Kerst en privacy...

Ik zit thuis, ik heb vakantie genomen tijdens de feestdagen die onherroepelijk over ons heen gaan. Aan mij gaat het dit jaar allemaal een beetje voorbij.
Ik mis net waar het allemaal om gaat: sfeer.

De prachtigste kerstboom is niets waard als hij genegeerd wordt, als hij daar maar staat.

Ik zelf altijd al een probleem gehad met valse kerstbomen. What's the point van een nepboom te zetten die zo knap gemaakt is dat je hem zonder nader onderzoek niet kan onderscheiden van een echte... om dan als het bezoek binnenkomt meteen de aandacht te vestigen op: het is geen echte?
Veel mensen doen dat...
Magie doorbroken, sfeer weg.

Stel je voor dat we met (onze nieuwe favoriete feestdag) Halloween plastieken uitgeholde pompoenen zouden etaleren? Of met pasen plastieken chocolade eieren...

Alleen kerstbomen waarvan je het meteen ziet dat ze vals zijn... dat mag. Van die mini-kleine boompjes... 30 cm hoog, je koopt ze met lintjes en pakjes er al in...


Langs de andere kant vind ik het ook wel erg hoeveel bomen er ieder jaar doodgemaakt worden om als kerstboom te dienen voor mensen die er nog nauwelijks naar kijken... Of ligt het aan mij, omdat ik ouder wordt dat alle magie meer en meer uit het leven verdwijnt. Kijken kinderen nog met dezelfde verwondering naar de kerstboom, onbegrijpend naar de kerststal met dat rare verhaaltje uitgebeeld: een baby in een bak, met een paar vreemde kerels en wat boerderijdieren erom heen?Ik begreep daar vroeger niks van eigenlijk. Ik wist wel dat dat baby'tje Jezus was/is. Maar wat dat met kerstmis te maken had... Ik volgde op school geen godsdienst, dat zal er vast wel iets mee te maken hebben...

Die massale bomenkap (of -zaag bij kerstbomen?) is jammer. Ik wil al jaaaaaren een echte kerstboom met wortels in een pot... maar dat is blijkbaar niet zo eenvoudig - of zal ik het anders zeggen: niet zo goedkoop.

En ja... daar draait het nu allemaal rond: hoe goedkoop dingen zijn. Hoeveel korting we krijgen. Hoeveel percent van iets dat we niét moeten betalen als we het NU meenemen.
Op de vraag 'Maakt ons dat gelukkig?' antwoord ik meteen zelf: ja, eventjes. De consumptiemaatschappij is niet alleen een woord dat gebruikt wordt door mensen ertegen zijn. Het is een vloek.
Ik weet niet meer wat leven is, wat leven betekent. Ik ben er zeker van dat jij dat ook vergeten bent. Dagelijks ben ik op zoek naar manieren om gelukkiger te worden, want - is het nu omdat de corporations met hun reclame me dat non-stop inprenten via reclameboodschappen en door controle van de media die hun aandeel zeker ook hebben - ik heb het gevoel dat ik niet gelukkigst ben.

Dat klinkt weer enorm als de depressieve kant in mij, maar zo bedoel ik het niet.

Ben ik gelukkig met wat ik heb? Betekent gelukkig zijn tevreden zijn met wat je hebt, en het daarmee doen? Als dat verdovende gevoel van méér en béter ooit weggaat, zal ik dan voelen wat het is om gewoon te zijn en niet te willen.
Het erge is dat ik het niet weet. Maar ik denk het wel.

Onlangs zag ik een reportage over hoeveel bedrijven en overheden over ons privé-leven weten door wat wij hen toestemming geven om bij te houden over onze transacties en lidmaatschappen. De belangrijkste gedachte die ik aan die documentaire overhield was dat op het einde iemand vertelde dat wij ons privacy kwijt zijn. Ik denk dat iedereen dàt wel beseft. Het grote probleem, zei hij, is dat privacy iets essentieel is voor ons, en als we dat kwijtraken dat dat ons dat fundamenteel veranderd. We zijn niet meer wie we zijn, we zijn het vergeten.

Denk eens na: wanneer was de laatste keer dat iets spannend was? Zonder dat het iets te maken had met werk hebben/krijgen, toegelaten worden op een school, ...

De laatste keer bij mij was een paar weken geleden toen we bijna vastzaten omdat het openbaar vervoer volledig strop zat door de aanhoudende vorst. Bovendien had ik veel schrik dat we toen - onderkoeld als we waren - zouden thuiskomen in een temperatuur van 13 graden (omdat de verwarming toen stuk was).
Wat een opluchting was het toen om thuis te komen, wat een zalig gevoel. Het was hier bovendien 18 graden, wat best wel aangenaam is eens je het wat gewend bent...

