofd. Ze moeten eruit.

Soorten mensen en vrijheid.

'De ene mens houdt andere mensen in zijn greep en probeert die kapot te maken, terwijl de andere gewoon vrijheid wil.' - zonderwerp

Als we mensen onderverdelen in 2 groepen, de leugenaars en de niet-leugenaars, dan denk ik dat op bijna iedereen het label 'leugenaar' komt. We zijn allemaal leugenaars. Grote leugens, kleine leugens, doen alsof je iemand vriendelijk vind terwijl je liever naar zijn/haar keel zou vliegen. Hij/zij vertelt misschien net iets heel erg vriendelijk, maar tussen mimiek en intonatie zweeft een dik spoor stront. Wat zou je (ik) graag die luchtbel doorprikken, dat krachtveld van regeltjes en vergeten waarheid.



"Ik wil vrij zijn!"  dacht ik deze ochtend. Is dat niet wat iedereen uiteindelijk wil.
De maatschappij - hoe alles geregeld is en geacht is - is een gevangenis. Het is een beetje zoals in de Matrix, ik zal niet de eerste zijn die de vergelijking maakt.
Vrijheid is niet alleen kúnnen kiezen, maar ook dúrven. En waar kunnen we eigenlijk voor kiezen?

Kan ik ervoor kiezen om los te zijn van alle regels, instanties, verplichtingen...?

Werken betekent financiële zekerheid...slikken, stress, haatgevoelens, achterklap en liegen. Financiële zekerheid is dan nog erg relatief... de media maakt ons (mogelijks terecht) bang dat we toch arm zijn of worden. Meer proberen werken, nog meer stress... enzovoort.
Niet werken betekent een nog grotere veroordeling tot afhankelijkheid, tenzij je je stempelgeld opgeeft, dan moét je niks. Maar wat blijft er dan over.

Ik gebruik graag dit voorbeeld: Als ik me ergens een put zou willen graven om in te leven, met een dak erop, leven van wat de natuur aanbiedt (je weet wel, zoals vroeger, voor onze tijd)... dan zou dat niet kunnen, omdat het stuk grond waar ik mijn hol wil graven vàn iemand is, en de vruchten die ik vind vàn iemand zijn, ...

Zwerven in de Gentse straten, op elke hoek de concurrentie proberen wegwerken, in de hoop zo meelijwekkend over te komen dat mensen geld geven.

Ik weet niet wat anders overblijft...

Het lijkt erop dat vrijheid gelijk staat aan creperen. Dààr wil ik niet voor gaan.

Welke shampoo we kopen, daar zijn we vrij in. Maar wat geven we ervoor op...

Vrijheid is iets dat essentieel is voor elk levend wezen. Ook voor de ratten die ik thuis als huisdier hou. Wij geven die diertjes alles wat ze maar willen en ze mogen iedere dag een tijd vrij in huis rondlopen... Die dieren zouden niet overleven in de natuur, dat zeg ik maar dat weet ik niet... Ze zijn te opvallend, roofdieren zouden hen snel grijpen... We noemen die dieren gedomesticeerd. Toch ben ik zeker dat ze gelukkiger zouden zijn met een leven in de natuur. Liever gevaarlijke vrijheid dan veilige slavernij... of zoiets...
Wij zijn zelf ondertussen ook al lang gedomesticeerd. Met dezelfde beperkingen als onze eigen huisdieren. We leven niet meer op planeet Aarde. We leven in een kooi en we kijken door de tralies naar buiten...

Ik voel een misplaatst soort heimwee als ik op televisie mensen zie die leven in de jungle of op één of andere moeilijk bereikbare hoogvlakte... de natuur, de vrijheid, het gevaar, de band met de groep/stam/familie... plant en dier...  het lijkt allemaal zo zorgeloos... en dat is het volgens mij ook.
Wil ik naar de jungle? Ja graag. Maar enkel als ik mijn computer mag meenemen en er een wifi verbinding met het internet is...

Erg hé.

Bij ons zijn er geen echte tralies natuurlijk... We hebben onze kooi zodanig groot gemaakt dat we de randen niet meer kunnen zien. Zelfs bedelaars zitten in de kooi... anders zouden ze niet moeten bedelen.

