Kakakaka

Verveling.

Wanneer kan ik hetgeen IN mijn kop en lijf zit, eruit laten komen. Wanneer is daar eens een plaatsje voor.

Nu?

Neen, want het voelt allemaal verkeerd. Alles voelt verkeerd. 

'Zet je erover' zeggen teveel mensen. Nog veel meer mensen zeggen helemaal niks.

Ik weet niet wat meest pijn doet. Pijn hebben of er zo alleen mee zitten (en beseffen dat dat niet anders kan).

Al die tijd dat ik hier alleen zit, ben ik kwijt.

Zit ik echt te niksen. Neen. Sinds ik een tiental jaar geleden gecrasht ben spendeer ik het meeste van die tijd met dingen proberen bijleren... als dat enigszins lukt. Me verdiepen in zaken die ik plezant vind, zonder dat ik ze kan doen nu, dus ik lees en leer erover.

Maar waarom eigenlijk nog? 

Alsof ik een oneindig lange film opgezet heb over iets dat me passioneert en ik moet me er maar bij neerleggen dat naar die film kijken het dichtste is bij echt leven wat ik zal bereiken. 

Bullshit?

Zo voelt het wel. Iedere dag weer.

Tijd is mijn grootste vijand. 

Er is zoveel tijd verloren gegaan waarin ik me compleet hol gevoeld heb waar ik geen enkele herinnering aan heb, tijd die ik kwijt ben, jaren, tien, vijftien? Ondertussen 33 en ik zit 'hier' al over te piekeren sinds ik begin de 20 was. De dagen kunnen niet snel genoeg om zijn. Ik haat het hier. Ik heb er geen plezier aan. Anderen hebben ook vooral last van mij. Als dat te hard is, dan klopt het alleszins dat er weinig mensen plezier aan/met me beleven.

Al 2 jaar 'op zoek' naar iemand die gewoon eens een second opinion over iets kan geven.

Al 15 jaar op zoek naar mezelf. 

Ik ben er al? Neen, toch niet. Dat is het net. Hoe vaak men er mij ook probeert te overtuigen dat het niet zo is, en hoe vaak mijn ontkenning als onwil wordt aanzien, het is gewoon niet zo.

Een kapotte identiteit kunt ge misschien repareren, maar iemand die nog altijd op zoek is naar zijn stem kan je niet helpen door te zeggen dat hij zijn stem al heeft.

Actie

Straks.

45 minuten.

En moet ik nu hopen dat ik daar straks zit kapot te gaan?

Moet ik vragen of de therapeut überhaubt wel ervaring heeft met 'Complex PTSD', want dat is de juiste term. Er wordt niet meer gesproken over type 1 of type 2 bij de 'complexe' variant... omdat het compleet iets anders is. Therapie die voor één 'probleem' werkt zal waarschijnlijk niet werken voor het andere probleem, dat kan ik weten door over de methode te lezen, maar dat leek de therapeut zelf ook toe te geven.

Toch geef ik het een kans.

Als ik nadien tegen mensen zal vertellen dat het niet werkt, zal het wel weer op mij gestoken worden, dat ik te negatief ben enzovoort. En als ik zal uitleggen dat ook de therapeut er niet veel geloof in had, zullen mensen het ook op mij steken, dat het toch onzin is om geld, tijd en energie te steken in therapie waarvan je 'weet' dat ze niet werkt.

Mijn antwoord: ik weet dat ik moeite doe, heel veel moeite, ... ik steek heel veel energie in het proberen ontleden van mijn situatie, simpelweg omdat ik ondertussen ingezien heb dat ik de enige ben die dat kan. Is het omdat ik een uitzonderlijk brein heb? Geen idee. Ik zoek een oplossing, maar het is heel moeilijk want veel hangt af van mijn 'performance' bij de therapeut... en alle foute conclusies hangen dus ook van mijn performance af. Hoe hard ik ook brul dat het de anderen hun schuld is dat ze mij niet ernstig nemen, is het schijnbaar iets dat ik veroorzaak.

Het meeste tijd dat ik bij een therapeut kreeg was 60 minuten.

Dat werkt toch niet zo. Ik moet veel vertellen om een compleet beeld te geven, en dat kan echt niet op een uurtje. Toch, als het uur voorbij is dwalen de blikken af en gaan gedachten naar de welverdiende middagpauze (zeker na een zwaar geval als ik).
Dat is menselijk en begrijpelijk, maar daar ben ik echt niet mee geholpen.
Het is toch compleet absurd dat ik mijn levensverhaal in stukken van een uur moet kappen.

'Moet jij dan altijd gans je levensverhaal doen?'

Ja, eigenlijk wel. Het is doordat ik telkens maar één klein facetje kan belichten dat men allerlei gehaaste conclusies trekt... ik denk telkens: wacht toch even met conclusies trekken (of zeggen dat iets niet kan), want ik ga daarmee naar huis en probeer dat een plaatsje te geven, en echt waar, er zit zo al genoeg chaos in mij.

Ik besef dat ik het enorm onaanvaardbaar vind dat alles in stukjes van een uur moet gekapt worden... het lukt NOOIT om de draad terug op te pikken bij het vorige gesprek... en dat kan toch heus niet mijn verantwoordelijkheid zijn? Ik kan proberen doorgaan over iets, maar als men al op voorhand concludeert dat 'die zaken er toch niet meer toe doen' dan merk ik ook wel dat men het niet hoort voor wat het is.

EMDR

Morgen traumaverwerking.

Ik weet niet welk trauma ik moet kiezen.

Datgene waarin er seksueel overschrijdend gedrag gebeurde toen ik 6 was.
Of die keer dat die oude vent me 'daar' aanraakte om te zien of ik wel echt een jongen was?
Of die keer dat ik als kleuter gestraft werd omdat ik zogezegd express in mijn bed plaste?
Of die keer dat ik zo bang was dat ik in mijn broek heb geplast?
Of moet ik het zoeken in de totaalheid van mijn bestaan, waarin ik aanvoelde dat ik iets tekort kwam, maar niet in staat was daar als kind iets aan te doen, dus me er maar bij neerlegde... en het permanente gevoel van onveiligheid dat ik nooit helemaal van me kunnen afschudden heb.
Of moet ik kijken naar de ruzies tussen mijn ouders, die nooit gingen over simpele dingen, maar altijd over zaken als bedrog. En zelfs als het daar niet over ging, voelde ik dat het daar wel over ging.
Of moet ik het zoeken in de emotionele afstandelijkheid van gans mijn familie, waardoor ik me enorm alleen voelde maar tegelijk het gevoel kreeg dat dat maar normaal was.
...

Wat?
Tegen morgen moet ik het weten, want dan moet ik alweer 60 euro neerleggen voor iets dat ook weer niet echt geschikt is voor iemand met de complexiteit van mij.

Ik schaam me zelfs dat ik het zo zeg, alsof dat iets is om mee te stoefen.

stilte

Alweer een paar dagen geleden dat ik gepraat heb met iemand.

Ik heb geen schrik om alleen te zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind. Soms is het de enige 'juiste' oplossing, ook al ga daar ook aan kapot.

Nooit normale liefde en acceptatie gekregen en nu moet ik me terugtrekken van alles wat met liefde te maken heeft omdat het gewoon een kettingreactie van onverdraaglijkheden met zich meebrengt die er tòch voor zorgen dat ik me terug heel alleen voel, maar dan in een context waarin dat eigenlijk niet zou mogen, waardoor ik dààrover begin te piekeren... en mijn gevoelens op dat moment zijn zo overweldigend dat ze niet ernstig genomen worden en enkel gezien worden als een resultaat van mijn veranderde staat. Ja, daar word ik redelijk gek van.