Privacy is nochtans iets dat mensen hebben uitgevonden... Ik denk simpelweg omdat we in een maatschappij van 'werken' en 'thuis' zitten.

Vroeger (heel veel vroeger) werkte iedereen - en niemand. Werken bestond niet. Er was enkel: (over)leven. Zelfs in het klassieke beeld van de mannen die gaan jagen en de vrouwen die thuis bessen en kruiden plukken blijft dit overeind... Mensen joegen/plukten samen met hun stam, hun familie, voor wie ze het uiteindelijk - naast zichzelf - allemaal deden. Er was een directe link, en die was er constant. De 'werk' omgeving was dezelfde als de 'woon'omgeving in die zin dat er geen verschil was, los van de locatie misschien dan. Was er een probleem, dan ging je lekker op de vuist of sprak je het uit. Problemen werden opgelost, persoonlijke twisten uitgevochten... probleemgevallen werden uitgezet of kozen ervoor om samen met de 3 knapste vrouwen een andere stam te beginnen... Jammer... maar helaas. Je bleef dus altijd samenwerken/wonen met de mensen dicht bij je, de mensen waarvoor je het net wilde doen.

Nu is het: werken op kantoor/fabriek/... tussen mensen waar we minstens de helft liever zouden neerknuppelen... maar dat mag je niet. Je moet lachen en vriendelijk zijn en doen alsof je beste vriendjes bent, terwijl jij, de andere en alle anderen in dezelfde ruimte eigenlijk perfect weten dat jij liever een briefopener zou nemen en de zachte delen binnein de andere zijn kop zou willen bewerken... maar - opnieuw - dat mag je niet.
Dag in dag uit hiermee geconfronteerd worden zorgt volgens mij ook voor een fundamentele verandering...
Als je naar huis gaat, heb je dus geen zin meer om geconfronteerd te worden met die mensen, of om het even welke mensen, die niét in je intieme kring horen... het is ook niet normaal om constant tussen mensen te zitten die niét in die kring zitten. Op die manier ontstond volgens mij het muurtjes-bouwen-tijdperk.

Teveel volk en teveel artificiële omgevingen. Remmingen komen voort uit wetten. Psychische stoornissen volgens mij ook.

Let op! Gelukkig dat er wetten wijn waardoor ik mijn gang niet mag gaan. Waren er geen wetten dan zou ik het nog niet kunnen, maar dan zou ik verkiezen om niét in dezelfde omgeving van bepaalde mensen te zijn.
Herkenbaar gevoel?

Dagen der koudheid

Het is hier nog steeds koud.

- Hoe koud -

14,6 graden...

- ? -

14 graden Celsius

- ... -

De verwarming is nog steeds kapot.

Ik had gisteren vrij genomen om samen met mijn vriendin (gisteren was haar eerste vrije dag sinds vorige week) een beetje chill thuis te zijn... én deze ochtend ook. Het is erg letterlijk vrij chill geworden.

Blijkbaar is er nu toch iemand naar de ketel komen kijken met het verstand om toe te geven dat hij er geen verstand van heeft. De firma die de ketel gefabriceerd heeft (viessmann) moet zelf langskomen. Niet de hele firma, maar iemand vàn de firma. Ze gingen 'proberen' om nog voor het weekend te komen. Daarmee wisten Ine en ik natuurlijk meteen hoe het zat: we zitten hier nog da-gen in de kou. En terwijl de temperatuur buiten rond het vriespunt hangt, daalt de temperatuur hier binnen ook langzaam. Hoe langer we hier zonder verwarming zitten, hoe kouder... maar da's logisch natuurlijk. Jammer dat Viessmann niet zo slim is, want tegen maandag is het hier waarschijnlijk afgekoeld tot onder de 10 graden.

De koude kruipt langzaam het huis in, de stenen, de leidingen, de deuren... alles voelt koud aan. Mijn vingers  - die anders al vervroren aanvoelen - worden trage mechanische aanhangsels, permantent pijnlijk en stroef, niet alsof er iets schuurt of kraakt vanbinnen, eerder alsof het smeersel in de scharnieren langzaam opstijft, waardoor bewegingen trager en moeilijker worden.

Ik besef dat dit allemaal niet enorm interessant is, doet er ook niet echt toe, dit is een plekje van mij alleen, ik schrijf of doe hier wat ik wil.

Mijn vriendin maakte de interessante opmerking, dat Viessmann blijkbaar zoveel kapotte machines staan heeft overal, dat als ze woensdag gecontacteerd worden ze onmogelijk voor het weekend bij iemand langs kunnen komen.

