Dagboek - mens

Soms zit ik te lang te nadenken over hoe ik iets wil opschrijven. Ik blijf dan maar zinnen schrijven en terug verwijderen... op den duur is elk beetje 'schwung' er uit.

Daarnet op weg naar hier, dacht ik eraan dat deze blog eigenlijk een beetje als een dagboek is. Ik heb nooit een dagboek bijgehouden, ooit eens even, als ik heel jong was. Ik had toen zo een 'dagboek-boek' gekregen met een slotje eraan. Ik heb geen idee meer wat ik daar in schreef... ik vermoed niet veel. Als kind WOU ik altijd een verzamelaar zijn, een dagboekschrijver... eerlijk gezegd had ik het geduld niet. Misschien is dat hetzelfde, het probleem was dat het nooit lang interessant bleef. Ik heb dat nu ook soms nog...
Deze blog kan dus beetje zoals een dagboek zijn, maar mag dat ook niet helemaal zijn. In een dagboek zet je zogezegd geheime dingen: dagboek - sleuteltje - geheimen - niemand mag dat lezen. Zonderwerp is een plek waar ik inderdaad alles kan schrijven wat ik wil, of toch bijna alles, want deze blog is niet geheim. Daarom is het dat ik - tot nu toe alleszins - geen volledige namen gebruik. Geen idee of ik dat blijf doen. Momenteel doe ik het, omdat, als ik dingen schrijf over mensen, ik hén niet in diskrediet brengen.
Een dagboek hoéft ook niet elke dag geschreven te worden. Dat betekende het vroeger. In mijn hoofd was een dagboek een zielloos stuk karton/papier waar je iedere dag iets inschreef. Het éne moment wou ik het meteen volschrijven, maar dat mocht niet 'want het is een dag-boek' en de volgende dag had ik al geen zin meer... Misschien moeten ze dag-boek maar levensboek noemen... of gedachtenboek... dan is het wat duidelijker voor kinderen zoals ik.
Een goed dagboek kàn niet zielloos zijn. Tenzij de persoon die het schrijft zielloos is.
Oei.
Een object mag zielloos zijn... dat kan. Geen subjectieve flitsen. Geen lading.
Een persoon die zielloos is... dat zit meteen in het theologische/spirituele kader. Op een gevaarlijke manier.
Zielloos is slecht en verdorven.
...
Ik bedoel met zielloos eigenlijk: zonder passie, zonder interesse, zonder diepere gedachten, enkel éénrichtingsverkeer...

Je hébt zo mensen he.  Mensen die gewoon rechtdoor gaan zonder te letten op wie ze aan't vertrappelen zijn...


Ik wou nog iets zeggen...

W, dankzij wie ik in 2010 mocht draaien in het - zogezegde - muziekcentrum/stinkkot/café Kinky Star, heeft nu opeens Espace Ladda ontdekt. Waw. Geweldig.
Wat me stoort is dat E.L. zich opwerpt als vrij voor iedereen, een plek waar iedereen zijn werk of ideeën kan tonen... terwijl het vooral ons-kent-ons is. Als vreemde kom je er niet in.

Terwijl ik dat deze ochtend dacht besefte ik dat W er blijkbaar wel makkelijker binnengeraakt. Eens binnen behoor je tot de niet-zo-selecte groep en is alles wat je doet opeens verenigvuldigd met een factor die op exponentiele wijze groter wordt.

Toen ik mocht draaien in de Stinky Kar vond ik dat de dj's die na mij moesten spelen enorm spottend mijn richting uitkeken. Een beetje lachen, een beetje elkaar aanstoten. Eikels. Die kerels konden wel draaien, amai.
Blijkbaar vonden die kerels dat ook ik spottend in hun richting keek. Eigenlijk een beetje kwaad om eerlijker te zijn.
Ik ben er vet mee.
Ik vang blijkbaar dus echt soms foute indrukken op. Of zijn het de juiste. Durven mensen achteraf niet meer eerlijk zijn als blijkt dat de persoon wie ze uitlachten er nogal zwaar aan tilde... of ben ik echt gewoon compleet maar dan ook compleet mis.

Toen ik toenadering zocht tot Espace Ladda (2 jaar geleden hebben ze eenzelfde soort 'open-voor-iedereen'-concept opgestart... wat ze nu doen is niks nieuws, eerder identiek hetzelfde dat ze opnieuw proberen verkopen alsof het een nieuw idee is) kreeg ik ook enkel vreemde afstotende mails terug en zowiezo geen goeiedag op de events zelf maar een compleet gebrek in interesse in het feit dat ik interesse toonde in hún leuk concept. Ik wilde muziek gaan maken. Ergens ben ik blij dat ik nooit gegaan ben.

Het is daarom dat ik nooit het gevoel zal hebben dat ik 'erbij' hoor. Niet bij Ladda, niet bij de dj's, niet bij de producers, ...

Maar dat is niet erg. Dat wil niet zeggen dat ik geen succes kan hebben in wat ik doe... Integendeel. Het wordt alleen een stukje moeilijker, omdat ik niet alleen gigantisch veel meer mij moet bewijzen, want ons kent mij niet dus moet van zijn sokken geblazen worden om eens in mijn richting te kijken.
Ik moet daarbij ook nog eens de mensen trotseren, tegen mijn gevoel in.

Those feelings drag me down - anders was ik zeker al wereldbekend :-)