Het is geld waarvan de kooi is gemaakt. Het kan niet dat technologische vooruitgang moet gepaard gaan met een systeem dat een zo grote ongelijkheid creëert tussen hele bevolkingsgroepen. Vroeger was geld nog tastbaar, nu blijft enkel het getalletje over. Het getalletje staat zelfs niet meer op papier, fysiek, tastbaar, neen het wordt eventjes gegenereerd als we onze web-banking applicatie openen...

Belachelijk systeem.
Nu krijg ik zelfs mails van telenet met mijn rekening. Super voor de bomen en de efficiëntie. Dat wel. Absoluut.

Volg even...

Ik doe iets voor iemand. Of ik doe zelfs helemaal niks, maar ik ben aanwezig. Daarvoor wordt er een groot getal op mijn online-bank-profiel gezet. Ik zoek de Vind ik leuk!-knop

Daarna krijg ik een berichtje op mijn profiel van iemand dat ik een bepaald getalletje moet betalen voor een bepaalde datum.
Als ik dat berichtje vergeet of negeer, krijg ik waarschuwingen en als ik dan blijf de boel negeren krijgt iemand anders die ergens voor iemand achter een computer zit de opdracht de boel te blokkeren.

Waarom die tussenstap? Omdat ik de vrijheid moet hebben om mijn telenet-factuur te betalen wanneer ik het wil?* Stom geld... het bestaat niet eens echt. Het houdt alles in gang? Volgens mij zijn het mensen die alles draaiende houden... Geld is een systeem om mensen om te kopen om dingen tegen hun zin te doen. En dat jarenlang, tientallen jaren lang. Er wordt zelfs niet meer gedacht aan geld verdienen om nù te leven... neen, we laten ons jaren omkopen in de illusie dat het geld dat we 'krijgen' met ons pensioen al die verloren jaren goed zal maken...
Is dat vrijheid?


*Ahaaaa.... het systeem van de domiciliëring. Zo vergeten we dat we in een kooi zitten.... 'Kijk, het water stroomt toch in onze drinkbak, zijn we dan niet vrij?'...

Zolang we niet uit de rivier zelf durven drinken zullen we nooit meer vrij zijn.

Het wit is terug.

En toen ging het plots weer goed. Na weken, maanden van zwaarmoedigheid, het gevoel van nutteloosheid en mislukking nu toch terug licht en ruimte in mijn hoofd.

Bij mij heeft het veel te maken hoe de muziekproductie wil lukken, of ik 'het voel' - are you feeling it?
Muziek maken komt voort uit mijn gevoel, maar als het gevoel donker en aan het rotten is dan komt daar enkel generieke shit uit. Zonder diepte of sfeer, enkel geluiden.

Maar het ene beïnvloed altijd het andere. Als er dan toch een mooie rode Stephen King roos door het vuil omhoog groeit... bij mij in de vorm van een deuntje of een geluid dat me bezielt*, bij iemand anders zal dat een tekening of een materiaal dat de inspiratie aanflakkert.

*Bezielen. Dom woord. Wordt te vaak misbruikt door domme klootzakken die denken dat ze spreken met de stem van het volk. Ik gebruik het hier omdat ik geen verklaring kan geven voor wat gebeurt. Er is eerst geen diepgang, geen interessante structuur... en ineens is er iéts. Noem het een ziel... Daarom dus bezieling...

Als er eerst niets is... en dan opeens wel iéts. Wil dat niet zeggen dat er dan net leven ontstond? Iets dat niet leeft kan geen ziel of diepgang hebben. Als je ervan uitgaat dat een steen een ziel heeft dan moét die steen toch leven of iets levend in zich dragen. We negeren dan de door ons erkende voorwaarden waaraan moet voldaan zijn om over even te spreken natuurlijk.

There's no day like friday.

Vrijdag. Alweer. Voor mij altijd de laatste dag van de week. Het zou even goed de eerste kunnen zijn, met wat fantasie zelfs gewoon de 5de dag in een week van 7 dagen.

Een leraar godsdienst vroeg een 12 tal jaar geleden aan een klas: 'Kijken jullie echt alleen maar uit naar het weekend?'

En dan nog iets. Iets als 'Elke dag is toch de moeite waard om naar uit te kijken.' of 'Ik vind het erg dat jullie zo verlangen naar het weekend en de week kan niet snel genoeg om zijn...'

Hij vond dat erg. Ik vond dat toen ook al erg. Op school zitten en dat echt vreselijk vinden is niet iets waar je blij van wordt, niet iets waarbij je denkt 'Ok, this is it, let's do it,' maar dat moet je wel.