Viessmann... 2 ss-en 2 nn-en. Compensatie? Extra nadruk op de sssss van VIES en extra tegengewicht hiervoor door de nnnn in MAN. Jakkes dus.

Ik heb kou, ik kan hier niks doen dan dingen waar ik nog meer kou van krijg. Naar buiten gaan lijkt ook onoverkomelijk moeilijk. tWas een prachtige dag, waar ik enkel verticale rechthoeken van zag, door de spleet van de gordijnen. Die blijven dicht, het is hier zo al koud genoeg... Het is donker aan het worden. Buiten langzaam, binnen nogal abrupt. Het licht verdwijnt en daarmee ook het enige wat de boel hier warm houdt. Als de lucht rondom ons appartement afkoelt wordt hij zwaarder en sluipt binnen langs kieren en gaten...

Ik gok dat het tegen vanavond onder de 13 graden zal zijn, hier in de living van dit huurappartement.

Daarnet nam ik mijn temperatuur. 36,1 graden. Da's niet ziekelijk koud, maar toch ook niet echt warm.

Absurd hoe erg het met mij gesteld is, hier in de kou, terwijl buiten mensen doodgaan omdat ze niet eens een huis hebben.

Deze week hoorde ik van iemand dat Freya VDB vorig jaar 1 nacht als dakloze leefde. Daarmee is alles dan ook alweer gezegd. Laat ons snel de rode vlaggen bovenhalen, huilend strijdliederen zingen voor alle arme, zieke mensjes, die geen enkel voordeel ondervinden van onze inspanningen. Give me a fucking break.

Al wie in 2011 nog strijdliederen durft zingen, met de rechtse, linkse of middenste arm in de lucht... wees gewaarschuwt. Ik SPUUG in uw gezicht. Al wie in België nog met vlaggen wil zwaaien holle slogans roepend ervan overtuigd dat dit uiteindelijk tot verandering zal leiden... ga naar huis. 

Stop ermee. 

Probeer eens iets te doen, waar je zélf over nagedacht hebt.

Ik ben een zwaar gefrustreerde mens, dat meen ik.

In de kou.

Deze ochtend merkte ik dat onze verwarming (CV) alweer kapot is.

Dat is al de 4 de keer in 2 weken... eigenlijk is dat niet waar. Eigenlijk is er al een maand iets aan, waardoor de verwarming soms gewoon niét werkt, andere momenten werkt ze wel, maar stroomt er enkel koud/lauw water door. Als de onderbuur dan 'op een knop' duwt is het terug even in orde, maar vorige maand heeft hij zo de pomp naar de kloten geholpen...
Hij is geen chauffagist, hij kan daar niet aan doen, hij wil ook gewoon warmte.
Als hij dus niet thuis is, en 'er moet weer op de knop gedrukt worden ook al mag het eigenlijk niet' dan is er geen verwarming.
Er zijn al 3 reparateurs langsgeweest in 2 weken, die op hun beurt allemaal 'de knop hebben ingedrukt' zonder blijkbaar verder te gaan zoeken waarom 'de knop' moest ingedrukt worden in de eerste plaats. Waarom de verwarming het ene moment niks doet, dan opeens vanzelf weer wel, dan weer niks, er dan een lampje gaat branden naast een knop-die-niet-ingedrukt-mag-worden om vervolgens als de knop ingedrukt wordt weer een tijdje te werken zodat iedereen denkt dat het deze keer wel zal houden... dat gaat niemand na. De verwarming werkt? Met een toch ietwat zelfvoldaan 'Jullie hebben nu toch warmte...' komt elke reparateur mijn appartement binnen, trots voelend aan de warme radiatoren waarvoor hij helemaal alleen zorgde... Deur dicht, rekening, trekt uwe plan dermee.

Belachelijk.

Net hetzelfde met veel dokters. Die gaan ook zo te werk.

Ik had een afspraak op de afdeling van het Sint-Lucasziekenhuis waar de kromme benen/voeten worden aangepakt. De dokter waar ik langsging was gespecialiseerd in voeten, tenen, kromme toestanden... Hij keek ENKEL naar mijn voeten. Terwijl mijn knieën zodanig scheef staan dat mijn voeten kromstaan, ik ze scheef neerzet en eigenlijk niet goed, rollend en efficiënt kan stappen.
'Ge hebt misschien scheven knieën waardoor alles scheef staat?' - vroeg de specialist mij in de afdeling voor kromme benen en voeten, naar wie ik doorverwezen was na een röntgenfoto van mijn voeten en waarbij ik 3 maand voordien al een afspraak had gemaakt en dit het eerste vrije plekje in zijn agenda was, toen al.
'Ja' zei ik tegen de specialist, terwijl ik nog steeds mijn broek aanhad, maar niet mijn kousen.
'Hebt ge last in uw voeten?' vroeg de specialist?
'Neen' zei ik tegen de specialist. 'Maar ze staan scheef, en mijn knieën staan ook scheef waardoor ik raar stap... en mijn tenen groeien ook scheef.'
'We doen daar enkel iets aan als ge last krijgt.' zei de specialist over mijn kromme tenen en voeten die niet noodzakelijk voortkomen uit mijn scheve benen die pijn en vergroeiingen gaan veroorzaken in zowel mijn voeten als misschien zelfs mijn heupen/rug.