Ik heb gisteren gepraat met de chiropractor en diens onthaalmedewerker, de eerste vroeg ik enkele details over hoe hij bepaalde zaken test, de tweede ontving mijn centen.

Ik heb het idee dat het dus nog wel meevalt, het is niet dat ik compleet afgesneden zit van alle menselijkheid. Mijn opvoeding heeft er echt voor gezorgd dat ik zo naar de dingen kijk. Ik voel natuurlijk dat ik kapotga. Ik hunker naar een menselijk woord, een aanraking, ... en dat is iets waar ik al gans mijn leven mee rondloop... maar iets zorgt er telkens weer voor dat ik enorme lange periodes de eenzaamheid maar moet accepteren, omdat ik 'er' gewoon niet mee om kan.

Mensen komen dichtbij. Hun wensen worden mijn wensen, omdat ik mijn eigen wensen niet nààst die van anderen kan plaatsen. Het is of het ene of het andere. De tussenweg is er niet. Het lijkt altijd neer te komen op: ik werk samen met anderen, de anderen werken niet samen met mij.

Klopt dat?

Wat doet het ertoe. Als iets onmogelijk voelt voor mij en ik probeer door te zetten dan leidt het toch altijd maar naar nog onmogelijkere problemen omdat ik mijn eigen impulsen heel snel begin te verdringen en ik 'wegzink' in iets dat heel venijnig wil uithalen, héél hard probeert dat niet te doen maar op een 'normale' manier probeert zijn wensen te verdedigen. Dat gaat uiteraard niet meer vanuit die staat. Onbegrip volgt en versterkt vooral dat ganse mechanisme.

Hier zit ik. Nood aan heel veel doodnormale dingen. Waarom kan ik er dan allemaal zo slecht mee om.

Jaja, autisme. Moeite met voelen. Ok, check, dat lijkt te kloppen.
Hoogbegaafd. Ook dat nog. Analytisch denken is het enige denken dat bestaat. Piekeren is de enige echte 'output' aangezien ik tegenwoordig mijn brein nergens voor kan gebruiken... dus het zit hier maar, hongerig naar een uitdaging. Gefrustreerd.
ADHD, tamelijk zeker van wel. Hoe anders verklaar ik die enorme jachtige energiestromen die soms zelden maar soms heel vaak door mijn lichaam jagen. Rustig overkomen is tweede natuur geworden. Tics waren niet iets waar ik zelf last van had, neen tics waren iets dat mij en mijn ouders beschaamde, bovendien deed ik het erom. Dat concludeerden mijn ouders. Hulp bieden of verlichting hebben ze nooit gedaan. Ze maakten het alleen maar erger en neen, ze zijn daar nooit mee gestopt, hun 'frank' is nooit gevallen dat zij me misschien konden helpen.
En dan nog fucking dissociatief (depersonalisatie) stoornis ook.... godverdomme. Plots blijken al die onmogelijke ervaringen (ik voelde me plots meer 'mezelf' als ik een weekje weg was van huis, dat was snel terug over als ik thuis was natuurlijk) heel goed mogelijk en net aan te tonen hoe problematisch het was. Normale schizo's vervallen af en toe in een 'andere staat' dan 'zichzelf'. Bij mij is het omgekeerd. Ja dat kan. Als je iemand lang en consequent (of net inconsequent) genoeg kleineert, vernedert, isoleert en vervolgens verstoot... dan ben je aardig op weg om 'iets' vreemds te creëren.

Dat 'iets' ben ik.


Het enige wat ik wil is dingen delen met mensen. Kennis. Warmte. Passie. Interesse. Tijd.
Net die dingen maken me telkens weer opnieuw knettergek waardoor ik er afstand van moet nemen.