Ik dacht dat het traject da lag nà het middelbaar beter werd. Jaren lang werd mij een spiegel voorgehouden...

hmmm dat kan beter...

Jarenlang werd mij een vergrootglas voorgehouden... waarmee ik enkel een klein stukje sterk uitvergroot zag... whatever.

Of ik er niet over dacht om naast de opleiding Bio mij nog in te schrijven in iets anders... anders zou het nogal magertjes zijn. Mijn ouders dachten blijkbaar echt dat ik niet veel les zou hebben...

Ik was naïef. Ging ook niet verder op zoek. Waarom twijfelen?

De opleiding startte met 40u les per week, waarvan bijna de helft echte theorielessen, en de andere helft een deel practicum dat op zijn beurt bestond uit een theoretisch gedeelte en natuurlijk het practische gedeelte. Deze practica waren heel belangrijk en duurden ook altijd heel lang. Bovendien waren ze zo meestal zo moeilijk dat het enorm slopende uren waren - waarschijnlijk kwam dat ook omdat je soms 4 uur aan één stuk met 1 oog door de microscoop zat te kijken en met het andere oog naar een blad waarop je probeerde te tekenen (in stelsels) wat je zag. Op den duur lukt dat. Elke keer je even stopt met kijken in de microscoop voel je je alsof je op een hongerig moment veel te snel rechtgestaan hebt en even moet zoeken naar je evenwicht... Slopend dus.
Ik zat niet op kot, dat wilde ik niet eens. Ik herinner met niet exact wanneer ik de trein naar Gent moest nemen. Dat was in het station van Dendermonde, waar ik met de fiets vanuit Hamme/Moerzeke naartoe reed. De les begon meestal om 8u30 (bijna elke ochtend 2 uur chemie in de ledeganck) dus dan moest ik rond 8 uur in Gent Sint-Pieters aankomen. De trein van 7u30 dus. Dat betekende dat ik rond 7u thuis vertrok.
's Avonds was ik vaak pas thuis om 19u30.

Hoe ik me daarbij voel?

Als ik over vroeger nadenk, dingen die verkeerd gelopen zijn, dingen waarvan ik het gevoel heb dat ze ten onrechte gebeurd zijn, dingen die anders hadden moeten lopen, dingen die nooit gebeurd zijn, andere dingen die té vaak gebeurd zijn... dan is er eigenlijk enkel boosheid. Daarom dat ik ook een sterke neiging heb om te gaan zoeken naar objectieve feiten uit mijn leven waarvan ik dan objectief iemand de schuld kan geven. Ik zeg altijd dat ik hoop als ik eens iemand de schuld van iéts kan geven dat het misschien allemaal zal stoppen, het malen in mijn hoofd van al die tegenstrijdige gevoelens en emoties tegen elkaar. Het is ambetant. Het is lastig. En ik ben het beu.
Omdat het niet mijn schuld mag zijn. Ik kon aan zoveel dingen die er gebeurd zijn niets doen of veranderen. Ik was immobiel gemaakt, verstart, geketend, beschermd... Ik was een kind.

De permanente tweestrijd... goed tegen kwaad ... gelukkig tegen ongelukkig... gaat niet alleen vooruit in de tijd, maar ook terug. Ben ik gelukkig? Was ik gelukkig? Of niet? Of is mijn aanvoelen dat het geluk achter elke hoek schuilt maar nooit waar ik kijk gewoon een teken dat er iets fout is. Of erger nog... dat ik gewoon zo ben.

Maar wil dat dan zeggen dat 'ik het mij allemaal niet moet aantrekken' omdat ik het zelf genereer?

Ik weet, besef en voel dat er bepaalde dingen in mijn leven zijn waar ik heel blij om ben, zaken en vooral personen die juist zitten, naast mij en niet in één of andere dode hoek.

Het feit dat ik als ik 16-17 jaar was al tegen sommige mensen (of was dat tegen mezelf) vertelde dat ik niet iemand ben die - als je hoe je je voelt op een schaal zou zetten van -5 tot +5 - niet standaard op 0 staat. Je kan je 'gewoon' voelen, iets gebeurt waarvan je gelukkig wordt, er kan iets gebeuren waardoor je ongelukkig wordt - even, of heel lang, dat doet er niet toe. Ik heb het gevoel dat ik in het negatief gebied zit, standaard, altijd... en dat ik enkel als er iets gelukmakend gebeurd boven 0 geraak. Al de rest van de tijd zit ik op -1 of -2. En dat is dan 'normaal' - dat is hoe ik me meestal voel.

Ik kan onmogelijk objectief weten of dit zo is. Misschien voelt iedereen zich permanent zo, en heb je leuke verrassende dingen nodig om blij te worden. Geen idee. Wie weet zo'n dingen - en wat doe je ermee.

Ik heb wel gemerkt - en dat bevestigde mijn vriend P. vandaag toch ook - dat je van te weinig slapen op den duur slecht gezind wordt. Ik denk zelfs dat je op den duur niet meer doorhebt dàt je slechtgezind bent, tót je eens een paar nachten fantastisch slaapt en je sterker dan ooit voelt...

Mental note to self... Need More Sleep.

Maniak.

Ik denk vaak dat er iéts scheelt. Ik heb vaak (het laatste jaar meer en meer) dagen-weken-maanden dat ik me enorm neerslachtig voel, waardeloos, opgejaagd zenuwachtig maar toch futloos. Geen zin om op te staan, geen zin om te gaan slapen, geen zin in niets... terwijl er andere momenten zijn dat dat opeens weg is en het opeens weer beter gaat... van het ene moment op het andere...

Geen idee wàt het is hoor... er zijn zoveel symptomen van zoveel verschillende aandoeningen die opeens heel toepasselijk lijken...

Ik klikte zo eens een test aan, online, over depressiviteit. Ik vinkte de passende vakjes aan. Vanaf een score van 45 - zo stond er - waren een sterke aanwijzingen voor een depressieve periode, vanaf score 54 was er sprake van een ernstige depressie. Mijn score was 54.

Ik deed nog een andere test met andere vraagjes en een andere berekeningsmethode...
Zelfde uitkomst.

Nog één.
Weer zelfde uitkomst.

Toen vond ik er geen meer die merkbaar anders waren.


Ik denk altijd in periodes van lusteloosheid dat mensen wel vaker zoiets meemaken, dat het eigenlijk allemaal waarschijnlijk wel normaal is en dat het feit dat ik zit na te denken over 'wat zou er schelen met mij?' eigenlijk gewoon ergens de onbewuste drang is om 'speciaal' te zijn of 'anders'. Ik heb mij altijd al anders gevoeld, maar dat maakt het nog niet tot waarheid natuurlijk. Ook al wil je dat graag een etiket om op jezelf te kleven, eens je dat etiket hebt is het misschien niet zo leuk meer...

Maar ik kan ook niet veranderen wat ik voel.

Waar ik van schrok - want de betrouwbaarheid en nuttigheid van dat soort online testjes is ... ze zijn nogal kort door de bocht en niet genuanceerd - was dat ik op elk van de test HOOG scoorde. Ook als ik bepaalde dingen waar ik wel 'last' van heb maar niet zo vaak op niet zo opvallend niet aanvinkte. Je hebt vaak op van die testjes de neiging om je teveel te gaan inleven en een beetje te overdrijven in de ernst. Als er staat 'Je slaapt slecht', dan denk je aan al die slechte nachten, maar opeens niet meer aan de goeie... maar zelfs dus dàn, scoorde ik overal hoog.

Manische periodes? Geen idee. Bestaat er manisch-depressiviteit zonder manische periode, maar dan gewoon met een 'normale' periode?
Blijkbaar kan de graad van opwinding variëren... maar bij een manische periode hoort toch wel vaak (volgens internet) het gevoel van alles te kunnen, ... wat ik zelden ervaar. En dat bedoel ik niet neerslachtig of meelijwekkend.

Er stond ergens online dat het wel interessant is om bij te houden wat de mindere periodes zijn en welke de betere... om er ergens een patroon in te zien of te merken wat niet meer als normaal kan gezien worden... Dat ga ik wel doen denk ik...

Periodes van 4 weken depressieve gedachten/gevoelens duiden een depressie aan... Ik denk dat in de laatste 6 maand toch zeker de helft semi slecht waren en toch zeker 1 à 2 maand erg slecht...

Geen idee hoe ik me dààrbij voel...

Gelukkig gaat het de laatste dagen weer beter. Jammer, net nu mijn verlof er op zit...