Wat héb je aan zoiets?

Niks schrijven

Soms schrijf ik beter niks.


Vandaag was zo een dag.


De dagen daarvoor had ik gewoon geen zin. Da's iets helemaal anders...

Dagboek - mens

Soms zit ik te lang te nadenken over hoe ik iets wil opschrijven. Ik blijf dan maar zinnen schrijven en terug verwijderen... op den duur is elk beetje 'schwung' er uit.

Daarnet op weg naar hier, dacht ik eraan dat deze blog eigenlijk een beetje als een dagboek is. Ik heb nooit een dagboek bijgehouden, ooit eens even, als ik heel jong was. Ik had toen zo een 'dagboek-boek' gekregen met een slotje eraan. Ik heb geen idee meer wat ik daar in schreef... ik vermoed niet veel. Als kind WOU ik altijd een verzamelaar zijn, een dagboekschrijver... eerlijk gezegd had ik het geduld niet. Misschien is dat hetzelfde, het probleem was dat het nooit lang interessant bleef. Ik heb dat nu ook soms nog...
Deze blog kan dus beetje zoals een dagboek zijn, maar mag dat ook niet helemaal zijn. In een dagboek zet je zogezegd geheime dingen: dagboek - sleuteltje - geheimen - niemand mag dat lezen. Zonderwerp is een plek waar ik inderdaad alles kan schrijven wat ik wil, of toch bijna alles, want deze blog is niet geheim. Daarom is het dat ik - tot nu toe alleszins - geen volledige namen gebruik. Geen idee of ik dat blijf doen. Momenteel doe ik het, omdat, als ik dingen schrijf over mensen, ik hén niet in diskrediet brengen.
Een dagboek hoéft ook niet elke dag geschreven te worden. Dat betekende het vroeger. In mijn hoofd was een dagboek een zielloos stuk karton/papier waar je iedere dag iets inschreef. Het éne moment wou ik het meteen volschrijven, maar dat mocht niet 'want het is een dag-boek' en de volgende dag had ik al geen zin meer... Misschien moeten ze dag-boek maar levensboek noemen... of gedachtenboek... dan is het wat duidelijker voor kinderen zoals ik.
Een goed dagboek kàn niet zielloos zijn. Tenzij de persoon die het schrijft zielloos is.
Oei.
Een object mag zielloos zijn... dat kan. Geen subjectieve flitsen. Geen lading.
Een persoon die zielloos is... dat zit meteen in het theologische/spirituele kader. Op een gevaarlijke manier.
Zielloos is slecht en verdorven.
...
Ik bedoel met zielloos eigenlijk: zonder passie, zonder interesse, zonder diepere gedachten, enkel éénrichtingsverkeer...

Je hébt zo mensen he.  Mensen die gewoon rechtdoor gaan zonder te letten op wie ze aan't vertrappelen zijn...


Ik wou nog iets zeggen...

W, dankzij wie ik in 2010 mocht draaien in het - zogezegde - muziekcentrum/stinkkot/café Kinky Star, heeft nu opeens Espace Ladda ontdekt. Waw. Geweldig.
Wat me stoort is dat E.L. zich opwerpt als vrij voor iedereen, een plek waar iedereen zijn werk of ideeën kan tonen... terwijl het vooral ons-kent-ons is. Als vreemde kom je er niet in.

Terwijl ik dat deze ochtend dacht besefte ik dat W er blijkbaar wel makkelijker binnengeraakt. Eens binnen behoor je tot de niet-zo-selecte groep en is alles wat je doet opeens verenigvuldigd met een factor die op exponentiele wijze groter wordt.

Toen ik mocht draaien in de Stinky Kar vond ik dat de dj's die na mij moesten spelen enorm spottend mijn richting uitkeken. Een beetje lachen, een beetje elkaar aanstoten. Eikels. Die kerels konden wel draaien, amai.
Blijkbaar vonden die kerels dat ook ik spottend in hun richting keek. Eigenlijk een beetje kwaad om eerlijker te zijn.
Ik ben er vet mee.
Ik vang blijkbaar dus echt soms foute indrukken op. Of zijn het de juiste. Durven mensen achteraf niet meer eerlijk zijn als blijkt dat de persoon wie ze uitlachten er nogal zwaar aan tilde... of ben ik echt gewoon compleet maar dan ook compleet mis.

Toen ik toenadering zocht tot Espace Ladda (2 jaar geleden hebben ze eenzelfde soort 'open-voor-iedereen'-concept opgestart... wat ze nu doen is niks nieuws, eerder identiek hetzelfde dat ze opnieuw proberen verkopen alsof het een nieuw idee is) kreeg ik ook enkel vreemde afstotende mails terug en zowiezo geen goeiedag op de events zelf maar een compleet gebrek in interesse in het feit dat ik interesse toonde in hún leuk concept. Ik wilde muziek gaan maken. Ergens ben ik blij dat ik nooit gegaan ben.

Het is daarom dat ik nooit het gevoel zal hebben dat ik 'erbij' hoor. Niet bij Ladda, niet bij de dj's, niet bij de producers, ...

Maar dat is niet erg. Dat wil niet zeggen dat ik geen succes kan hebben in wat ik doe... Integendeel. Het wordt alleen een stukje moeilijker, omdat ik niet alleen gigantisch veel meer mij moet bewijzen, want ons kent mij niet dus moet van zijn sokken geblazen worden om eens in mijn richting te kijken.
Ik moet daarbij ook nog eens de mensen trotseren, tegen mijn gevoel in.

Those feelings drag me down - anders was ik zeker al wereldbekend :-)

Emotiononele chantage...

Alweer zo een rare nacht. Veel waken, weinig slapen. Misschien kwam het door de alcohol.
Geen rare ideeën of vormen achter mijn oogleden, niks interessants om te rapporteren. Gewoon een lange, saaie wakende nacht.

Rond half vier kreeg ik een tekstbericht van een vriend (D.)van me. Hij wordt al een aantal jaar onfair behandeld door een paar 'vrienden' van hem. D heeft denk ik echt niet zo veel vrienden, en laat zich al gemakkelijk verleiden om 'te komen helpen schilderen' of 'de rugzak te helpen dragen van het ex-liefje dat haar charmes en achterbakse onschuldigheid nog maar eens voor de duizendste keer uitspeelt omdat ze weet dat hij niet over haar heen is'. Ik heb hem dat al gezegd, meerdere keren. Deze nacht kreeg ik een tekstbericht van D met daarin de boodschap... dat hij ze de kop ging inslaan... niet exact, maar daat kwam het op neer. Ik moest een bericht 'liken' op facebook. Ik stuurde hem terug: 'Morgen, na mn slaapje. Grtz.' Dààrop antwoordde hij: 'Srry vr het storen, Just Pissed Off, srry'.

Eénmaal sorry was voldoende. Eénmaal sorry is altijd voldoende.

Als je één keer sorry zegt toon je dat je spijt hebt van wat je deed, of geef je toch toe dat er iéts aan wat je deed een beetje overhaast was, je dacht er niet goed bij na. Dit wil niet zeggen dat je standpunt daarom anders is geworden.
Als je 2 of meer keer sorry zegt dan is de boodschap ondergeschikter en afstandelijker tegelijk. Enerzijds geef je toe dat je overhaast tewerk ging, je niet goed had nagedacht... maar langs de andere kant zeg je dààrbovenop nog eens sorry, alsof je je excuseert voor de boodschap of je gevoel. D's bericht zegt het allemaal: 'Sorry (dat ik je wakker maakte). Just Pissed Of (ik ben gewoon heel boos, maar het is niets wat je je moet aantrekken). Sorry (voor alles).'

D hielp trouwens bij ons thuis ook schilderen... heel veel trouwens. Dat was echt heel erg leuk. De eerste avond hebben we van 17u in de namiddag doorgewerkt tot 03u. De volgende avond opnieuw. Daar zijn foto's van. Elke verse aangebrachte laag verf gaf ons vrijgeleide om buiten, op het terras (het was toen voorjaar en al lekker warm) op de grond 'op ons gat' pinten te zitten drinken... Zalig.
Ik had heel de week (ik had een week vrij genomen) zo willen spenderen, zeker toen mijn vriendin vanaf de 3de dag ook kon helpen (examenperiode)... maar de 2 andere mensen (moeder + vriend) die hielpen en dan vooral één (de vriend - hoe kan het anders) kon er blijkbaar niet tegen dat wij onze eigen dag/nacht regeling wilden maken. Met als resultaat dat wij wel telkens tot heel laat bezig waren, maar dat we 's ochtends ook heel vroeg op moesten omdat de 2 andere helpers het nodig vonden om al om 9 uur paraat te zijn... Ok, the job got done, maar onze nekken, voetzolen, knieën, ruggen, handen, ... schreeuwden permanent om rust... Je mag niet klagen natuurlijk: de mensen hélpen dus hebben alle vrijheid. Je mag niet reclameren want dan ben je ondankbaar...

Ik heb wel een beetje hetzelfde probleem als D. Maar dat wist ik al (lang).

Het verhuizen is gelukt, maar het had leuker en vooral ontspannender geweest om het op onze manier te doen.

Conclusie:
D: Quit the trashtalk. Go ZEN. Nee serieus. Op facebook en in smsjes roepen dat je iemand de kop gaat inslaan... that's so 2000. Als ik 18-19 (zelfs als ik een beetje ouder was) deed ik dat ook. Toen ik 18-19 jaar was voelde ik me ook alsof iedereen eigelijk tegen mij was... Het probleem met dat stoer doen is is dat je in het écht niet van je afbijt. Je mag soms boos zijn op mensen en dat tonen, zonder dat je op hun medelijden moet inspelen of meteen de boel kort en klein roept. Probeer op een constructieve manier over te brengen naar bepaalde mensen dat gij ook respect verwacht van hén, en als ze dat niet tonen dat ze dan niet moeten verwachten dat jij een emotioneel engagement aangaat met hen. Neem afstand van die mensen. Maak gerust eens ruzie, maar probeer kalm te blijven en u niet ondergeschikt op te stellen!

Terug naar Jonas (deel 1 van veel)

Dit is een verhaal waar ik 2006 aan begon. Ik heb er toen een paar weken aan gewerkt maar vond dat het verhaal me een doodlopend straatje inleidde. Na het (stuk) verhaal opnieuw gelezen te hebben heb ik zin om er verder aan te werken...

Hier alvast het eerste deel, dat ik ooit in één keer schreef op de trein van Sint-Niklaas naar Gent. Ik zat toen in het eerste (en laatste) jaar van de opleiding Fotografie. Treinen zijn ideaal om op te mijmeren. Ik heb ooit een bekend schrijver - of was het een tekenaar -  horen zeggen dat hij altijd de trein nam om inspiratie op te doen... Het stuk tekst hieronder voelde voor mij altijd aan als een soort 'pilot' van een reeks op televisie... dat gezegd zijn...

Terug naar Jonas.

1.1

Verbaasd keek Edward naar zijn trillende handen. Wat was hij oud geworden. Het was net of hij nooit eerder de kloven en rimpels had opgemerkt. Hoe kwamen die daar?

Hij maakte een vuist en kneep hard. Niets. Van de eens zo stevige greep van de door werk verweerde handen bleef niets over dan een grauw stompje doffe pijn. Zijn korte sterke handen waren stijf geworden. Hij plooide zijn vingers terug open en de gewrichten voelden aan alsof ze zouden breken. Dat deden ze niet. 'Gelukkig maar,' dacht hij, 'het zou geen zicht zijn om strak aan te moeten bellen zonder vingers...'. Hij glimlachte bij deze gedachte en keek naar buiten. Koeien zoefden voorbij. Wat is het leven mooi als alles simpel is... Mijmerend over deze gedachte nam hij het kruiswoordraadsel bij zich dat op het tafeltje lag. Schaakterm, drie letters. Hij had nooit leren schaken. Dammen wel. Ooit had hij het nog met Jonas gedaan, toen die een jaar of 7 was. Dammen is makkelijker dan schaken. Zeker voor een kind. 'Zet' zei hij luid. Niemand keek op. Zet was het woord dat hij zocht. In een plotse opwelling zijn geluk verder te beproeven zocht hij naar een balpen, hoewel hij goed wist dat hij er geen bijhad. Hij nam nooit een balpen mee. Schrijven had hij jaren geleden opgegeven. De pijnkrampen die het veroorzaakte maakten zijn geschrift toch onleesbaar. 'Uppie bursday' op de verjaardagskaart van zijn zoon, dat was zowat het laatste dat hij schreef, op af en toe een adres op een envelope na. Voor zijn eigen gegevens had hij een stempel laten maken.

Misschien had hij meer moeite moeten doen, misschien had hij moeten schrijven wat hij echt voelde in plaats van zich ervan af te maken met een grapje. Misschien had hij moeten toegeven dat hij snapte waarom Jonas zo deed. Maar had hij dat gekund? Boos propte hij het kruiswoordraadsel in de vuilbak. Hij was te trots geweest om eerlijk te zijn tegenover zijn eigen zoon. Hij kon niet eens eerlijk zijn tegenover zichzelf. Het was allemaal één grote mislukking en hij had nooit de ballen gehad om er iets aan te doen. Hij had simpelweg zijn ogen ervoor gesloten en nu, jaren later, had hij dat eindelijk ingezien. Eerst was hij woedend geweest op Jonas dat hij er niet was vrijdag. Haar familie was er wel, maar van zijn kant was er niemand. Zijn broer was ook niet komen opdagen, daar had hij niet anders van verwacht, maar toch deed het hem pijn. Het was zo al hard genoeg geweest de voorbije jaren, vooral deze laatste dagen. Hij had alles zelf moeten regelen, en niemand in de buurt om de schuld van dit alles te geven. Hij had enkel zichzelf nog. Misschien net daardoor dat het tot hem was doorgedrongen waarom Jonas er niet was. Jonas had nooit deel uitgemaakt van hun relatie, van hun twee-eenheid. In de wereld die ze voor zichzelf hadden opgebouwd was geluk een verdrongen illusie. Als een slecht toneelstuk waarin de acteurs met tegenzin hun lijnen zeggen. En toch deed hij er zelf in mee. Elke dag opnieuw. 'Gelukkig ben je nooit.' had hij ooit tegen Jonas gezegd, toen de relatie met Jonas' moeder ten einde liep, maar dat was een leugen geweest. Hij wàs gelukkig geweest, op dat moment op die plaats, met Jonas. Dat besefte hij nu. En dat maakte hem zo verdrietig dat hij moeite had om niet te wenen. Schokkend kwam de trein tot stilstand. Sommige mensen maakten zich klaar om uit te stappen en gingen naar het gangpad. Hij vermande zich en stond op. ‘De eerste etappe is voorbij’ dacht hij, en stapte het perron op.

Sint

Beste Sinterklaas,

zoals ieder jaar wordt u weer hartelijk vergeten,
enkel kinderen kijken nog op, als u ergens een schoorsteen in sukkelt...

Dit jaar breng je weer meer artificiële rommel dan ooit. Zalige artificiële rommel. Verslavende rommel.

Ook al ben ik 28 en heb ik eigenlijk nooit geloofd dat je nog altijd leefde en op je (extreem) oude dag onze vreselijke schuine Belgische daken opklefferde... toch zou ik graag een wens doen.

In al jouw heiligheid moet jij toch ook wel inzien dat het niet de wereld is die naar de kloten is, maar de mensen.
Niet enkel 'de mensen helpen de wereld om zeep'... dàt ook natuurlijk. Maar de mensen zelf zijn naar de kloten.

Ik ook hoor...

We willen zo graag leven en tegelijk gaan we het leven uit de weg.
Schrik/schuld/gebrek aan doorzettingsvermogen/ drijven ons voor onszelf uit, in de verkeerde richting!

Ik heb schrik dat we binnen een aantal jaar de zee in gaan lopen, massahysterie, dode mensen, vragend: 'wat doen we hier?'

Uit water zijn wij ontstaan, en tot water zullen wij terugkeren.

Alstublieft grote heer Sinterklaas: help ons in deze vreselijke tijden. Doe er iets aan. Geen terrorisme graag.

Sneeuw = weg

Deze ochtend werden we wakker in een sneeuwloze wereld.
Geen wit tapijt meer, terug naar het bruin-grijs van altijd.
Weg droomwereld waar alles trager gaat.
Godverdomme.

Paranoide Astronaut

Het is belachelijk. Ik sliep een hele nacht slecht, omdat ik weer een 'lucid dreaming' ervaring had 's nachts. Niet de hele nacht, maar wel grote stukken. Met 'lucid dreaming' bedoel ik soort van dagdromen, maar dan in je slaap. Het speciale is dat je bewust bent dat je droomt - of denkt!

Gisteren postte ik op een weblog iets over het feit dat nooit bewezen werd wie de Grote Piramide van Gizeh bouwde. 's Avonds keken we naar 'The Forgotten', (spoiler) een film waarin op een bepaald moment verwezen wordt naar aliens.

Zoals ik zo vaak heb leg ik in 'halfslaap' gemakkelijk ingewikkelde verbanden. Soms zijn die juist, maar soms zijn die ook compleet onbestaand en lachwekkend. Juist of niet, de bevindingen zijn tot nu toe altijd al compleet nutteloos geweest... Vaak zijn ze zelfs verdwenen op het moment dat ik besef dat het inzicht geniaal is, waarschijnlijk omdat ik dan toch een beetje uit die half-slaap kom, door de korte opwinding, het 'aha' gevoel. Een complete anti-climax, omdat ik het volgende ogenblik al niet meer weer waarover ik 'aha' dacht... Soms komt het terug, maar meestal niet.

Wat het verband ook was deze nacht, het had iets met telepathie te maken, maar ook met aliens. Het ging over 'vergeten'.

Ik weet nog hoe het kwam: mijn vriendin lag naast me in bed. Ze was zich aan het 'innestelen' in de dekens. Ik lag in de andere richting te kijken (op mijn zij), maar ik hoorde het geluid van de lakens. Dan merkte ik dat het onrustige gewoel toch wel bleef duren, en de sfeer werd bedreigend. Wolven, die grommend aan de rand van een kleine open plek (in het bos? bomen zijn er niet) staan.  Geen idee eigenlijk wat of waar, maar er is alleen maar schaduw. Ik ben in het midden. Het is donker en beangstigend. Plots word ik me bewust van dit alles en open mijn ogen met een luide 'STOP!!!' in gedachten, een intentie. Het gewoel stopte meteen. Niet na een halve seconde pas, maar echt meteen. Ik vond het allemaal zeer vreemd, en wilde vragen aan mijn vriendin of ze wakker was, maar heel verhelderend zou het antwoord daarop niet werken. Als ze wakker was, zou ze kunnen zeggen dat ze misschien iets voelde, waardoor ze stopte met woelen, of het zou gewoon toeval zijn. Als ze sliep terwijl het gebeurde zou ik haar enkel wakker maken met een verwarrend verhaal.

Ik probeerde mezelf te overtuigen, zowel van het echt-zijn van de ervaring als het feit dat zulke dingen even echt zijn als ze dat niet zijn.

Opgewonden zocht ik die bedreigende plek weer op, niet het beeld van de plaats, die voorstelling van de rand (van het bos)... Maar het gevoel, die 'kwade intentie'. Met succes. Minder angstig, omdat ik de controle had, liet ik mezelf opnieuw wegglijden in gedachten. Toen ging het de paranoide richting uit, heel kort, heel even, net genoeg om een heel klein béétje bang te zijn.
Aliens, of iets anders, het zou bijna logisch zijn dat ze ook mij in de gaten houden. Ik ben 'aanhanger' van de Ancient Astronauts ideeën. Ik zeg 'ideeën' omdat het woord 'theorie' voor mij een bepaalde koppigeheid impliceerd. Een theorie is iets hypothetisch, dus per definitie niet bewezen. Toch zijn aanhangers van 'theorieën' vaak 100% zeker van de juistheid ervan. Dus als aanhanger van een theorie ben je naïef, hypocriet en een idioot tegelijk, en als het niet zo is, dan denken alle mensen die niet begrijpen wat je bedoelt dat wel. Een idee is gevoelsmatig ruimer, opener, vrijer.
Ik vind de Ancient Astronauts een goed idee, een goed concept. Het kan bepaalde zaken HELPEN verklaren. Het ZOU kunnen. En daar gaat het om. Om de mogelijkheid.

Het zou dus maar logisch zijn dat àls er aliens of goden of iets onbegrijpelijker zou zijn dat de mensen bedreigt of helpt of beide... en ze willen niet ontdekt worden... en ze beschikken tot de technologie die hen 1000-en jaren geleden al in staat stelde tot absurde dingen... en de technologie om HIER te zijn zonder dat we dat weten... dan zou het perfect kunnen dat ze mij in de gaten houden. Dat gevoel had ik gisterenavond, op de rand van de slaap.

Ik ben nadien een paar keer 'wakker' geworden. Daarmee bedoel ik: bewust genoeg om te kunnen denken en te beseffen dat ik kou had omdat ik lag te zweten. Bewust genoeg om te weten dat er iets was met vergeten, iets vervelend en verontrustend dat eindeloos op repeat stond. Nog niet wakker genoeg om het zelf-verzonnen verband vergeten te zijn. Het is eigenlijk gewoon als een rare droom waar je niet uitgeraakt, ook al wordt je een paar keer wakker. Je kan het gevoel niet van je afschudden, zelfs als je na een hele tijd woelen WEET dat het maar een droom of een gevoel is.

Achteraf denk ik, dat het woelen van mijn vriendin al meteen gedaan was, maar dat het in mijn halfslaap een droom geworden was die langer bleef duren dan de realiteit, die zo snel zo intens werd dat ik er een vreemd gevoel door kreeg. Toen ik 'STOP' dacht, werd ik wakker en stopte de droom.

Sneeuw

Ik heb geen last van de sneeuw. Het is prachtig. Het geeft me een goed gevoel.

Iedereen is rustiger. Er zijn minder mensen op straat. Zalig.

Schuiven...

Denken denken denken...

Altijd maar denken.
Denken over het denken.


Ik denk dat ik teveel denk. Ik wéét dat ik teveel denk.
Maar wanneer stopt het denken - en begint het voelen?


Denken over voelen is geen goed idee. Denk ik. Het is moeilijk om het niet te doen.