Waarom ben ik hier nog?

ploink

Januari 2011

Zit 'kalm' bij de therapeut. Al die overweldigende gevoelens waarvoor ik hier net zit, lijken ver weg. Het gevoel dat ik niet serieus genomen wordt, dat mijn inzichten te makkelijk van tafel geveegd worden, ... zowel op vlak van persoonlijke relaties als professionele situaties als in mijn vrije tijd en mijn hobby-bezigheden. Wat ik ook probeer, het simpele gevoel hebben dat ik echt besta en niet onzichtbaar ben... me eens niet zo ver van mezelf voelen... eens iets proberen bereiken samen met anderen zonder dat along the way zij beslissen dat ik enkel wil tegenwerken... of dat elk argument waar ik mee afkom (om uit te leggen dat dat niet zo is) compleet getrivialiseerd mag worden. Zij beslissen voor mij wie ik ben/wat ik denk/wat ik voel of niet voel en wat mijn intentie is. Het leven hangt er van aan elkaar. Het maakt me kapot.
Maar nu, zit ik hier, en voel ik me redelijk veilig, ook al zit ik bij een vreemde. Die vreemden zijn net heel makkelijk om mee te praten, normaal gezien. Ik kan er niet aan, ik voel de verlammende stress niet nu ik hier zit en het lijkt daardoor absoluut banaal ...
Hoe kan ik uitleggen wat het probleem is als ik het niet voel. Ik verval op ratio. Wat kan ik anders doen.

Ik begin met te vertellen wat ik hierboven schreef. Ik eindig met iets als dit: 'Ik kan niet goed mijn gevoelens uitleggen want het voelt allemaal zo ver nu.'

Daarop zegt de therapeut: Ja, je kan dat wel.

Verder negeert ze al het bovenstaande.

Jaren later te weten komen dat bovenstaande uitleg eigenlijk het enige is dat mijn probleem net heel goed omschrijft en dat er wel degelijk enkele serieuze blokkades zitten. Dat bovenstaande ervaringen net heel kenmerkend zijn voor bepaalde problematieken.

Dat maakt me boos. Heel boos.

En los daarvan... wat nu? Jaren moeten vechten om hard te maken dat 'wat ik heb' niet iets is waar je je zomaar kan bij neerleggen, net omdat het zo ernstig is. Eindelijk op het punt dat de puzzelstukken op hun plaats beginnen vallen. Om in te zien dat er feitelijk, waarschijnlijk, eigenlijk, ... weinig aan te doen valt.

Angst van beïnvloeding. Dat gebeurt zo makkelijk bij mij. Ik ben een rigide klootzak maar ik kan verdorie flexibel lijken... maar wat gebeurt er dan? Dan breekt het plots omdat ik het eigenlijk niet aankon, en het al van in het begin te overweldigend was. Waarom? Hoe? Weet ik het nog?

grom

Miauw.

Klagend weerklinkt de stem van mijn jeugd. 

Afwachtend. Wetend. Altijd op je hoede.

Ingehouden kwaadheid tegen ouders en andere kinderen. Beschaamd. Verward. Wachtend op een moment om toe te slaan en het hen betaald te zetten. Te lang gewacht. De kwaadheid mist zijn doel, men is onrecht aangedaan: 'Wat durft gij wel zeggen!'

Mislukt. Al die jaren boosheid verbeten, voor niks, mezelf opgeborgen, schreeuwend en bijtend, opgesloten gevoelens, de juiste reden al lang vervlogen.

Hoe kom je op voor jezelf? Hoe beheers je tegelijk je emoties? Hoe doe je dat als je wil krabben en duwen en slaan ...

Kwaadheid werd frustratie rond het gegeven 'mijn eigenheid'. Daar word ik nu op aangevallen. 

Met zegt: WEES gewoon jezelf.

Wees die onuitstaanbaar gefrustreerd en jaloerse pretentieuze kwal.

Ah godver, hoeveel zielige tekstjes nog op deze blog?

Opname? 

Misschien.

'Alsof dat zal helpen.'

Ik kan maar beter stoppen met proberen. Het gaat toch nooit echt goed lukken. Wie anders dan ik kan daarover oordelen. 

Ik wou dat iemand snapte hoe verschrikkelijk bang ik ben.