Ik zit thuis, ik heb vakantie genomen tijdens de feestdagen die onherroepelijk over ons heen gaan. Aan mij gaat het dit jaar allemaal een beetje voorbij.
Ik mis net waar het allemaal om gaat: sfeer.
De prachtigste kerstboom is niets waard als hij genegeerd wordt, als hij daar maar staat.
Ik zelf altijd al een probleem gehad met valse kerstbomen. What's the point van een nepboom te zetten die zo knap gemaakt is dat je hem zonder nader onderzoek niet kan onderscheiden van een echte... om dan als het bezoek binnenkomt meteen de aandacht te vestigen op: het is geen echte?
Veel mensen doen dat...
Magie doorbroken, sfeer weg.
Stel je voor dat we met (onze nieuwe favoriete feestdag) Halloween plastieken uitgeholde pompoenen zouden etaleren? Of met pasen plastieken chocolade eieren...
Alleen kerstbomen waarvan je het meteen ziet dat ze vals zijn... dat mag. Van die mini-kleine boompjes... 30 cm hoog, je koopt ze met lintjes en pakjes er al in...
Langs de andere kant vind ik het ook wel erg hoeveel bomen er ieder jaar doodgemaakt worden om als kerstboom te dienen voor mensen die er nog nauwelijks naar kijken... Of ligt het aan mij, omdat ik ouder wordt dat alle magie meer en meer uit het leven verdwijnt. Kijken kinderen nog met dezelfde verwondering naar de kerstboom, onbegrijpend naar de kerststal met dat rare verhaaltje uitgebeeld: een baby in een bak, met een paar vreemde kerels en wat boerderijdieren erom heen?Ik begreep daar vroeger niks van eigenlijk. Ik wist wel dat dat baby'tje Jezus was/is. Maar wat dat met kerstmis te maken had... Ik volgde op school geen godsdienst, dat zal er vast wel iets mee te maken hebben...
Die massale bomenkap (of -zaag bij kerstbomen?) is jammer. Ik wil al jaaaaaren een echte kerstboom met wortels in een pot... maar dat is blijkbaar niet zo eenvoudig - of zal ik het anders zeggen: niet zo goedkoop.
En ja... daar draait het nu allemaal rond: hoe goedkoop dingen zijn. Hoeveel korting we krijgen. Hoeveel percent van iets dat we niét moeten betalen als we het NU meenemen.
Op de vraag 'Maakt ons dat gelukkig?' antwoord ik meteen zelf: ja, eventjes. De consumptiemaatschappij is niet alleen een woord dat gebruikt wordt door mensen ertegen zijn. Het is een vloek.
Ik weet niet meer wat leven is, wat leven betekent. Ik ben er zeker van dat jij dat ook vergeten bent. Dagelijks ben ik op zoek naar manieren om gelukkiger te worden, want - is het nu omdat de corporations met hun reclame me dat non-stop inprenten via reclameboodschappen en door controle van de media die hun aandeel zeker ook hebben - ik heb het gevoel dat ik niet gelukkigst ben.
Dat klinkt weer enorm als de depressieve kant in mij, maar zo bedoel ik het niet.
Ben ik gelukkig met wat ik heb? Betekent gelukkig zijn tevreden zijn met wat je hebt, en het daarmee doen? Als dat verdovende gevoel van méér en béter ooit weggaat, zal ik dan voelen wat het is om gewoon te zijn en niet te willen.
Het erge is dat ik het niet weet. Maar ik denk het wel.
Onlangs zag ik een reportage over hoeveel bedrijven en overheden over ons privé-leven weten door wat wij hen toestemming geven om bij te houden over onze transacties en lidmaatschappen. De belangrijkste gedachte die ik aan die documentaire overhield was dat op het einde iemand vertelde dat wij ons privacy kwijt zijn. Ik denk dat iedereen dàt wel beseft. Het grote probleem, zei hij, is dat privacy iets essentieel is voor ons, en als we dat kwijtraken dat dat ons dat fundamenteel veranderd. We zijn niet meer wie we zijn, we zijn het vergeten.
Denk eens na: wanneer was de laatste keer dat iets spannend was? Zonder dat het iets te maken had met werk hebben/krijgen, toegelaten worden op een school, ...
De laatste keer bij mij was een paar weken geleden toen we bijna vastzaten omdat het openbaar vervoer volledig strop zat door de aanhoudende vorst. Bovendien had ik veel schrik dat we toen - onderkoeld als we waren - zouden thuiskomen in een temperatuur van 13 graden (omdat de verwarming toen stuk was).
Wat een opluchting was het toen om thuis te komen, wat een zalig gevoel. Het was hier bovendien 18 graden, wat best wel aangenaam is eens je het wat gewend bent...
Privacy is nochtans iets dat mensen hebben uitgevonden... Ik denk simpelweg omdat we in een maatschappij van 'werken' en 'thuis' zitten.
Vroeger (heel veel vroeger) werkte iedereen - en niemand. Werken bestond niet. Er was enkel: (over)leven. Zelfs in het klassieke beeld van de mannen die gaan jagen en de vrouwen die thuis bessen en kruiden plukken blijft dit overeind... Mensen joegen/plukten samen met hun stam, hun familie, voor wie ze het uiteindelijk - naast zichzelf - allemaal deden. Er was een directe link, en die was er constant. De 'werk' omgeving was dezelfde als de 'woon'omgeving in die zin dat er geen verschil was, los van de locatie misschien dan. Was er een probleem, dan ging je lekker op de vuist of sprak je het uit. Problemen werden opgelost, persoonlijke twisten uitgevochten... probleemgevallen werden uitgezet of kozen ervoor om samen met de 3 knapste vrouwen een andere stam te beginnen... Jammer... maar helaas. Je bleef dus altijd samenwerken/wonen met de mensen dicht bij je, de mensen waarvoor je het net wilde doen.
Nu is het: werken op kantoor/fabriek/... tussen mensen waar we minstens de helft liever zouden neerknuppelen... maar dat mag je niet. Je moet lachen en vriendelijk zijn en doen alsof je beste vriendjes bent, terwijl jij, de andere en alle anderen in dezelfde ruimte eigenlijk perfect weten dat jij liever een briefopener zou nemen en de zachte delen binnein de andere zijn kop zou willen bewerken... maar - opnieuw - dat mag je niet.
Dag in dag uit hiermee geconfronteerd worden zorgt volgens mij ook voor een fundamentele verandering...
Als je naar huis gaat, heb je dus geen zin meer om geconfronteerd te worden met die mensen, of om het even welke mensen, die niét in je intieme kring horen... het is ook niet normaal om constant tussen mensen te zitten die niét in die kring zitten. Op die manier ontstond volgens mij het muurtjes-bouwen-tijdperk.
Teveel volk en teveel artificiële omgevingen. Remmingen komen voort uit wetten. Psychische stoornissen volgens mij ook.
Let op! Gelukkig dat er wetten wijn waardoor ik mijn gang niet mag gaan. Waren er geen wetten dan zou ik het nog niet kunnen, maar dan zou ik verkiezen om niét in dezelfde omgeving van bepaalde mensen te zijn.
Herkenbaar gevoel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten